Beste Marco en Evelien,
Toen jaren geleden ons de kleine Matthias ontviel, zocht ik naar woorden van troost voor mijn zwager en zus. Ze werden mij aangereikt door de schrijver Nouwen in zijn dagboek 'Brood voor onderweg'.
Ik geef ze graag aan jullie door. Misschien dat ook de kracht en de diepte van dit stukje tekst jullie mag dragen door moeilijke en donkere momenten in het leven.
De doden gedenken
Als we een goede vriend verliezen, iemand van wie we veel hielden, dan blijven we soms achter met een verlammend verdriet. Mensen van wie wij houden worden een deel van onszelf. Zij bepalen voor een deel hoe wij denken, voelen en handelen. Ze hebben allemaal een plaatsje in ons hart: onze vaders, moeders, echtgenoten, geliefden, kinderen en vrienden.
Als ze sterven, sterft ook een stukje van onszelf. Dat is de kern van ons verdriet; dat langzame en verscheurende afscheid van iemand die een deel van ons leven is geworden.
Met Kerstmis, op nieuwjaarsdag of bij een verjaardag ervaren we de afwezigheid bijzonder sterk. Het duurt soms meerdere jaren voordat we innerlijk echt afscheid hebben genomen en de pijn een beetje minder wordt. Maar als we hen loslaten, zijn ze een deel van onszelf geworden. Ze wijzen ons de weg in dit leven op onze tocht naar God en het eindelijk thuiskomen bij Hem.
Harro Staal
