In grote dankbaarheid stuur ik een liefdevolle groet aan een vrouw met wie ik me op een bijzondere manier verbonden voelde
Lieve Rosa,
Onze jongste dochters zaten bij elkaar in de klas en speelden ook na schooltijd samen. Zo leerden wij elkaar kennen.
Wat mij van jou altijd zal bijblijven, is hoe we onze ervaringen in ziek zijn hebben kunnen delen. Hoe ik jou mocht steunen in jouw proces en hoe jij mij hiermee hielp mijn eigen ziekteproces van een paar jaar geleden betekenis te geven. Toen je net had gehoord dat je ziek was, schreef ik je een brief waarin ik je een liefdevolle kudde olifanten wenste. De woorden uit de brief verspreidden zich als vanzelf en groeiden uit tot een grote liefdevolle kudde olifanten die met jou bleef meereizen en ook bij jouw afscheid zo voelbaar aanwezig was. Mijn wens voor jou kwam uit!
De verbinding die ik met jou heb gevoeld tijdens jouw ziekteproces, ook al was die op afstand, was bijzonder en kan ik eigenlijk niet goed omschrijven. Voor mij voelde het alsof wij elkaar op een diepere laag begrepen. Begrepen wat (ook) leven is: dat je ondanks alle pijn, heftigheid, machteloosheid en het verdriet ook ontdekt hoe krachtig je bent en ziet hoeveel liefde en moois in die intensiteit te ontdekken en ervaren is. Zoiets is het denk ik. Het verloop van onze ziektes liep totaal uiteen: ik genas en jij bleek ongeneeslijk ziek. En toch ergens bleef ik zo voelen hoe deze uitersten ook zo dicht bij elkaar zijn. En ik heb het je niet gevraagd, maar ik denk dat jij er ook zo over denkt.
Op de dag dat wij afscheid namen van jou, las Robert jouw afscheidsbrief voor, waarin je schreef over mijn brief en de liefdevolle kudde olifanten. Ik was ontroerd om jouw woorden via Robert zijn stem alsnog van jou te mogen ontvangen. Dank je daarvoor.
Aan het eind van de dienst mocht ik als eerste van jou afscheid nemen. Dat voelde alsof ik opnieuw als eerste de kudde van olifanten mocht voorgaan. Had jij hier ook de regie over?
Terwijl ik voor jou bleef staan, terwijl jij daar zo mooi in het licht was gezet, begroette ik je met een “namaste” gebaar uit dankbaarheid en tegelijk voelde ik dat onze reis hier nu klaar was en dat voelde ook verdrietig…
Ter ere van jou, lieve Rosa, zal ik de tijd die ik hier ben, mijn leven ten volle leven, of met jouw woorden “Life the live I love”, mijn keuzes maken uit liefde en zonder (doods)angst, wetend dat als het mijn tijd is, dat jij ook mij met open armen zal ontvangen als één van de olifanten uit de liefdevolle kudde.
Lieve Rosa, je hebt me geïnspireerd in het menszijn. Jij hebt laten zien hoe je ten volle het leven leeft in al haar uitersten en wat omarmen van het leven werkelijk is, namelijk dat je in staat bent alles wat het leven brengt ”the good and the bad” te kunnen omarmen èn de liefde en het wonder ervan te kunnen blijven zien. Je schreef dat het grootste compliment dat je kan worden gegeven, is: het leven te kunnen omarmen. Een mens die de dood zonder angst en woede in de ogen kan kijken en tegelijk intens kan blijven genieten en zoveel liefde ervaart, zoals jij dat hebt gedaan, verdient meer dan dat compliment.
Met een diepe buiging en in liefde,
Marieke
