We zouden afscheid nemen van het schooljaar, maar het werd afscheid nemen voor veel langere tijd.... Lieve Teuni, ik heb 2 jaar jouw docent Nederlands mogen zijn en afgelopen schooljaar was je ook leerling in mijn basegroup. Ik zie je nog zo binnenkomen. Je blik vaak 'chagrijnig'. "Maar dat ben ik helemaal niet! Zo staat m'n gezicht gewoon!" Maar zodra je in de klas zat had je altijd het hoogste woord. Hoewel je al een half uurtje met je vriendinnen op de fiets had gezeten, moest je ze in de klas toch altijd nog iets vertellen. En als die vriendin dan aan de andere kant van de klas zat, zei je het gewoon wat harder. Als ik je daarop aansprak, toomde je meteen in. "Ja mevrouw, sorry." Je was een leuke meid. Een fijne leerling. Je deed je werk, ook al was Nederlands niet je lievelingsvak. Had je het een keertje niet op tijd af, zei je dat ook eerlijk en regelde je dat het toch nog goed kwam. Opdrachten waarbij je creatief kon zijn vond je het leukste, bijvoorbeeld het maken van een flyer. Hoewel je niet uitblonk in Nederlands, viel het me wel op dat je altijd heel goed schreef en goed onder woorden kon brengen wat je wilde en bedoelde. Misschien heb je dat wel van je moeder. In de laatste dagen dat je nog bij ons was, heeft zij zo mooi over jou geschreven. Zowel naar ons als docenten, als naar je klasgenootjes en vrienden. Heel bijzonder...
Teuni, jij trok altijd je eigen plan. Had een duidelijke mening. Was gek op je dieren en vertelde daar grappige verhalen over (kalkoenen vangen!). Kon hele verstandige dingen zeggen over het leven. Het leek wel of je een 'oude ziel' had. Je was een prachtig meisje. Ik had je zo graag nog een paar jaar les gegeven...
