Deze week zou je 45 worden. Wat vierde je altijd je verjaardag graag. Dat heb ik van jou geleerd. "Je moet altijd je verjaardag vieren en lekker op de dag zelf".
Ook met de verjaardagen van Isa, Loek en Janne was je altijd bezig om het een speciale dag voor ze te maken.

Het leven vieren, dat is wat je volop deed. En wat ben ik blij dat we samen het leven mochten vieren. 33 jaar lang hebben we herinneringen gemaakt. Heel veel leuke, maar ook de minder leuke dingen. Maar altijd waren we er voor elkaar.

Ik heb je altijd bewonderd om wie je was. Hoe je met bijzondere situaties omging en jij weer de energie en positiviteit vond om door te gaan. Hoe mooi is het, dat jij die kracht en positiviteit nog aan vele mensen hebt mogen meegeven.

23 mei proosten we op jou! Op het leven!
Herinneringen blijven voor altijd, omdat we met trots en liefde over je praten!

LIEF, ik hou van je
LIEF, ik mis je

Lieve familie,
Het heeft even geduurd voordat ik mijn reactie heb geplaatst. En nog weet ik eigenlijk niet goed waar te beginnen.
Ik ken Roos vanaf de basisschool. We zijn samen opgegroeid. Na de basisschool ging ik naar het HFC en Roos eerst naar de Don Bosco. Na een jaar kwam je ook naar het HFC en daar beleefden we ook weer mooie tijden. Het laatste jaar met heel wat Noordenders bij elkaar. Wat hadden we een lol.
Samen de eerste schreden op het uitgaanspad gezet. Je bleef regelmatig bij mij logeren, want bij ons waren de regels over thuis komen wat soepeler dan bij menig ander. We dronken onze eerste wijntjes, biertjes en als afsluiter van de avond ook de wodka-jus. We zongen groen is gras, maar waren zelf natuurlijk nog zó groen als gras kan zijn.
Na het HFC vertrok jij naar Amsterdam en bleef ik in de Noord. We groeiden langzaam uit elkaar, maar bleven ondanks onze verschillende werelden toch altijd contact met elkaar houden. En met de paasvee en kermis de Noord zochten we elkaar altijd weer even op om een borrel samen te drinken. Niet meer de wodka-jus van voorheen, maar nu een wijntje.
Ook spraken we af en toe of voor een koppie en lekker bijkletsen. En met onze verjaardagen altijd een kaartje. We pakten meteen de draad weer op, van waar we gebleven waren.
Ik bewonderde de manier zoals Roos in het leven stond en heb daar ook veel van geleerd. Dat heeft mijn kijk op het leven zeker ook mede gevormd.
Ik mis haar mooie verhalen, appjes en kaartjes. Ooit komt er een dag dat we samen die borrel weer drinken en herinneringen over onze jeugd en levens ophalen!
Dikke kus Lin

Lieve, lieve Roos,

Wij hebben elkaar leren kennen op het Han Fortmann College, wij kwamen elkaar tegen op school, bij het uitgaan in Heerhugowaard, ‘t Roer of in Schagen. Een zelfde soort leven, afkomstig daar uit ‘de Noord’.

Natuurlijk ben jij ook de zus van Kim, Zij heeft al hééél lang verkering met Jos. Hij is mijn grote neef en was natuurlijk ook mijn buurjongen. Ik kon hem vroeger wel wat aandoen, hij ging altijd vroeg op pad met zijn motor naar zijn werk. Ik heb nooit mijn wekker hoeven zetten.

Wij hebben gelijktijdig eindexamen gedaan, ik vloog uit naar Breda en jij naar Amsterdam. Jij hebt gelukkig heel veel van de wereld gezien en bent uiteindelijk ook in de reiswereld gaan werken.

16 jaar geleden kwam Peter thuis na een bezoek aan de fysio en vertelde me heel enthousiast; ‘weet je wie ik tegen kwam bij de fysio’?? Het moest een BN-er zijn, in ieder geval een heel speciaal persoon.... Rosa, Rosa Beers, zij woont gewoon in Castricum! Zij heeft verkering met een jongen van slagerij van der Meer en woont nu ook hier. Ook Peter kent jou van vroeger uit het uitgaansleven daar in ‘de Noord’ en van het bollen pellen bij van Dam.

En zo kwamen we elkaar weer geregeld tegen in het dorp, op school en uiteindelijk is dit uitgegroeid tot een prachtige, intense, warme vriendschap. De kids zaten bij elkaar in de klas en Isa & Anne zijn echte BFF’s en vertellen elkaar alles… De jongens voetballen ook al jaren met elkaar, op deze manier hebben onze mannen elkaar ook beter leren kennen.
 
