De laatste keer dat we elkaar zagen was op een reünie van het GSW, ik denk een jaar of 15-20 geleden. We hebben toen al die herinneringen opgehaald, van al die spelletjes die we op je kamer in de Breeakker speelden. Heel veel risk en heel veel schaken. Je bouwde flipperkasten van hout, met elastiekjes en knikkers. Natuurlijk was je daar veel beter in dan ik, net als in de andere spelletjes.
Ik was verrast door de keus die je gemaakt had om in Amsterdam te gaan gidsen. Maar toen je er met veel enthousiasme over vertelde zag ik dat je je roeping had gevonden. En als ik de reacties op deze site lees is dat zo gebleven.
Jammer dat we daarna geen contact meer gehad hebben. Soms loopt het zo. Maar we hadden nog veel langer kunnen praten. Dank voor de fijne herinneringen.
Heel veel sterkte voor alle nabestaanden. Het is veel te vroeg.

Zo jong nog,
zo gelukkig met Fé,
zo midden in het leven,
zo geliefd door zoveel mensen.
En dan ook nog zo onverwacht...
heel veel sterkte met de verwerking van dit enorme verlies, Fé,
ook voor familie, vrienden en kennissen.
Agnes en Flip van Oort

Beste familie en vrienden van Roland,

namens het hele IDFA team wensen we jullie heel veel sterkte toe.
Roland steunde IDFA al sinds 2011 als donateur en hielp ook mee met de organisatie als vrijwiligger.
Wat een mooie rouwkaart hebben jullie gemaakt, dank voor het toesturen.
Vreselijk om te lezen dat hij zo vroeg is gestorven. Ontzettend veel kracht toegewenst om dit grote verlies te verwerken.

Hartelijke groeten, Marloes Janssen

Lieve buurman,
Veel te kort heb je samen met Fé kunnen genieten van jullie appartement gelegen op ons geliefde Java-eiland.
Jouw altijd enthousiaste en vrolijke persoonlijkheid en onze spontane ontmoetingen in de Kratontuin of op de Javakade zullen wij enorm missen.
Lieve Fé,
Wij wensen je heel veel sterkte toe met dit intens verdrietige verlies.
Mochten wij je ergens mee kunnen helpen dan weet je ons te vinden!
Veel liefs, Luna, Lieke, Daphne en Raoul.

Lieve Dori en Fred, lieve Fé, lieve Peter en Marleen (en de "kinderen")
Wat een ongelofelijk, intens verdrietig en niet te bevatten bericht dat "onze Roland", jullie Ro, zo plotsklaps niet meer in jullie midden is. Alle dierbare herinneringen zullen langzaam maar zeker, deze verbijstering moeten gaan vervangen en dit grote gat gaan opvullen.
Ik herinner me nog zo helder de nacht dat hij geboren werd - een klein (b)engeltje bij ons aan de overkant in Son. Zo spannend om een baby'tje bij ons zo vlakbij te hebben wonen. Hij had van die mooie, stralende en een beetje dromerige blauwe ogen. Die zijn nooit veranderd - toen al vriendelijk maar ook wel kwetsbaar. Met mijn moeder, zijn Ota, heeft hij altijd een speciale band gehad en hij was regelmatig aan haar keukentafel in Son te vinden. Vooral tijdens de voor hem wat moeilijkere tijden in zijn toen nog jonge leven. Zij genoot ervan om naar hem te luisteren en waar nodig een hart onder de riem te steken. Van alle jongens (wij hadden er in die tijd nog wel meer daar rondlopen) was hij haar wel het meest dierbaar. Dat is altijd zo gebleven en wat vond ze het heerlijk om hem aan het eind van haar lange, lange even, samen met Fé, nog eenmaal aan haar bed te zien hier in Den Haag. Dat was zo mooi en lief - Rolands liefde maar ook de (toen nog maar zo kort opgebloeide) liefde tussen hem en Fé deden haar zo goed. Ik was er bij en heb het met veel ontroering mee mogen beleven. Daar ben ik enorm dankbaar voor, zeker nu beide zielen niet meer in ons midden zijn. Die van mijn moeder na zo'n immense periode, die van Ro in onze beleving zo enorm voortijdig. De herinnering aan dat laatste samenzijn blijft in mijn hart.
Ons hart gaat naar jullie uit en vooral naar jou, Fé, jullie hadden samen zo het geluk gevonden. We hadden gewild dat jullie samen heel oud zouden zijn geworden. Maar de jaren die je hebt gehad samen kunnen je niet meer afgenomen worden. Je bent een krachtig en prachtig mens en ik hoop dat Ro's warme liefde jou over grenzen die wij niet kunnen bevatten heen, mag blijven steunen en verwarmen.
Lieve Dori, lieve Fred, een stevige omarming en heel veel kracht en sterkte. Wij zijn in gedachten bij jullie deze moeilijke periode. Roland blijft in ons hart. xxx

Roland,
Vandaag hoorde ik dat je niet meer bij ons bent. Ik schrok enorm. Ik dacht terug aan onze jeugd, wat wij samen hebben meegemaakt.. we woonden op nog geen 100 meter van elkaar...We speelden samen in Son in de jaren 70, knikkeren, voetballen (jij was altijd FC Twente). Altijd buiten. We verloren elkaar wat uit het oog maar gingen in 1986 onverwacht samen op schoolreis naar Griekenland in VWO 6. Voor het eerst in een vliegtuig. Wat een ervaring.
Na de middelbare school gingen we onze eigen weg, tot we elkaar weer tegenkwamen tijdens mijn Amsterdamse periode eind jaren 90. We hadden vaste rituelen, In de winter maandagavond 21 uur schaatsen bij Jaap Eden en daarna nog een warme chocomelk in het café. Op woensdag voetbal kijken, met ribbelchips (uiteraard paprika)... of een potje darts....we hebben ook veel gepraat in die periode.
Na mijn verhuizing verloren we elkaar weer uit het oog maar ik ben je nooit vergeten en hou de mooie herinneringen bij mij. Rust zacht.