Hoe is het mogelijk dat we elkaar zo uit het oog zijn verloren?
Vier jaar lang trokken we samen op. Al in 1986 op de kennismakingsdag van de Agrarisch Hoge School in Dordrecht leerden wij elkaar kennen en vanaf dat moment reden we vier jaar lang in jouw groene Volkswagen Golf samen heen en weer naar Dordrecht. Vanuit Honselersdijk ging in op m’n brommertje naar De Lier en daar pikte jij me op. We hadden nog geen mobiel, maar appen waar je bleef was niet nodig. Je was er altijd, en op tijd. Van files en drukte was eind jaren 80 geen sprake en onderweg konden we op het gemak het weekend doornemen. Het ging over voetbal natuurlijk, over een biertje drinken in ’t Wapen van Maeslant, of over de koetjes van je vader. Maar eigenlijk hadden we het over van alles. Jij had je blik op de hele wereld gericht.

Het weekend bestond voor jou in ieder geval niet uit leren. Voor jou was een boek diagonaal doorlezen genoeg. Honderden agrarische termen in het Frans leerde jij ergens tussendoor. Je deed het makkelijk zonder daarmee te koop te lopen. Ik lees in dit condoleanceregister veel reacties van collega’s die op jou konden bouwen. Ik kan me dat goed voorstellen. Het is heerlijk om iemand in je naaste omgeving te hebben waarbij je het idee hebt dat het allemaal wel goed komt. Het was dan ook een voorrecht om standaard met jou in een projectgroepje te zitten. Humor verzekerd. Een verslag over de Spaanse markt werd aangevuld met de opstelling van het Spaanse elftal. Idee van jou.

Na ons eindexamen gingen we samen zes weken naar Zuid-Frankrijk. In La Londe-les-Maures werkten we op een Oleander-kwekerij en sliepen we in een huis, nou ja huis, meer een schuurtje. We werkten apart, dat leek de Franse baas een beter idee, en in ons huis woonden we met een paar Fransen. Van hen leerden we Frans, uiteraard met een Westlands accent. Wat een onbezorgde tijd! Overdag werken, na het werk een biertje en in het weekend gingen we met een Frans-Nederlands clubje de verschillende kustplaatsjes af.
Over het werk zei jij: ’Overdag is het zo heet dat onze hersens smelten en we moeten ’s avonds maar afwachten of ze op de juiste plek weer stollen.’

Je schreef over die periode een reisverslag met blijmakende zinnen als ’We zochten een hotel en door even tegen het verkeer in te rijden hadden we die al snel gevonden’ of ’Verder kon ik de dag nog vullen met het krabben aan een enorme muggenbult’. En de laatste zin van het verslag uit 1990, nadat jij mij thuis had afgezet: ’Na nog een gebakje van Carol (toen mijn vriendin, nu mijn vrouw) meegepikt te hebben, ging ik naar huis, waar mijn verjaardag gevierd bleek te worden. Daar konden de eerste verhalen van deze gigantische ervaring verteld worden’.

Na onze periode in Frankrijk gingen we ons eigen weg. Werken en reizen, maar niet meer met elkaar. Je was nog op m’n bruiloft en op kraamvisite bij onze dochter in 2000. Daarna verloren we elkaar pas echt uit het oog. Toch was je in mijn gedachten nooit ver weg. Hoe vaak reed ik niet langs Maasland? Hoe zou het zijn?
Een paar jaar geleden zocht ik je adres weer eens op, ik zou contact zoeken. Morgen. Morgen echt. Druk. Ach, dat kan morgen ook nog wel.

Pas een paar maanden geleden hoorde ik dat je was overleden. Ik was van slag. Ik had veel meer van jouw nuchterheid en humor willen meemaken. Om te beginnen hadden we gewoon één keer per jaar een biertje moeten drinken. Hadden we het maar gedaan.

Morgen ben je jarig. Wat zou ik je graag nog een keer spreken. Dag vriend.

Ron.....,
Ik wilde nog een bezoekje gaan doen waar ik werkte en jou toen voor het eerst ontmoette.
Merkte gelijk dat je goede humor had. Er zat iets in je wat mensen aantrok.
Dacht aan jou omdat mijn vriendin jou leuk vond. Nooit verteld......
Was stil .....toen ik het bericht over je las.
Reis zacht Ron

Ron, het is lang geleden dat we elkaar zagen. Toen ik laatst op 1 van mijn door corona gedreven fietsritjes door Maasland fietste moest ik aan je denken. Hoe zou het met je zijn? Helaas kreeg ik vorige week verdrietig nieuws over je en dat stemde me verdrietig. Maar het bracht me ook terug naar vroeger, het Stanislas college waar we jarenlang klasgenoten en vrienden waren. Met veel lol en hier en daar wat kwajongens-streken :-) Maar de mooiste herinnering gaat terug naar 25 juni 1988, de dag van de EK-finale. De avond ervoor was ik met mijn broer op weg naar München. Op het perron van Rotterdam centraal kwam ik jou tegen met 2 vrienden. Met zijn vijven stapten we op de trein op weg naar een groot avontuur. Na een gezellige treinreis kwamen we 's ochtends aan in München en de jacht naar kaarten begon. Een lastig verhaal want er waren wel meer Nederlanders met dat plan. Na een urenlange vruchteloze jacht besloten we gewoon los kaarten op te gaan kopen. Er was 1 regel: er zou niet 1 persoon buiten blijven terwijl de andere 4 naar binnen gingen. Tot onze verbazing en vreugde hadden we vlak voor de wedstrijd begon 5 kaarten voor verschillende vakken en gingen we naar binnen voor de mooiste internationale overwinning van het Nederlands elftal tot nu toe. Daarna was het feest en ook de treinreis terug was weer gezellig.
Ron, rust zacht. Wie weet tot ooit.
Johan Munnik

