Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Jij hebt ons allemaal overleefd.
waarom?
Jij hebt echt geleefd!

Lieve Sander,
Ik heb je niet zo lang gekend hooguit een Roparun geleden. Ja het jaar ervoor wel gezien op hetzelfde evenement maar kende ik je nog niet zoals ik dat nu doe. Het was niet zo innig als menig verhaal doet vertellen maar wel net zo indrukwekkend.
Jouw levens benadering en wilskracht waren groots. Als het even kon deed je mee zelfs de keren dat ik iets organiseerde vanuit de groep zei je tegen mij "Schrijf mij maar op de lijst, met potlood als het even kan.". Met potlood wat je wist het niet zeker of je lichaam het wel aan kon.
Jouw positivisme, jouw levenslust en jouw Leeuwenhart zijn in mijn geheugen geschreven met de foto's die daarbij horen. En dan niet met potlood maar met inkt. Je hebt de wereld laten zien dat die klote ziekte een taaie aan je gehad heeft. #FDKK #SanderYNWA #Nevernooitvergeten

Sander, het ga je goed.

Isabel en stamhouders Bas en Thomas sterkte met dit verlies.
Menno en de rest van de Been familie, ook jullie heel veel sterkte toegewenst.

Een mooi mens is heen gegaan!

Lieve Sander, ik ken je van de feestjes bij Meijburg . Ik had al snel door dat je heel veel humor had. Bij de opening van Meijburg pand stond er n tuk tuk voor t pand. Jouw woorden: fuck fuck daar gaat mijn tuk tuk. Op een ander feestje droeg je n shirt met de tekst: are you tokkie to me? Nog langer geleden waren de dames van Meijburg wezen dansen in tgi friday's. Bart kwam mij ophalen en zei, nou dames genoeg nu ik wil naar mijn zerk. Die tekst vond jij geweldig. Lieve, lieve Sander je was een inspirerend, optimistisch, humoristisch mens. Rust zacht......

Ruim 40 jaar,
Is het geleden dat ik je leerde kennen op de basisschool. Toen al vol van leven. Allebei van maart 1970, jij 2 dagen ouder dan ik en beide de zelfde initialen. We zaten niet in de zelfde klas maar trokken wel veel met elkaar op. We waren een jaar of 11 en beide trotse bezitters van een commodore 64. Vele uren hebben we besteed aan het kopiëren van spelletjes. Na de basisschool wel in de zelfde klas op de Grafische School te Rotterdam. Helaas ben ik je na het 2e schooljaar een tijdje uit het oog verloren. We kwamen elkaar nog wel tegen in de gangen, maar niet meer in de zelfde klas.
In 1997 bracht het lot ons weer samen. Ik kwam in dienst bij Chevalier waar jij op dat moment al werkzaam was. We zijn privé nooit meer heel erg close geweest, maar we konden het als collega's prima vinden. Na het faillissement van Chevalier ben ik je altijd blijven volgen op Social-media waar ik altijd met veel plezier jouw bijzondere kijk op het leven heb kunnen volgen. Helaas hebben we veel te kort van jou mogen genieten.
Eén ding is zeker, elk jaar op 1 maart en bij het horen van de worden Gers, paradijsvogel en stamhouders zal ik altijd denken aan Sander Been. Jij was levensgenieter #1.

We gaan je missen makker.

Lieve Sander,
Wat hebben wij samen fijn gewerkt en veel gelachen bij Van Kooten en Simons (1987-1994). Jij als een over enthousiaste leerling die een groot grafisch vakman werd en ik als je leermeester. Al gauw werden wij meer dan collega’s. Wij werden makkers in de grafische strijd zoals jij dat noemde. Daardoor werden moeilijkheden uitdagingen. Ik herinner mij die ochtend dat je binnenkwam met een heel merkwaardig stekelvormig kapsel. Het was in de tijd dat het tv-programma ‘de lachende Scheerkwast’ populair was. Het kapsel was al gauw verdwenen maar de naam Kwastenbaas is mij altijd bij gebleven. Op een ochtend stond jij naast mij te kwispelstaarten toen het nieuwe kantoormeisje binnenkwam. Dat meisje was al na een paar dagen verdwenen, maar Isabel is wel altijd in je leven gebleven.
De laatste tijd hebben wij (Joyce en ik) op gepaste afstand met zo nu een dan een kleine bezoekje op de scooter, Sander, Isabel en de stamhouders gevolgd. Met diepe bewondering zagen wij hoe jullie met veel positiviteit
‘de wedstrijd die je nooit winnen kan’ streden.
Sander rust zacht.
Wij wensen Isabel, Bastiaan en Tomás veel sterkte en wijsheid toe.

Pleun en Joyce Punt

“Wil je een soepie vriend?”
“Lekker ouwe dibbes.”
“Wil je er kaas bij?’
“Assie heb.”
“Tuurlijk. Ik heb ook broodjes gebakken.”

We zaten bij Sander in de keuken en aten soep. Zonder ballen.

“Soepballen zijn altijd van die sponzen.”

Hij was net weer uit zijn persoonlijke garage, het Erasmus MC ontslagen. Zijn vleespaleis was voor de zoveelste APK met grote beurt opgenomen, maar het was over nu.

“Mijn lever is kapot. Mijn lymfeklieren ook. Het is klaar vriend.”

…

“Heb je ook een boek meegenomen voor mijn broertje? Wel effe wat leuks in schrijven hè?”
“Tuurlijk, staat al een tekstje in.”
“Hoeveel krijg je van me?”
“Deze is van mij.”
“Ben jij gek. Ik betaal gewoon.”

…

Je sprak vol vuur over je grote liefde Isabel en over hoe trots je bent op je twee stamhouders. Hoe mooi de marathon dit jaar was en dat je geen moment twijfelde of Menno zou finishen. Je zat te schelden op Trump, we spraken over koffie en natuurlijk over Rotterdam en Feyenoord.

Met tomeloze energie zette je je in voor de Gers! Foundation. Met je humor en positiviteit wist je vele anderen te inspireren. Je Rotterdamse inborst kon relativeren als de beste. Schelden als een bootwerker kon je ook. Een mooie vent. Jij verstond de kunst van het leven.

Drie weken geleden namen we afscheid. Gewoon, zoals we altijd afscheid namen. Met een ferme handdruk en een manhug.

“Ik zie je snel vriend.”
“Zeker ouwe dibbes. Hou je taai hè.”

Geen koffie meer. Geen biertjes meer. Geen soep meer. De laatste app zal altijd onbeantwoord blijven.

Je was een van de weinigen die doorzag hoe ik me soms kan voelen. Je weet wel, mijn hoofd, zwaarmoedig enzo. Die simpele vraag hoe het met het koppie gaat, die oprechte interesse, je bemoedigende woorden...

Ik ga je missen ouwe dibbes.