Beste José, Tom, Jos, familie, vrienden, nabestaanden en allen hier aanwezig om afscheid te nemen van Rob.
Een afscheid wat veel te vroeg komt. Rob had nog zo veel dingen om voor te leven. Jullie bedrijf, de kinderen, zijn muziek, zijn werk en ga zo maar door. Rob bruiste van de energie. Ja, totdat, die vervelende ziekte om de hoek kwam kijken. Rob was ineens niet meer die energieke, en beresterke man zoals we hem kenden, en graag blijven herinneren.
Namens De Zeekrale, waarvan Rob zo’n 10 jaar lid was, wil ik wat herinneringen aan hem, met jullie delen.
We kennen Rob als een betrokken en sociale man, met veel respect voor andere mensen. Een heel hulpvaardige man, die graag klaar stond voor iedereen. Rob sprak ook met iedereen, en heel ongedwongen. Rob was sowieso een makkelijke prater. Erg openhartig ook. Als de gelegenheid zich ervoor leende, sprak hij met trots over zijn vader, over zijn gezin, jullie bedrijf, het doen en laten van zijn kinderen. Daarop was hij zo trots, daar raakte hij dan niet over uitgepraat.
Als het even kon schoot hij te hulp. “Ja kom mar, ik neem het wel even voor je mee” was het dan. Terwijl hij zelf al vol bepakt was, met een groot instrument, en zware volle tassen met muziek en standaards. “Geef maar aan, dat lukt nog wel” Zo kennen we Rob.
Ook als vakman op zijn vakgebied, installatie techniek, bood hij graag hulp. En, bood technische oplossingen aan voor optocht bouwwerken. Met die Vastenavond optochten, vervulde hij vaak bijzondere, en ludieke bijrollen. De laatste jaren vooral met zelfspot over de huidige woonplaats, want dat kon toch echt niet!?
Rob was lid van vele verenigingen. Nagenoeg elke dag had hij wel een vereniging. De meesten waren muziekverenigingen. Een trouw lid ook, die niet gemakkelijk verstek liet gaan. Bijvoorbeeld, als hij, na een lange autorit, van vakantie terug naar huis, dezelfde middag toch kwam opdraven op de repetitie.
De eerste jaren speelde Rob bij ons op trombone. Daarna begon hij zich toe te leggen op bastuba. Rob vertelde me, dat hij daarin erg zijn draai gevonden had. Kort daarop, begon hij ook in het verenigingsleven bastuba te spelen.
Hij was een sfeermaker, een gezelligheidsdier. Bij feestjes droeg hij graag een liedje voor. Dat kenden we niet meer zo bij De Zeekrale. Dat hoorde er gewoon bij vond hij. Want dat draagt bij aan de saamhorigheid. Een creatíeve man ook. Vaak had hij wel een leuk idee voor de optocht, of hoe we iets op een simpele manier leuk konden uitbeelden.
Die creativiteit gebruikte hij ook, met de in Bergen op Zoom welbekende dweilavonden op de maandagen van de Vastenavond. Dan was hij even verhinderd voor de Zeekrale. Dan wilde hij graag met zijn zoon Jos een act opvoeren. Daaraan beleefde hij veel plezier. Jullie hebben er zelfs de prijs “steengoeje dweil” mee gewonnen. Rob was ook bereid om zijn zangkunsten te gebruiken bij bijvoorbeeld optredens met het dweilbandfestival, waardoor we mede door zijn optreden zelfs als oude garde de worstprijs wonnen.
Of al die noten op zijn zang al niet genoeg waren, begon hij zich ook te interesseren in het arrangeren van muziek. Via een forum begon hij zich daarin steeds meer te bekwamen en kreeg er steeds meer lol in, zoals hij ons vertelde. En het is wat arrangeren betreft niet alleen bij muziek voor De Zeekrale gebleven heb ik begrepen.
Zo kunnen we nog langdurig blijven praten en herinneringen ophalen. Vertellen en herinneringen ophalen deed hij zelf ook graag.
Rob, bedankt dat je ook onze band hebt willen versterken, zowel muzikaal als sociaal.
We missen je.

Rob, veel te vroeg.
Amicaal , kanjer, vriend, trotse vader, muzikant , strever, techneut , stimulator, eerlijk, trots op zijn kinderen en vrouw, zijn bedrijf.
Familie heel veel sterkte toegewenst,
René uit Zwitserland

Geschrokken van het bericht dat Rob niet meer onder ons is. Ik heb Rob leren kennen als basist bij Wachtpost 13 XXL. Een gedreven, altijd aanwezige plezierige muzikant en persoon. Al zijn naasten wensen wij veel sterkte voor komende tijd. Namens alle WP13 XXL leden, voorzitter Peet Bakx.

Rob, Alexandra en ik hebben jou ruim 13 jaar geleden leren kennen bij de Big Boz Band. Toen speelde je nog bas trombone. Wij hebben elkaar daarna een paar jaar uit het oog verloren. Later kwamen wij elkaar weer tegen bij Harmonie Antonius in lepelstraat. Daar speelde jij de bas en wij de bariton, ook kwam jij op je sous met dweilband de Zeekralen vele jaren het carnavals feestje opluisteren van de Do Re Mi's en ik moest altijd mijn sous meenemen en meeblazen . Dat waren leuke momenten omdat veel van onze leden van Kans Plus jouw overburen waren. Maar het mooiste was wel dat wij samen bij wachtpost 13 XXL 75 jaar vrijheid muzikaal mochten opluisteren. En als ik weer eens een nieuw nummer van XXl naar je stuurde in bas sleutel ( wat ik niet kan lezen) kreeg ik die altijd binnen 3 uur weer teruggestuurd maar dan in G sleutel die ik wel kan lezen.

Rob je bent was en blijft voor ons een top vent met een gouden hart, wij gaan je missen en wensen je nabestaanden heel veel sterkte de komende tijd. Als wij iets voor de nabestaande kunnen doen kunnen ze met ons contact opnemen via FB Dik Imandt of Alexandra Koop.

Rob het gaat je goed en rust zacht
Dik Imandt en Alexandra Koop

Als een schip verdwijnt achter de horizon, is hij niet weg. Wij zien hem alleen niet meer.

Rob we zullen je herinneren als een vrolijke hardwerkende mens die voor iedereen klaar stond.
Dick en Rian

Tijdens mijn bezoek deze zomer aan familie en vrienden in Nederland werd ik geconfronteerd met Rob’s zeldzame spierziekte. Ik kan je vertellen dat het een schok was, hoewel ik inmiddels al meerdere bekenden heb ontmoet en gekend die eveneens getroffen waren door een vaak ongeneeslijke aandoening. Ik ben er daar zelf ook een van. Maar dat ik eerder deze week het bericht ontving dat hij was overleden aan eenzelfde kwaal als zijn vader, stemde mij wel zeer droevig. Veel te jong en nog zoveel plannen, ja soms is het leven zeer oneerlijk. Ik wens iedereen veel sterkte deze dag en de komende tijd.