Sander,
Dagenlang al worstel ik met een formulering voor deze pagina, maar nu bedenk ik me dat ik iets zorgvuldig uitgedachts helemaal niet passend vind. Want ik ken je als de vrolijke man en vader die altijd (maar dan ook echt áltijd) moeiteloos een praatje maakte met schijnbaar iedereen. Ik weet niet of dat iets typisch Haarlems is, of iets typisch Sanders, maar ik vond dat altijd wel heel grappig. Dus ik ga nu maar proberen om iets te zeggen wat spontaan tot me komt.
Je hebt me altijd een warm welkom gegeven, en wanneer ik weer eens twintig minuten in de woonkamer zat te wachten tot Tessi boven haar mascara op had gedaan en elke wenkbrauwhaar perfect gestileerd is, was je vaak enthousiast aan het vertellen over iets-- vaak saxofoons. En ook al kan ik geen noot lezen, heb ik het nooit vervelend gevonden, want je pleziertjes waren echt aanstekelijk.
Jou herinner ik als de man die altijd zo moeiteloos tevreden leek. Tevreden met één spel op de computer (Flight Simulator, prehistorie editie), een stamkroeg (de Mug), zijn favoriete instrument (saxofoon), vaste vakantiebestemming (Turkije), borreltje na het eten, en zijn prachtige gezin en een huis in het hart van Middelburg.
Misschien heb ik een beetje een ideaalbeeld gevormd, want ik kijk natuurlijk ook alleen maar van buiten naar binnen. Maar voor mij blijf je altijd een voorbeeld dat gezinsmannen echt gelukkig kunnen zijn. Dat een bruisend sociaal leven mogelijk is na de 40, ook met kinderen. En dat een kale kop wel goed kan staan bij een blanke man.
- Louise
