Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Richard,
Ik was nog maar een klein meisje toen je een relatie kreeg met mijn zus Rachel. Ik weet niet beter of jij was er altijd bij: verjaardagen, Sinterklaasfeesten, kerstfeesten enzovoort. Je was een onderdeel van de familie.
Ik ken je als een zachtaardige, vriendelijke en bescheiden jongen. Je leefde voor je muziek en ik vond het prachtig om te zien hoe succesvol je was op Facebook. Je carrière kwam eigenlijk pas net goed van de grond en ik had je daarin nog zo veel meer gegund.
Het voelt oneerlijk Richard, dat jij er zo plotseling niet meer bent. Je had nog zo veel mooie plannen en dromen. Bovendien was je trotse vader van mijn neefje Dean die jou nu moet missen. Blijf je wel een oogje in het zeil houden daarboven?
Lieve Richard, bedankt voor alles en ik zal jou nooit vergeten.
Liefs, Marit

Je positiviteit en warme uitstraling is zoals wij jouw hebben leren kennen. Met je unieke talent voor zang en optreden hebben wij regelmatig van kunnen genieten. Dank voor alle mooie herinneringen.
Wij wensen alle familieleden, vrienden en kennissen veel sterkte bij dit enorme verlies.

We leerden Richard kennen bij onze gezamenlijke zoektocht in adoptieland. Een vitale vent, die naar later via sociale media bleek zijn passie gevonden had (naast natuurlijk Dean) in Elvis Presley stijl. Wat moet het voor iedereen moeilijk zijn om zonder hem door te gaan.. De muziek gaat wel door, maar nu zonder hem. Dean en andere familie heel veel sterkte, zonder Richard. Maar hij zal altijd in je hart zijn,

Anneke Peijnenborg

Richard in alle dingen was je een topper als persoon en ook in het artiest zijn.
We hebben van je genoten, Rust zacht.
Heel veel sterkte voor de Familie.
Theo en Annie ten Velde.

Op ons huwelijk in 2005 gaf Richard een optreden als Elvis, in Elvis-outfit. Wat een verrassing en wat een feest. Wij denken hier met warme gevoelens aan terug en zijn nog steeds dankbaar voor dit mooie cadeau.
Lieve Richard, rust zacht.

In gedachten zijn wij bij Dean, familie en vrienden.

Zo plotseling en onverwacht ben je er ineens niet meer. Onbegrijpelijk en zo oneerlijk. Waarom moest je nu al gaan? Je was nog zoveel van plan.

Als kleuters speelden we al samen. Je woonde tegenover me en als het mooi weer was speelden alle kinderen uit de buurt samen. Maar met jou had ik een bijzondere band. We hadden een gezamenlijke interesse: muziek maken. Wat vond ik het geweldig om bij jou thuis op het 'grote orgel' te spelen. Waar ik op een gegeven moment nog maar met één vinger een melodietje kon spelen, deed jij dat al met twee handen, want jij had muziekles. Jij leerde me drie akkoorden en toen het bandje dat je had een toetsenist nodig had, vroeg je mij om mee te doen. Terwijl ik aangaf dat ik dat eigenlijk nog niet zag zitten, had jij alle vertrouwen in me: "Dat komt wel goed". En het kwam goed. En dat tekent je: jij kon mensen inspireren, samenbrengen, opvrolijken, maar ook tot de orde roepen waar dat nodig was. En dat was soms echt nodig. Af en toe hadden we even een spreekwoordelijke schop onder de kont nodig. Zonder dat waren we niet zover gekomen. En wat hebben we met ons bandje veel meegemaakt. Van een hoekje van een jeugdsoos, tot een groot podium in een feesttent, van bruiloften tot discotheken. Het waren fantastische jaren vol muzikaal plezier. We hebben ontzettend veel gelachen samen, maar ook samen gehuild op zware momenten. En dat heeft de onderlinge band alleen maar sterker gemaakt. We hadden veel steun aan elkaar in de moeilijke periodes. Maar nu ben je er niet meer bij. Nu moeten we het zonder je doen.

Ons bandje was meer dan een muzikaal groepje. Het was een vriendengroep. Vrijdagavond een bruiloft, zaterdagmiddag nog even repeteren, zondag samen naar de Boogie Bar. En dan kwamen we door de week ook nog vaak even bij elkaar aanwaaien. Nadat de band ophield te bestaan, zijn we allemaal onze eigen weg gegaan, maar contact is er altijd gebleven. Ik vond het heel speciaal dat jij met je nieuwe band op onze bruiloft hebt gespeeld. Daar hebben we goede herinneringen aan. Zoveel mooie herinneringen. Die nemen ze ons nooit meer af.

Richard, je wordt gemist. En je gaat nog lang gemist worden. Ik ben niet gelovig, maar op dit moment hoop ik stiekem toch dat je ergens, waar dan ook, zij aan zij met je grote idool de sterren van de hemel aan het zingen bent.

Ik wens de familie en vrienden heel veel sterkte bij het dragen van dit grote verlies.