De laatste ademtocht is uitgeblazen, ome Ries is een herinnering. Voor jullie als zijn naasten is er nu de scherpe pijn van het besef dat je hem niet meer kunt spreken, niet meer kunt zien, het besef dat er een scherpe grens op jullie levenspad is getekend, de grens tussen de tijd met en zonder hem. Zo passeert een mens meerdere van dat soort grenzen. Het verlies van ouders, partners, broers en zusters en uiteindelijk passeren we ook allemaal uiteindelijk onze eigen laatste grens. Uiteindelijk zijn herinneringen de enige zaken van echte waarde, die na een voltooid leven overblijven. Ik heb fijne herinneringen, wanneer ik aan hem terug denk. Ik ga dan terug naar mijn kindertijd (en die van Rian en Karin) waarin de gezinnen van Ries Verwoert en Eef van Doorn regelmatig gezamenlijke activiteiten ondernamen. Onze ouders waren geen van allen vakantiegangers, maar dat wilde niet zeggen dat er tijdens vakanties niets werd ondernomen. De Efteling, Noordwijk aan Zee, Dierenparken, we hebben het allemaal met elkaar gedaan. Waar tante Martje en mijn ouders altijd de voorzichtigheid zelf waren, nam ome Ries altijd met het grootste plezier plaats in iedere attractie, hoe wild die ook mocht zijn. Hij maakte zich dan altijd vrolijk over de rest, die hoofdschuddend toekeken hoe hij achtbanen en schommelschepen trotseerde. Soms werd de dag afgesloten met een maaltijd bij Restaurant de Betuwe, wat ook altijd met de nodige vrolijkheid gepaard ging. Ook op verjaardagen stond hij garant voor leuke discussies, vooral wanneer Rian en ik onderwerpen aansneden zoals de mogelijkheid om te reizen in de tijd, wanneer je maar sneller zou kunnen gaan dan het licht. "Dat komt mooi uit, dan zou ik dit borreltje dus nog een keer op kunnen drinken," was zijn praktische conclusie. Ook vond hij het altijd leuk om zijn oudere zuster te plagen wanneer ik ruim voor oud en nieuw wat vuurwerk had ingeslagen. "Die poffers gaan broeien en dan vliegt de boel de lucht in," zei hij dan. Het kostte mij dan weer de nodige moeite om mijn moeder ervan te weerhouden om mijn kostbare vuurwerk in de regenton te gooien. Haar broer zat immers bij de brandweer, dus die zou het nou beter weten? Nu zijn al onze ouders die laatste grens gepasseerd en aan hun laatste reis begonnen. Soms is het afscheid volkomen onverwacht en abrupt zoals bij tante Martje, soms verdwalen mensen in hun eigen geest, zoals mijn moeder en soms moet er een strijd worden gestreden die uiteindelijk niet te winnen valt, dat is mijn vader, maar zeker ook ome Ries overkomen. In de tijd vlak na het overlijden van je vader of partner, ben je vooral met het passeren van de grens bezig. Waarom zo onverwacht, Waarom zo'n lijdensweg? Waarom hebben we niet wat meer tijd samen gehad? Na verloop van tijd komt echter het moment waarop je merkt dat mooie herinneringen de pijn van het gemis beginnen te overstralen. Er zal in jullie leven altijd een voor en na blijven, maar je zult zien dat er in het 'na' ook nog mooie dingen in het verschiet liggen. Ome Ries is er niet meer bij, maar hij zal voortleven in jullie - en ook mijn - herinneringen.
Veel sterkte en kracht toegewenst.