We gaan al lange tijd terug, wij, ik denk zo’n 45 jaar.
In het begin door het uitgaansleven in IJmuiden, waar we met een grote groep een aantal vaste stamkroegen hadden, de Zeewegbar, de Ouwe Lul, Asterix. De dames uit onze vriendengroep werden door jou steevast liefkozend aangesproken met ‘hé naad!’. De mannen met ‘hé moeneer’.
Amerikaanse auto’s stonden centraal. Ook de straatraces in het Westelijk havengebied waren spannende uitjes.
Daarna zagen we elkaar wekelijks in Eetcafé de Zandpoort, elke vrijdagavond, zaterdagavond, én meestal de zaterdagmiddag. Op zaterdagmiddag stond ik achter de bar, en kwamen aan het eind van de middag elke week een groepje stoere mannen met zwarte handen van het sleutelen, een biertje drinken. En we zagen elkaar bij de vele feesten en uitjes die vanuit het Eetcafé georganiseerd werden. Wat hebben we veel gelachen. En wat hebben we veel gedronken.
Blaazer altijd onlosmakelijk met zijn grote leren knip, ‘ik ben zunig’, zei hij er bij.
Nadat het Eetcafé meer eetgelegenheid werd dan café, zagen we elkaar wat minder.
Maar we kwamen elkaar een paar keer per jaar wel tegen, bij Bartje, op Beeckestijn Pop, op Koningsdag, in de feestweek, met Oud- en Nieuw. En dan kletsten we altijd gezellig even bij, en was het weer als vanouds.
En ik zag je natuurlijk regelmatig langs rijden pop-pop-pop-pop-pop, in de rode pickup vanuit mijn oude balletstudio, waar jij bent gaan wonen, zodat je kon sleutelen op de plek waar ik op mijn spitzen heel wat uurtjes heb geoefend.
Ik kan nog wel een boek vol schrijven over alles wat we samen hebben beleefd, maar daar is dit medium te beperkt voor.
Ik wens je een behouden vaart Blaas, en als ik af en toe een wolk sliert voorbij zie komen, dan weet ik dat je daarboven flink aan het gassen bent om wat rubber te verbranden en je banden te laten roken.
Tot de volgende!
