Sterven doe je niet ineens
Maar af en toe ’n beetje
En alle beetjes die je stierf
’t is vreemd, maar die vergeet je
Het is je dikwijls zelfs ontgaan
Je zegt ik ben wat moe
Maar op ’n keer dan ben je aan
Je allerlaatste beetje toe
Over een week zou je 90 geworden zijn
Maar hoe oud je ook wordt, afscheid nemen doet altijd pijn
We hebben aan jou fijne herinneringen
Maar ik weet ook dat je piekerde over veel dingen
Je hebt altijd een goede gezondheid gekend
En ging wandelen, elke dag, dat was je gewend
Toen dat niet meer ging, je heup deed zeer
Hoefde het eigenlijk voor jou niet meer
Met thuishulp woonde je nog lang in je eigen huis
Tot je viel, toen moest je naar een verpleeghuis
Door dementie raakte je steeds meer de weg kwijt
Corona maakte een eind aan je leven in heel korte tijd
Waar je nu bent is het vast heel fijn
In ieder geval geen gepieker en geen pijn
Ik hoop dat je daar je overleden dierbaren weer zal ontmoeten
Doe je pa van ons de groeten?
Misschien zullen ook wij elkaar weer tegenkomen, ooit.
Eén ding is zeker: vergeten zullen we je nooit!
