Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve pap, jij bent in ons hart en ons hart gaat verder!
Wij zullen je NOOIT vergeten.

Overige informatie
Op 27 december 1999 ging mijn vader mijn paard voeren, waarna ik op hem zou gaan rijden. Opeens kwam mijn vader uit de paardenstal gelopen nadat hij mij heeft verteld hoe hij de nieuwe paardenstal wilde gaan bouwen. Hij zei dat hij een enorme steek in zijn linkerlies kreeg en in een mum van tijd viel hij om. Ik wist niet wat me overkwam, ben als een gek naar binnen toe gerend om de dokter te bellen.
Helaas was het al te laat toen hij arriveerde. In plaats van het vieren van de verjaardag van mijn tante die avond, konden we de kleren gaan uitzoeken die we mijn vader graag aan wilden trekken. Vanaf die dag is het leven van mijn moeder en mij enorm veranderd. Het is niet meer hetzelfde: dingen hebben niet meer dezelfde waarde als vroeger.
Ik herinner me mijn vader als een zeer goed iemand: iemand die altijd klaar stond voor de ander, waarvan hij soms zelf de dupe van was. Natuurlijk had ik wel eens woorden met hem, maar over het algemeen kon ik zeer goed met hem opschieten en ik mis hem ontzettend. Telkens als er iets leuks gebeurd, wordt dit voor mij weer daarna een domper omdat ik eraan denk dat mijn vader het niet kan meemaken, hetgeen ik vreselijk vind.
Ik probeer het een plekje te geven, maar het is absoluut niet gemakkelijk: er valt van het ene op het andere moment zoveel weg: het laat zulke grote leegte achter: niet te beschrijven. Ik zou er alles voor over hebben om hem terug te krijgen, helaas: als alles eens zo gemakkelijk ging.....