Begin jaren tachtig trokken we een seizoen lang intensief met elkaar op. MVV'27 C1,waarin jij als keeper fungeerde en Koos en ik als leiders/trainers. In de herfst veranderde het trainingsveld in een baggerveld en waar medespelers, lopend op de punten van hun schoenen, probeerden de plassen te ontwijken dook jij op alle ballen die er op de goal geschoten werden. Niks meevoetballen, ballen tegenhouden. Een ouderwetse keeper, in het zwart gekleed met de onafscheidelijke zonneklep op het hoofd. Later werd de zwarte sweater ingewisseld voor een lichtblauwe keeperstrui. Altijd aanwezig, altijd enthousiast en met iedereen een goeie klik. Er is wat gewassen in huize Van Mil.....
Eens in de zoveel jaar ontmoeten we elkaar ergens en ging het weer over toen en het jeugdkamp. Met nog steeds die vertrouwde grijns en altijd geïnteresseerd in het nu.
Betrouwbaar als keeper en vooral als mens.
Mooi mens, wat zal iedereen je ongelofelijk missen.....

Ron, ik wist niet wat ik hoorde afgelopen maandag. Ongeloof, verbijstering, zoekend naar woorden...

Nog volop in het leven en nu toch al aan je laatste reis begonnen. Hoe is het mogelijk? Ik kan het me nog nauwelijks voorstellen dat je er echt niet meer bent.

Ik ken je al bijna mijn hele leven, als vriend van mijn broer René. Ik herinner me de verjaardagen van René, waarbij zowel vrienden als familie aanwezig waren. Dan ging ik graag bij jou in de buurt zitten, omdat er dan altijd wel een leuk en boeiend gesprek tot stand kwam door je brede interesse en enorme kennis van wat er op de wereld gebeurde.

Ook herinner ik me nog goed dat je tijdens ons ‘open huis’ in Vianen met hele passende cadeaus voor de kinderen kwam: voetbalgoaltjes voor Bart en een Pooh Bear-knuffel voor Sarah. Sarah had je nog willen vertellen dat Pooh Bear tot op de dag van vandaag haar lievelingsknuffel is.

Je was een bijzonder mens, Ron, en je zal ontzettend gemist worden …

.. door je moeder, je broer Peter en verdere naaste familie, die na je broer Ruud en je vader nu ook nog zonder jou verder moeten; onvoorstelbaar moeilijk moet dat zijn!

.. door je vrienden, je collega's en heel veel andere mensen om je heen.

Ik wens hen allen heel veel kracht en sterkte toe in het vinden van een manier om zonder jou verder te gaan. Dat zij steun mogen vinden bij elkaar en de herinnering aan jou levend mogen houden!

Vaarwel Ron!
Xx Marion

Door dit te schrijven kan ik het hopelijk beter van me afzetten.
Het voelt alsof het boek over jou nog niet af was, maar dat de inkt opeens op is.

Na het slechte bericht, was er vooral ongeloof omdat het jouw tijd nog niet was.
Dit maakte even later plaats voor verdriet.

Het is nog steeds onwerkelijk, maar de acceptatie groeit. Soms voel ik de tranen weer opkomen en laat ze lopen. Het is onrustig in mijn hoofd, wat ook m'n nachtrust verstoort.

Al die dingen waar we deel van uitmaakten, de voetbal, het uitgaansleven, de feestjes en verjaardagen, de vakanties in binnen- en buitenland.

Je voelt de onderlinge verbondenheid. Het komt heel dicht bij, het lijkt een soort familieband.

Het laatste afscheid was wederom emotioneel. Er zijn veel mooie woorden gesproken.
We moeten er vrede mee hebben en in berusten dat je niet meer fysiek bij ons bent.

Er blijft nu nog een akelig gevoel over, dat met de tijd minder zal worden.
Het wordt langzaam aan stiller in mijn hoofd, maar de mooie herinneringen zullen blijven.

Rust zacht Ron, we zullen je gaan missen.
Ik wens de familie en vrienden heel veel sterkte.
Mike
Castricum

Wij zijn al een tijd met pensioen maar na het zien van de live-uitzending beseffen we ons wat we missen. Je was een geweldige collega en altijd oprecht geïnteresseerd in de mensen om je heen. Je was iemand waar je met al je vragen terecht kon en die de tijd nam om je te helpen.
We wensen de familie en iedereen die van hem hield veel sterkte toe.
We zullen Ron herinneren als een heel mooi mens.

Map en Jan Batenburg