Mijn eerste kennismaking met Rob was in 1964. Ik werkte toen na mijn HBS-tijd als laborant op de Keizersgracht, waar het laboratorium gevestigd was in de antieke keuken. Tijdens werkzaamheden ging er glaswerk stuk en ik belde mijn vader, die werkzaam was op het Laboratorium voor Organische Scheikunde van de UVA. Dus samen met mijn vader op weg naar de glasblazerij, waar Arie Brandenburg het hoofd was. “Dat kan hij wel maken” en wees op Rob. Zo bleef ik een uurtje gefascineerd kijken naar zijn verrichtingen en kon het glaswerk de volgende dag opgehaald worden.
Rob ging in militaire dienst. Een jaar later moest ik ook. Zonder het van elkaar te weten, werden wij beiden op 1 juni 1967 aangenomen in het Jan Swammerdam Instituut, hij bij het gebouwenbeheer voor het opzetten van een glasblazerij en ik bij de vakgroep Histologie.
Op de dag dat hij met Elly trouwde kwam zijn glasdraaibank en had me gevraagd om dat te begeleiden en ‘s avonds op het feest vertelde ik dat alles goed was gegaan.
Ook Rob zijn vader heb ik diverse keren ontmoet, die net als Arie Brandenburg een meester glasblazer was.
Door omstandigheden kon kater Poelekie niet blijven en nam ik hem over. Zijn aankomst was onstuimig; hij beet Rob in de lift dwars door zijn duimnagel heen.
Na de verhuizing naar het grote AMC werd het contact wat minder, vaak alleen tijdens recepties in de Epsteinbar.
Met computers had Rob een haat-liefde verhouding, zodat ik hem op het AMC soms moest helpen, maar ook bij hem thuis.
Toen ik veertig dienstjaren had, mocht ik ergens gaan eten en mensen uitnodigen die belangrijk voor mij waren geweest, waaronder Rob.

Rob je blijft in mijn herinneringen!

Herman Pieters

Rob,
Wij zijn vriendjes geworden toen we zo'n 8 a 9 jaar waren. Het was vlgs mij tijdens zo'n kerstbomen oorlog tegen de schimmelbuurt. Wij zijn ook altijd vrienden gebleven en zagen elkaar bijna iedere dag. Of bij jouw of bij mij thuis. We hebben veel uitgehaald maar was altijd leuk. Op ons 16e jaar brommer rijden natuurlijk. Vaak weggeweest samen. Dat heeft geduurd tot wij in dienst moesten. Jij huzaar en ik mineur. Na onze diensttijd hebben we nog wel contact gehad de nodige keren . Maar ik verhuisde naar brabant omdat er in amsterdam geen woonruimte was te vinden. En zoals dat gaat heb je te maken met je gezin en verwatert het contact op een gegeven moment. Maar een jaar of 5 geleden kreeg ik van senioren web een berichtje dat je mij zocht. Nou dat weerzien was erg leuk natuurlijk en het voelde heel goed aan net of er geen 50 jaar tussen had gezeten. We bezochten elkaar regelmatig en gingen dan wat leuks doen. We hebben in al die jaren nooit enig conflict gehad. Je werd ziek maar het leek goed met je te gaan. Helaas de laatste maanden ging het ineens verkeerd met je. Ik appte en belde veel. Je was nog een weekend in de katjeskelder waar wij ook naar toe zijn gekomen. Was ook weer ff gezellig maar je kon zien dat het slecht ging met je. Wat hebben je kinderen hun best gedaan om het te doen slagen wat ook goed gelukt is. We zagen je zichtbaar genieten. Helaas was het toen eensklaps afgelopen met je. Verschrikkelijk ik mis je nu al. De uitvaart was geweldig goed verzorgd. Complimenten voor de familie en veel sterkte met het gemis. Rust zacht Rob. Liefs Hennie en An, ook voor de familie en bekenden natuurlijk!!!

Toen ik en Gio nog jonge gastjes waren konden wij vaak rekenen op een warm ontvangst vrijdagmiddag bij jullie thuis terwijl het niet even lekker ging. Mies kookte en had een luisterend oor en jij leerde ons hoe onze scooter werkte en kon worden gemaakt. Nooit oordelend maar altijd open, lekker mannentijd. Jij leerde mij en Gio om dit vertrouwen te krijgen en herstellen in een mannelijk figuur in ons leven. Hiermee ben jij zeker een grote inspiratie geweest om later in de jeugdzorg te gaan werken en hoe wij onze kinderen wil opvoeden. Met een warme lach en volle aandacht.

Het gaat je goed topper!

Guido en Gio Dankerlui

Lieve Rob.

Amer en ik hebben vele fijne herinneringen aan jou!
Jij was altijd opgewekt en gezellig in de omgang.
Jij hebt onze zoons Marcel en Jenan het schaken geleerd in de tijd dat je even bij
Tonny en Jannis woonde. In de avond kwam je toen regelmatig bij ons langs.
We zullen je nooit vergeten!

Amer en Mieke.

Wat waren jouw laatste maanden zwaar. En wat heb ik een bewondering voor jou hoe jij daarmee bent omgegaan.
Nuchter, soms een traan, maar altijd die big smile op je gezicht. Respect voor jou Rob en ja doe ze ook van mij de groeten daarboven.
Rust zacht