Lieve papa
Bijna een jaar ben je bij me weg en nog steeds is de pijn ondragelijk. Ik mis je zo ontzettend erg en heb geen flauw idee hoe ik mijn leven weer moet gaan leven. Je was al zo lang niet meer heel dichtbij mij, maar nu ik weet dat je nooit meer heel dichtbij mij zult zijn voelt het zo hard. Dit is echt zo oneerlijk...
Morgen ben je jarig, ik kan niet naar je toe. Ik moet van mama morgen per se mee op kamp. Ik wil helemaal niet, ik wil bij jou zijn of anders alleen. Vanochtend ben ik weer bij je langsgeweest en heb met je gepraat. Ik weet niet of je het kon horen, daar zal ik nooit antwoord op krijgen. Lieve papa, waarom is het zo gelopen? Mama is ook enorm veranderd sinds jouw dood. Ze is veel strenger geworden, kan ze misschien ook niks aan doen, maar ook veel meer aan zichzelf gaan denken. Ze snapt bijvoorbeeld totaal niet waarom ik morgen niet weg wil, terwijl dat toch hartstikke duidelijk is? Volgens mama stel ik me te veel aan en hoe meer ik haar laat weten dat ik er echt veel last van heb, hoe bozer ze op me wordt. Ik snap er echt helemaal niks meer van, helemaal niets snap ik meer.
Lieve papa, ik hou van jou en zal ook altijd van je blijven houden. Tot ooit! Een hele dikke knuffel van jouw dochter en een geweldige verjaardag gewenst daarboven! -x-