Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Mijn lieve moeder

Op 8-04-2005 is mijn lieve moeder na een verblijf van 5 weken in het ziekenhuis,zonder iemand van haar familie,in het bijzijn van doktoren overleden. Ze was rustig ingeslapen is mij verteld en daar vertrouw ik dan maar op al was ik graag bij haar geweest op dat laatste moment. We hadden nooit verwacht, toen ze werd opgenomen voor een operatie i.v.m.een aansluiting voor de nierdialyse, dat ze het ziekenhuis niet meer levend uit zou komen. Maar eenmaal na de operatie bleek dat haar hart er heel slecht aan toe was en na een dotter behandeling waarbij zij 2x een hart stilstand had gehad en was gereanimeerd ging het bergafwaarts met haar. Vanaf dat moment kon ze ook niet meer praten door een slang die in haar keel zat. En ze wilde nog zoveel zeggen. Ik zei steeds onthoud het allemaal maar dan kun je het ons vertellen als de slang eruit is. Zover is het nooit gekomen. Ze was niet meer te redden. Ik ben nu 48 jaar maar ik voel me als een klein kind zonder mijn moeder. Wie moet me nu troosten, raad geven en moed inspreken als ik het niet meer zie zitten. Ik denk iedere dag aan mijn moeder en ik weet niet hoe ik de rest van mijn leven zonder haar verder moet. Al die tijden die nog komen, goede en slechte, vrolijke en verdrietige, ik zal ze niet meer kunnen delen met mijn moeder. Ik hoop dat de tijd de wond wat zal helen en dat ik aan mijn moeder kan terugdenken met een lach zonder meteen te moeten huilen want ik weet dat mijn moeder, die altijd zo vrolijk en optimistisch was dat gewild zou hebben. Ik moet sterk zijn voor mijn vader en mijn zoon want zij hebben me nodig.
Ik hoop die kracht te krijgen.

Marianne