Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Gedicht:
Ik weet: er is een wereld
voorbij de grens van de dood.
Ik weet: voorbij het duister
van de dood wacht het licht.

Vraag me niet hóe
ik dat weet: ik weet
het gewoon. Met mijn hart.
Ik kan het nauwelijks
geloven, en toch is mijn hart
er zeker van: de dood
is geen einde, het is
slechts een nieuw begin.

Nu weet ik dat jij
leeft, al is jouw lichaam dood.
Jou aardse leven is beëindig,
maar jijzelf begon
een nieuw leven, vol
licht en liefde, vol vrede.

Ik weet: liefde is eeuwig.
Liefde kan niet sterven.
En daarom blijven wij
verbonden in eeuwige liefde.
En wanneer ook ik de grens van de dood
zal overschrijden,
zien wij elkaar terug.

Want liefde is eeuwig
en blijft ons verbinden
nu en straks.

Mijn verhaal:
Maamdag 15 december om ongeveer 20.15 uur kwam de vader van mijn vriend mij het slechtste nieuws ooit vertellen: Sido, mijn “Super Lover”, had een ongeluk gehad en was op slag dood.
DIT KAN NIET WAAR ZIJN!!!
Het eerste wat je op zo’n moment denkt is “hoe kan dit?”
Sido was drie uur op zijn scooter van school naar huis gegaan, zoals altijd, en is toen even later overleden in een eenzijdig ongeluk. Hij is zonder te remmen tegen een hek gereden, toen hij iemand aan het inhalen was.
MAAR DIT KAN TOCH NIET? JE GAAT TOCH NIET DOOD ALS JE TEGEN EEN HEK RIJDT? EN WAAROM HEEFT HIJ NIET GEREMD? HIJ WAS GEEN ROEKELOZE RIJDER!
Later die week hebben we met iemand van de ambulance gesproken, zij hadden geconstateerd dat Sido een hartritmestoonis heeft gehad net als zijn zus Josien, die eerder dit jaar ook aan hartritmestoornissen is overleden.
Sido heeft waarschijnlijk ook nog zijn nek gebroken toen hij tegen dat hek is gereden.

Overige informatie
Diezelfde avond ben ik nog mee gegaan naar st. Jacob, maar Sido was er niet meer, nooit meer.
Sido is nu bij zijn zus, Josien, die hij iedere dag zo miste.


Drie jaar heb ik Sido mogen kennen en dat waren drie jaren vol actie en lol.

Lieve Sido, ik mis je iedere dag.