Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Niet alleen de omstandigheden rondom Covid maakten deze ontmoeting bijzonder — het was ook het begin van iets waardevols.
Het was vroeg in de zomer van 2020, en ik was uitgenodigd bij Peter thuis voor een gesprek in het kader van mijn opleiding tot zenleraar. Ondanks de beperkingen die golden vanwege de epidemie, konden we elkaar gelukkig in levenden lijve ontmoeten. Dat voelde als een klein geschenk in een tijd waarin nabijheid zeldzaam was geworden.
Toen ik aankwam in de Geertestraat en aanbelde bij nummer 8, opende Peter de deur. We begroetten elkaar met de nodige voorzichtigheid, alert op de gepaste afstand, en bewogen ons behoedzaam door de gang richting de keuken. De fysieke afstand deed niets af aan de aandacht en openheid waarmee we elkaar tegemoet traden.
Kort nadat Peter en ik elkaar begroet hadden — ik meen met een gassho, zoals dat ons zo vertrouwd is — verscheen ook Stef. Zijn aanwezigheid was direct voelbaar: warm, open, en vol compassie. Hij maakte aanstalten om mij hartelijk en van nabij te begroeten, zoals hij dat kennelijk gewend was. Maar dat zat er op dat moment niet in, niet voor ons, en niet voor de maatschappij als geheel. Toch herinner ik me die eerste ontmoeting met Stef als bijzonder: zijn goede intenties en warme energie vonden moeiteloos hun weg, ondanks de fysieke beperkingen. Zijn hartelijkheid kende geen belemmering.

Lieve Peter en familie,
Met oprecht verdriet hebben wij vernomen dat Stef is overleden.
Een lieve man en bijzonder mens is er niet meer.
Heel veel troost toegewenst in deze moeilijke
tijd.
Liefs Coen en Jannie

Peter, allereerst gecondoleerd met het overlijden van jou "bijzondere vriend"
Ik heb vanaf 1976 tot oktober 2004 bij de brandweer Utrecht gewerkt. Ik heb als chauffeur menig uur, tot ergens eind jaren 80, met Stef op de ambulance doorgebracht. Stef heb ik leren kennen als een fijne en vriendelijke kerel. Soms wat eigenwijs en soms ook driftig als het niet ging zoals hij wilde. Dit in het belang van de patiënt, dit stond bij hem altijd bovenaan en niets was hem daarin te veel.
Na de geboorte van onze oudste zoon in juni 1979 stond Stef bij ons met een een bos mooie bloemen namens de GG en GD Utrecht aan de deur. Hij was op de fiets want een rijbewijs had hij volgens mij niet.
Dit tekende Stef.
Ik onderhoud per mail contact met oud collega's (180 personen) van de brandweer Utrecht. Het bericht van het overlijden van Stef heb ik aan heb doorgestuurd.
Peter en familie, veel sterkte in de komen de periode.