Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Beste Rik, ik hoorde pas geleden dat je niet meer op deze aardbodem rondstruint. Dat vind ik jammer. Nooit meer zal je voorbij de grote ramen van mijn huis lopen en onaangekondigd tijd met me doorbrengen. In tegenstelling tot wat ik links en rechts lees, was je altijd helder en konden we tot in details genieten van praat over Jazz. Mooie plannen maken over vage optredens die ik dan zou regelen. Een paar keer is dat ook gelukt. En dan stond je breekbaar te swingen.. dan weer in de Bijlmer... dan weer ergens in de kop van Noord Holland.

Ik weet niet waar je nu bent..maar ik hoop in de buurt van Dizzy, Ella, Sarah, Miles, Rita, Robert en nog wat anderen. Heb het goed en tot ooit,

Je trouwe fan,
Guilly

oh ja... over de titel.. 1 juli 2019 was de laatste keer dat ik je zag in de Klinker,..het was goed! We hebben gelachen en toen hebben we deze foto gemaakt... kan ook 2018 geweest zijn.

Van Roosmarijn hoorde ik dat Rik op 89 jarige leeftijd is overleden. Ik vond dat ondanks deze hoge leeftijd toch een grote schok.
Ik kende Rik vanaf ca. 1962. Rik was toen al een gerenommeerd fotomodel en ik was net begonnen als beginneling bij Hans Dukkers. Hij zou mij het vak leren. Dat betekende dat Rik heel vaak kwam werken in de studio. Ook wel makkelijk want zij woonde in het voorhuis aan de Prinsengracht en de studio van Hans was in het achterhuis.
Ik zat altijd vol bewondering te kijken hoe ze zich opmaakte. Ze deed er helemaal niet zo lang over maar ze zag er altijd prachtig uit.
We waren toen collega’s en een aantal jaren later toen Camilla naar de Vrijschool ging ontstond er een vriendschap omdat Jose, de dochter van mijn man, bij haar in de klas zat. Dus al die jaren op de lagere school gingen we heel goed met elkaar om. Vooral ook omdat Camilla vaak bij ons kwam logeren als Jose bij ons was.
Een lieve herinnering heb ik aan het feit dat Rik ons een hond bezorgde.
Ze vertelde dat ze over de Overtoom liep en daar een zwart/witte hond op de stoep zag zitten, geheel in z’n eentje. Zonder riem of wat dan ook. Dat vond ze wel raar, maar ging toch haar boodschappen verder doen. Maar op de terugweg zat die hond er nog steeds. Dat vond ze maar niks en nam hem mee naar huis. Wel allerlei instanties op de hoogte gebracht, maar niemand reageerde. Lastig werd het toen hun eigen hond (naam even vergeten) beviel van 8 pups. Dat werd wel een beetje veel dus vroeg ze aan ons of wij de hond wilden overnemen.
Daar heb ik nooit spijt van gehad. Het was een lieverd, maar we noemde hem Boef.
Toen de meisjes naar de Middelbare school gingen zagen we elkaar niet meer zo vaak, maar ineens plotseloos ergens in de jaren 80 en 90 hadden we zo af en aan weer contact ook al vanwege haar zingen, en later van mijn zingen. En toch… op een gegeven moment dreven we weer uit elkaar. Jammer. Maar ben nu wel blij dat ik weer een beetje contact kan hebben met Roosmarijn en Camilla.
Zo blijft Rik nog lang leven.

Alle twee de foto’s zijn van Hans Dukkers. Zelf sta ik er ook nog op samen met Rik en Loesje Blokker.

Elly Bonsen