Ik weet het nog als de dag van gisteren het nieuws dat Sybine Jansons was verdwenen, zoektochten, oproepen van de ouders aan de dader, en uiteindelijk het verschrikkelijke bericht dat Sybine dood was aangetroffen in een kanaal. Verschrikkelijk als je dit overkomt, bijna niet te bevatten. Ik ben sinds gisteren in het boek begonnen 'In het bos zijn de wilde dieren' waarin vader Arjen het hele gebeuren zeer uitvoerig beschrijft, en ook zelf onderzoek doet naar de verdwijning van zijn dochter. Het boek raakt me diep. Het is voor mensen die zo iets verschrikkelijks niet hebben meegemaakt bijna niet voor te stellen hoe het is om op deze manier je kind kwijt te raken. Ik heb veel respect voor Arjen hoe hij alles zo goed op papier kon zetten. Het boek deed heel veel met mij omdat je weet dat het allemaal werkelijk zo gebeurd is, en het is alsof je even over de schouder van de familie Jansons meekijkt, en alles nog een keer meebeleefd, ook al besef ik dat je het als buitenstaander toch nog steeds anders beleefd dan de familie en kennissen van Sybine, toch doet het je wel wat, zeker als ik de foto van een lachende vrolijke sybine op de voorkant van het boek zie.