Van gezamenlijke borrels met de mannen, kwam er een bezoekje op de camping bij Plan d’eau, weekendjes op camping de Bongerd met het voetbalteam, wij in de caravans van onze ouders op een apart veldje daar in Tuitjenhorn, tot een paar dagen weg met Koningsdag in het idyllische Duinrell.

Omdat je elkaar kent van vroeger, opgegroeid bent in dezelfde omgeving, je dezelfde interesses deelt, is een half woord vaak genoeg en weet je goed wat de ander bedoeld. Je kent de wereld van hier en daar.

Vorig jaar werd je ziek, heel erg ziek. Vol goede moed ging je de behandelingen in. We hebben wat afgewandeld en worteltaart gegeten, heerlijk samen door het bos gelopen. Jij kent de route op je duimpje, ik ken de weg nog niet na 20 jaar. Energie opdoen en een goede conditie, dat is heel belangrijk en gaf jou de kracht om iedere keer weer verder te gaan.

Diep respect heb ik voor de manier hoe jij de ziekte hebt gedragen en nu afscheid moet nemen van het leven en jouw prachtige gezin.

Het is goed zo, we kunnen je vredig laten gaan.

Lieve, lieve Roos, tot later!

Roos en ik hadden een eigen lied op de melodie van YMCA:
T. V. M., T. V. M.,
Ja, we zijn twee vrije meiden en we hebben een lol,
Van de jongens slaat ons hoofd op hol!
Wat een heerlijke (puber-)tijd hebben we gehad! Alles eruit gehaald wat erin zat,
Concerten, kermissen, feestjes, festivals bezoeken, op vakantie, naar Amsterdam
en waar mogelijk samen!
Wat een bijzondere waardevolle vriendschap hebben we gehad.

Rosa was de vrouw ...
Die al mijn liefdesperikelen van de eerste tot de laatste heeft meegemaakt en er was...
Die mij zingend en swingend heeft bijgestaan in de nachtelijke uurtjes...
Die onze billen langs de brandnetels heeft voelen glijden tijdens het buiten plassen op een helling na een avondje uit...

Die reislustig, creatief en eigenzinnig in het leven stond
Die zo trots was op haar kinderen
Die in Robert haar ware liefde vond
Die het leven heeft omarmd en de dood kon aankijken
Die ik mocht bijstaan in haar afscheid.

Dank je wel voor alles lieve Roos,
ik hou van je.

Lieve Roos,

Deze foto stuurde ik je als wij weer een kaars hadden aangestoken in ons kerkje in Spanje.
"Er brand er weer 1 " appte ik dan, dat het beeld omgeven is door rozen maakte het nog bijzonderder.

Ik ben niet gelovig in de zin van de kerk,maar op deze plek denk ik altijd aan diegene die niet meer onder ons zijn , die gemist worden.

De rozen van deze muurschildering zullen voor nu altijd symbool staan voor jou en de herinneringen die we hebben.

Niet meer onder ons maar altijd in gedachten.

Rust zacht lieve Roos , dikke kus.

Job

44,5 jaar mooie herinneringen
aan jou…
Onze jeugd was gaaf
aan de AC de Graaf
In ons mooie stolpboerderijtje aan de dijk, waar ook pap geboren is

Samen
Schommelen en
crossen op ons ‘crossie’
Hutten bouwen en bomen klimmen
Spelen met onze poppen
Blij met ons zusje Marij

Samen
Spelen op het geitenlandje
Varen en zwemmen in de ringvaart
Raketjes eten bij ’t Skarpet
Sneeuwpoppen maken, sleeën en schaatsen

Samen
Genieten van onze huisdieren,
Hannes de hond, poezen Puk & Muk,
Greta de geit, onze ‘surrogaat pony’
Rijden op onze zelfgemaakte paarden

Samen
De os en de ezel zijn in de levende kerststal
Briefjes schrijven aan elkaar
Zingend aan de afwas
In bed kletsen tot diep in de nacht

Samen
Stappen en dansen
Happy hour bij Boekeltje
Paasvee, kermissen, concerten en festivals
Op de fiets of in een overvolle taxi naar huis

Samen
Genieten van onze kinderen en familie
Vele uitjes en op vakantie
‘Oeshen’ op onze op hol geslagen kamelen
Gillen in de achtbaan, ‘letterlijk en figuurlijk’

Samen
Thee drinken, met of zonder chippies
Wandelen naar het strand en voor Running4Roos
Overnachten in het Gasthuis van het AVL
Herinneringen ophalen, lachen, huilen, en afscheid nemen...

