Lieve, lieve Roos,
Wij hebben elkaar leren kennen op het Han Fortmann College, wij kwamen elkaar tegen op school, bij het uitgaan in Heerhugowaard, ‘t Roer of in Schagen. Een zelfde soort leven, afkomstig daar uit ‘de Noord’.
Natuurlijk ben jij ook de zus van Kim, Zij heeft al hééél lang verkering met Jos. Hij is mijn grote neef en was natuurlijk ook mijn buurjongen. Ik kon hem vroeger wel wat aandoen, hij ging altijd vroeg op pad met zijn motor naar zijn werk. Ik heb nooit mijn wekker hoeven zetten.
Wij hebben gelijktijdig eindexamen gedaan, ik vloog uit naar Breda en jij naar Amsterdam. Jij hebt gelukkig heel veel van de wereld gezien en bent uiteindelijk ook in de reiswereld gaan werken.
16 jaar geleden kwam Peter thuis na een bezoek aan de fysio en vertelde me heel enthousiast; ‘weet je wie ik tegen kwam bij de fysio’?? Het moest een BN-er zijn, in ieder geval een heel speciaal persoon.... Rosa, Rosa Beers, zij woont gewoon in Castricum! Zij heeft verkering met een jongen van slagerij van der Meer en woont nu ook hier. Ook Peter kent jou van vroeger uit het uitgaansleven daar in ‘de Noord’ en van het bollen pellen bij van Dam.
En zo kwamen we elkaar weer geregeld tegen in het dorp, op school en uiteindelijk is dit uitgegroeid tot een prachtige, intense, warme vriendschap. De kids zaten bij elkaar in de klas en Isa & Anne zijn echte BFF’s en vertellen elkaar alles… De jongens voetballen ook al jaren met elkaar, op deze manier hebben onze mannen elkaar ook beter leren kennen.
Van gezamenlijke borrels met de mannen, kwam er een bezoekje op de camping bij Plan d’eau, weekendjes op camping de Bongerd met het voetbalteam, wij in de caravans van onze ouders op een apart veldje daar in Tuitjenhorn, tot een paar dagen weg met Koningsdag in het idyllische Duinrell.
Omdat je elkaar kent van vroeger, opgegroeid bent in dezelfde omgeving, je dezelfde interesses deelt, is een half woord vaak genoeg en weet je goed wat de ander bedoeld. Je kent de wereld van hier en daar.
Vorig jaar werd je ziek, heel erg ziek. Vol goede moed ging je de behandelingen in. We hebben wat afgewandeld en worteltaart gegeten, heerlijk samen door het bos gelopen. Jij kent de route op je duimpje, ik ken de weg nog niet na 20 jaar. Energie opdoen en een goede conditie, dat is heel belangrijk en gaf jou de kracht om iedere keer weer verder te gaan.
Diep respect heb ik voor de manier hoe jij de ziekte hebt gedragen en nu afscheid moet nemen van het leven en jouw prachtige gezin.
Het is goed zo, we kunnen je vredig laten gaan.
Lieve, lieve Roos, tot later!
" />
