Op 21 februari hoorde ik dat het 'niet zo goed met je ging'. Potverdorrie wat schrok ik van het bericht. Ik heb je direct een SMS gestuurd en ik twijfel of je deze ooit nog hebt gezien. (ik bewaar 'em nog even...) Ik durfde simpelweg even niet te bellen, wat kon ik nou zeggen? En vorige week kwam de keiharde waarheid binnen. Potverdorrie!
Jij was jaren geleden mijn marketingmanager bij Info'Products, zal ergens rond 2000 zijn geweest. Een frisse doortastende intelligente kerel met een zeer hoge menselijke factor. Een markante kop met krullen (toen nog), een luide stem met een oostelijke tongval en een mooie lach. Poten stevig op de grond. Erg prettig om mee en voor te werken! Jij was de eerste manager zonder stropdas wat mij betreft. Ik heb ze daarna ook bijna niet meer gedragen. We hadden een zwak voor elkaars sterke en minder sterke kanten. We deelden veel met elkaar. Je was voor mij een goede coach met een warme vriendschappelijke kant. We hebben na jou carriere bij I'P nog regelmatig afgesproken in Amsterdam om een happie te eten in de Jordaan. Altijd goed en gezellig. En o wat was jij altijd trouw! Ieder jaar op mijn verjaardag stuurde je wel een berichtje. Ik was/ben daar niet zo heel erg goed in. Inmiddels was het contact verwaterd maar ben ervan overtuigd dat we de draad bij een ontmoeting direct weer op zouden kunnen pakken. Dit moment laat nu nog even op zich wachten. Maar wie weet, ooit! Lieve Ruud, je bent een groot verlies voor deze wereld maar een enorme rijke aanvulling in de wereld waar je nu bent. Woorden schieten echt te kort. Ik hoop dat Anouk en Roef je goed kunnen loslaten en kracht kunnen halen uit alle bijzondere herinneringen die ze aan jou hebben. Vergeten worden zul je nooit, door niemand! Iedere dag dat wij het leven leven en het glas heffen, kom jij langs! Als een zonnestraal de belletjes in het bier extra licht geven, zul jij erbij zijn! Bedankt dat ik je heb mogen leren kennen. Bedankt voor jouw vertrouwen in mij, bedankt dat ik je nooit meer zal vergeten. Lieve Ruud: POTVERDORRIE!

Hé Ruma!
Onze gebruikelijke begroeting vanaf dat we ongeveer 14 (jij) en 15 (ik) waren. Van Kooten en de Bie hadden hun tegenpartij en wij Ruma!. Dat zal ik nooit meer horen en dat doet pijn.

Vanaf de lagere school verbonden door handbal, door muziek, door vriendschap. Samen op de fiets praten over omze partij, over de leifdes in onze levens. Later samen muziek maken, samen met je pa over van alles praten, samen met Herman in de band. Samen oud papier halen en de hele tijd zingen. Je perfecte performance van stairway to heaven...
We hebben wat afgelachen, felle discussies gehad, maar vooral een hele mooie en gezellige tijd.
Toen jij naar Amsterdam vertrok vond ik dat niet leuk. Was te ver weg.
Ons contact verwaterde, maar als we elkaar weer zagen, was het altijd goed en gingen we verder daar waar we de laatste keer gebleven waren.
Lieve Ruud, ik ga je missen.

Anouk en Roef, ik wens jullie heel veel sterkte.

Elke dag ontmoeten we mensen ....
Mensen die iets voor je betekenen ....
Maar ook mensen in de vorm van passanten .....
En soms ....... heel soms, ontmoet je iemand die je inspireert.....
Wat ben ik blij en dankbaar dat ik zo een mooi persoon heb mogen leren kennen !
Dankjewel Ruud .....................

Ruud,
Ik heb mooie herinneringen aan onze vroege jeugd. Jij woonde in Bargercompascuum, ik in Uden. Onze tijd samen viel meestal in de vele weekenden dat wij in Compas op familie bezoek waren.
Met veel plezier denk ik terug aan de luchtgitaarsolo’s en gitaarsolo’s op je zelf geknutselde gitaren die we maakten op je kamer. Tie your mother down en child in time waren “onze” nummers.
In de tuin spelen, even naar oma, naar je ouders als ze werken op ’t Aole Compas of de keren dat je bij mij in Uden kwam, allemaal mooie herinneringen. Hoe vaak ik toch gezegd heb, als ik later groot ben verhuis ik meteen naar Bargercompascuum zodat we meer samen konden doen.
Hoe anders is het gelopen. Ieder ging zijn eigen weg en ondanks de vele toezeggingen aan elkaar dat we elkaar echt vaker gaan zien is het blijven steken bij een weekend in Uden met Anouk en Roef en een paar jaar geleden zijn we samen nog naar een concert van Rush geweest.
Een kei goeie peer zeggen we hier in Brabant. Helemaal van toepassing op jouw. Vaarwel kerel en wie weet….
Groet Marc

lieve Ruud,
Vanaf het begin van je leven heb ik je schreden gevolgd.
Ik mocht je ten doop houden en je zien opgroeien.
Eenmaal volwassen, ergens in de zomer van 2003, de zomer na het overlijden van je vader, zittend in de zon achter het huis van je moeder hebben we mooie gesprekken gehad.
Over je dromen en je verwachtingen van het leven en hoe je daarin staat.
Ondanks ons leeftijdsverschil zaten behoorlijk op een lijn, dat waren mooie momenten.
je weet Ruud dat ik wél geloof dat we elkaar nog weer eens ontmoeten. weet kunnen Wat zou het mooi zijn onze gesprekken dan nog eens voortzetten.
Dag lief petekind, het ga je goed, T'angela.

Ruud,
12,5 jaar geleden speelde jij met jouw band op ons huwelijksfeest. Nog langer geleden waren wij collega's. Ik heb je enorm gewaardeerd om jou warmte, mensen stonden voorop bij jou.
Ik wens de familie die je achterlaat het allerbeste,
Ard