De keren dat ik Sander zag was dat altijd hockeygerelateerd. Op het veld, naast het veld, op een parkeerterrein in Parijsch, in een kantine. Meestal in ons mooie Culemborg, maar ook in Laren, Leidsche Rijn, ja zelfs in Lelystad (of all places). De omstandigheden waren altijd anders, maar één ding bleef hetzelfde: Sander.
Altijd als ik je zag was je vrolijk, goed gemutst, innemend, sociaal, gezellig, liefdevol.
Maar het belangrijkste voor de groep stuiterende hockeypubers die hun emoties vaak niet onder controle hadden, was jouw eeuwige rust. Jij was degene die de boel kalmeerde en stimuleerde. En ervoor zorgde dat iedereen (inclusief coach) het geheel uiteindelijk weer konden relativeren en konden genieten van het vaak zo mooie spel. Als een vader die zijn eigenwijzekoters steeds opnieuw de goede kant opstuurt. Iedere keer weer bijzonder om te zien. Dat zal ik nooit vergeten.
Rust zacht Sander.
Martijn Verburg
