Als kind ging Riet altijd naar de zondagsschool van het Leger des Heils.
Daardoor wilde ze later ook heilsoldate worden. Dat mocht niet van haar ouders, maar die aanpak van “Soup, Soap and Salvation” is ze nooit meer kwijtgeraakt.
Riet was altijd vol liefde voor de behoeftige medemens, en heeft ook diverse hulpzoekers en eenzamen begeleid en zelfs tijdelijk in huis gehad.
Riet had een rotsvast geloof, dat ze nooit heeft losgelaten. Ook niet bij tegenslagen en teleurstellingen, ziekten en aftakeling. Het hielp haar door zware jaren van operaties, behandelingen, akelige onderzoeken, en door de spanning van het wachten op de uitslagen van die onderzoeken.
Honden – honden waren haar leven. Ze kon niet zonder. “Ik heb een afwijking. Ik ben hondofiel” zei ze vaak. En: “Honden hebben een gevoelige ziel”. Ze is dan ook jarenlang trainster geweest op de Alphense Hondenclub.
Als je haar vroeg wat ze wilde hebben voor haar verjaardag, zei ze altijd: Liefde, een BullMastiff, en een boerderijtje. Voor Bram, haar allereerste BullMastiff, zong ze elke ochtend, na het opstaan, zittend op de onderste trede van de trap,”You are my Sunshine”, van Willie Nelson. Echt elke dag.
Maar haar kleinkinderen waren haar echte trots. Die kon ze niet vaak genoeg zien. Riet zag het hele jaar uit naar Sinterklaas. Vanaf april al liep ze overal te speuren naar kadootjes voor de kleinkinderen.
Riet verzon altijd wat leuks. Reisbureau Rietje, noemde ik haar dan. Een rit naar het strand van Katwijk, voor een kop koffie en een lunch op een terras in de zon, met uitzicht op het strand en de zee. Ze organiseerde bezoeken aan dierentuinen, en ook een weekend in De Bonte Wever, waar alle kinderen en kleinkinderen zich dagenlang all-inclusive konden vermaken. Ze genoot altijd van die gezelligheid om haar heen.
Riet zong graag, en is lid van diverse koren geweest. Ze fietste vaak zingend van haar werk naar huis. Ze zong altijd gekke liedjes voor de kleinkinderen. En het hoogtepunt van elk jaar was het driedaagse Muziekweekend van Opwekking, waar de nieuwe CD werd opgenomen.
Riet is als moeder altijd thuis gebleven voor de schoolgaande kinderen.
Toen die fase voorbij was, ging ze vrijwilligerswerk doen in de zorg. Dat vond ze zo leuk, dat ze, aangemoedigd door collega’s, de stap aandurfde om de opleiding voor Verzorgende te gaan doen. Groot was haar verbazing, dat ze zich daar als een vis in het water voelde. Groot was haar verbazing, dat ze geen enkele moeite had met studeren. Riet slaagde dan ook glansrijk voor haar examen. Huilend van vreugde rende ze op me af: Ik heb het gehaald!! Ze had, tot dan toe, in haar leven eigenlijk alleen maar gehoord dat ze voor een dubbeltje geboren was, en nooit een kwartje zou worden. Niemand die haar talenten zag, niemand die haar aanmoedigde. En omdat ze dat steeds hoorde, was ze het zelf ook gaan geloven.
Deze doorbraak betekende enorm veel voor haar. Ze had zich bewezen.
Ze kon wel wat!
En daardoor kreeg ze langzamerhand ook steeds meer zelfvertrouwen. Ze ontlook, als een bloem. Ze veranderde, ze ging schoorvoetend allerlei dingen doen, die ze vroeger nooit durfde. Zoals voor zichzelf opkomen. Zoals op haar strepen staan. Zoals ergens alleen op af gaan.
Riet bleek voor het werk in de verzorging geboren. Daar kon ze haar liefde kwijt. Op haar werk liep ze altijd te zingen, en de bewoners hoorden haar al op afstand aankomen: “O, daar komt zuster Riet, ik hoor haar al zingen”.
Ze was op haar werk ook zeer gezien onder haar collega’s. Die noemden haar gekscherend Moeder Overste. Er is ooit een profetie over haar uitgesproken, dat ze moeder zou zijn voor vele vrouwen. En zo ging dat ook, en niet alleen op haar werk.
Het is dan ook ontzettend wrang, dat ze, nadat ze eindelijk haar draai had gevonden, slechts een paar jaar dit werk heeft kunnen doen. Ze werd vanwege haar zware voortschrijdende reuma en artrose voor 100% afgekeurd.
Riet heeft ook een jaar of 9 lang gestreden tegen kanker. Ondanks operaties, zelfs tweemaal met een robot, ondanks bestraling, ondanks ingrepen, soms zelfs met radioactief materiaal, bleef ze altijd moedig en strijdlustig. “Mevrouw wil al haar kleinkinderen nog groot zien worden”, stond bij elke dokter bovenaan in het dossier. Maar desondanks ging het het laatste jaren langzaam bergafwaarts, met name door haar afnemende mobiliteit, en de toenemende vermoeidheid.
Maar ondanks dat haar wereld steeds kleiner werd, bleef ze altijd positief.
Ze was elke dag weer blij met ons huisje aan het water, met de zon, de bomen, en de vogels. We hadden gehoopt, dat we zo nog jaren door hadden kunnen gaan.
Het is dan ook erg wrang dat er opeens een ander acuut probleem opdoemde, dat haar fataal geworden is.
Riet was mijn houvast in het leven, en ik die van haar. Zoals het hoort.
Dank je wel Riet, voor al die mooie jaren. Voor al die mooie herinneringen.
Bedankt voor je liefde, je wijsheid, en je geduld.