Dankbaar dat ik zo van je heb mogen genieten
Je kende me door en door
Begreep me zo goed
Wist altijd de juiste woorden te zeggen
Niet alleen bij mij, maar bij vele mensen
Je hebt zoveel harten geraakt

Zo ontzettend trots op jou
‘You’ve lived the life you loved’
Altijd je hart gevolgd en jezelf geweest
Mooi en puur, dansend door het leven
Zelfs toen je ziek was
Respect hoe je daarmee om bent gegaan
Diepe buiging voor jou

Dag lieverd
Ik mis je, maar onze band zal altijd blijven, waar je ook bent
Laten we samen de sterren van de hemel dansen
Connected by the heart
Forever & always

Dikke kus van je grote zus

In grote dankbaarheid stuur ik een liefdevolle groet aan een vrouw met wie ik me op een bijzondere manier verbonden voelde

Lieve Rosa,

Onze jongste dochters zaten bij elkaar in de klas en speelden ook na schooltijd samen. Zo leerden wij elkaar kennen.

Wat mij van jou altijd zal bijblijven, is hoe we onze ervaringen in ziek zijn hebben kunnen delen. Hoe ik jou mocht steunen in jouw proces en hoe jij mij hiermee hielp mijn eigen ziekteproces van een paar jaar geleden betekenis te geven. Toen je net had gehoord dat je ziek was, schreef ik je een brief waarin ik je een liefdevolle kudde olifanten wenste. De woorden uit de brief verspreidden zich als vanzelf en groeiden uit tot een grote liefdevolle kudde olifanten die met jou bleef meereizen en ook bij jouw afscheid zo voelbaar aanwezig was. Mijn wens voor jou kwam uit!

De verbinding die ik met jou heb gevoeld tijdens jouw ziekteproces, ook al was die op afstand, was bijzonder en kan ik eigenlijk niet goed omschrijven. Voor mij voelde het alsof wij elkaar op een diepere laag begrepen. Begrepen wat (ook) leven is: dat je ondanks alle pijn, heftigheid, machteloosheid en het verdriet ook ontdekt hoe krachtig je bent en ziet hoeveel liefde en moois in die intensiteit te ontdekken en ervaren is. Zoiets is het denk ik. Het verloop van onze ziektes liep totaal uiteen: ik genas en jij bleek ongeneeslijk ziek. En toch ergens bleef ik zo voelen hoe deze uitersten ook zo dicht bij elkaar zijn. En ik heb het je niet gevraagd, maar ik denk dat jij er ook zo over denkt.

Op de dag dat wij afscheid namen van jou, las Robert jouw afscheidsbrief voor, waarin je schreef over mijn brief en de liefdevolle kudde olifanten. Ik was ontroerd om jouw woorden via Robert zijn stem alsnog van jou te mogen ontvangen. Dank je daarvoor.

Aan het eind van de dienst mocht ik als eerste van jou afscheid nemen. Dat voelde alsof ik opnieuw als eerste de kudde van olifanten mocht voorgaan. Had jij hier ook de regie over?
Terwijl ik voor jou bleef staan, terwijl jij daar zo mooi in het licht was gezet, begroette ik je met een “namaste” gebaar uit dankbaarheid en tegelijk voelde ik dat onze reis hier nu klaar was en dat voelde ook verdrietig…
Ter ere van jou, lieve Rosa, zal ik de tijd die ik hier ben, mijn leven ten volle leven, of met jouw woorden “Life the live I love”, mijn keuzes maken uit liefde en zonder (doods)angst, wetend dat als het mijn tijd is, dat jij ook mij met open armen zal ontvangen als één van de olifanten uit de liefdevolle kudde.

Lieve Rosa, je hebt me geïnspireerd in het menszijn. Jij hebt laten zien hoe je ten volle het leven leeft in al haar uitersten en wat omarmen van het leven werkelijk is, namelijk dat je in staat bent alles wat het leven brengt ”the good and the bad” te kunnen omarmen èn de liefde en het wonder ervan te kunnen blijven zien. Je schreef dat het grootste compliment dat je kan worden gegeven, is: het leven te kunnen omarmen. Een mens die de dood zonder angst en woede in de ogen kan kijken en tegelijk intens kan blijven genieten en zoveel liefde ervaart, zoals jij dat hebt gedaan, verdient meer dan dat compliment.


Met een diepe buiging en in liefde,
Marieke