Lieve Margot, Paul, Marijke, Juke,
Jullie vinden het fijn als men een herinnering aan Thea met jullie deelt.....
In de week vóór Thea's zelfverkozen afscheid heb ik haar per brief mijn herinneringen beschreven. Deze brief heb ik van Thea terug ontvangen; waarschijnlijk om privacy redenen. Zeer dierbaar dat ik weet, dat ze onze gemeenschappelijke ervaringen heeft kunnen (her)lezen.........
Ik ken Thea vanaf mijn vijfde levensjaar en zij was steun en toeverlaat op belangrijke momenten in mijn leven!
Ik wens jullie allen sterkte . Gedenk haar in liefde.
Mochten jullie nader contact met mij willen opnemen, altijd welkom.
Sandra Olthoff- van Vreeningen

Ik leerde Thea kennen bij de boekenclub in Leiden. Op het moment in haar leven dat zij Margot had ontmoet. Ze was verliefd en voelde zich jong en sterk.
Gelukkig kon zij voor al haar vrienden tijd vinden en zo ook besloten Thea en ik om iedere dinsdag te lunchen met wijn en kaasjes.
Thea kon goed vertellen én goed luisteren en zo heeft onze vriendschap zich verdiept.
Tenslotte maakte de verhuizing naar Groningen een einde aan de lunches.
Hiervoor in de plaats kwamen de logeerdagen voor het bijwonen van de maandelijkse boekenclub. Thea heeft dit reizen met trein en vouwfiets nog enkele jaren volgehouden. Haar trouw aan vrienden was onverminderd sterk.
Vooral haar kracht en warme vriendschap zullen mij altijd bijblijven.

Op Thea kon je altijd rekenen.
Jarenlang heb je brieven geschreven namens de werkgroep Amnesty International, om mensen weer vrij te krijgen , die gevangen zaten door schendingen van mensenrechten.
Ieder jaar deed je mee met de collecte voor Amnesty. Op de fiets ging je door regen, wind of sneeuw om zelfs bij de meest afgelegen boerderijen langs te gaan.
" Voor Amnesty doe ik alles " zei je dan.
Dankjewel Thea voor al die inzet.
Vicky von Veh, Cees van Duijvenbode

Thea

In 1992 kwamen wij, Grace en Joost, in de Duke Ellingtonstraat in Leiden wonen. Thea en Margot werden onze buren. Niet dat we pas kennis maakten toen we gehuisvest waren. Zeker niet. We troffen elkaar al veelvuldig op bouwplaats de Coebel: ‘uw sleutel tot riant woongenoegen’ en waren drukdoende met uitpassen, opmeten en inbeelden. In die tijd waren er met enige regelmaat bouwvergaderingen in een middelbare school vlak in de buurt waar we elkaar troffen. Bouwnummers 166 t/m 180 bleken actieve toekomstige bewoners te kennen. Thea was één van hen. Zorgvuldig bereidde zij alles voor. Maakte aantekeningen op losse vellen, schreef brieven aan kandidaat leveranciers en benutte oud ongeschreven papier voor memo’s. Altijd handig voor telefoonnummers naar het scheen. Het ging over pluggen, stalen schroeven, plinten en vloerverwarming. Over tuinaanleg, beplanting en stapstenen voor het platte dak. Ook ging het over de glazen dakkoepel en het lange videraam. En toen we er eenmaal woonden, kwamen we tot de slotsom dat een lange schuifladder noodzakelijk was voor het ramen wassen. Thea nam het voortouw en na een korte behoeftepeiling bleken vijf naaste buren geïnteresseerd met de aanschaf mee te doen. Na een uitgebreide oriëntatie belde Thea bij ons aan met een foldertje van de Makro te Delft in haar hand. Een prachtige aanbieding van de Stabilo polyfunctionele 3-delige schuifladder werd daarin aangeprezen. Een steekhoogte van tien meter was geen probleem, ook in schaarstand was een solitaire werkhoogte van 5 m met gemak te bereiken, maar hoe kregen we hem in Leiden! Met de auto dacht Thea. Hoewel zij zelf geen auto hadden dacht zij dat onze auto daar wel geschikt voor kon zijn. En Grace en ik dachten dat ook. Immers hadden we un Citroën Xantia Break. Dus zijn wij naar Delft gereden. Eenmaal aangekomen bleek een Stabilo polyfunctionele 3-delige schuifladder toch wel heel lang. Het gevaarte van vier meter kregen we er echt niet ingepast ondanks het neerklappen van de achterbank. Dan maar met open laadbak, maar hoe hielden we dat ding op z’n plek? Thea, niet voor één gat te vangen, bedacht het volgende: ik ga achterin zitten op het platte vlak en houdt hem vast, zestig jaar of niet! Ik zie ons nog steeds rijden in die tochtige open auto waar Thea zich vastklampte aan ladder en interieur en ik me uitsluitend op de minimum snelheid richtte. We zijn heelhuids thuisgekomen. De ladder was, zoals Thea had ingeschat, onovertroffen. Menig werkman liet in de jaren daarna zijn eigen ladder op het autodak vastgebonden omdat die van ons zo veilig en comfortabel was. De ladder is er nog steeds. Sommige buren zijn vertrokken. Zo ook Thea en Margot.
Gisteren kregen we de rouwkaart in de bus. Toen ik hem open maakte ging er een schok door mij heen. Die kranige stoere Thea had voor mijn gevoel het eeuwig leven. Met weemoed denk ik terug aan al die mooie regelmomenten. Nu dertig jaar later ben ik zelf zestig en zie de ladder in de garage hangen. Aan de draagbeugel van de ladder in de muur hangt een haak. Er waren er ooit twee. Thea had die met de hand uit ijzer gebogen en zei: die heb je altijd nodig als je op de ladder naar boven gaat….

Onze condoleances gaan uit naar Margot en Thea’s naasten

Grace en Joost

Wij herinneren ons The als een dappere vrouw, met een bewogen geschiedenis die begon in Indonesië, toen nog Indië, en haar via via naar de Duke Ellingtonstraat in Leiden voerde. Door onze korte gesprekjes over de heg of bij een gezamenlijk glaasje wijn kregen we steeds meer zicht op haar leven en het geluk dat zij met Margot uiteindelijk had gevonden. Samen wijdden zij zich aan de natuur in hun achtertuin en het plantsoen aan de overkant. Uit overtuiging en vol vuur. Die natuur trok hen ook naar Wedde, waar zij hun droomplek realiseerden. Vorig jaar stonden Thea en Margot onverwacht weer voor onze deur. Een blij moment, dat ook een afscheid bleek te zijn.
Gert en Akke Versluis

Een bijzondere vrouw aan haar laatste reis begonnen. In de jaren dat we bij elkaar in Wedde in de buurt woonden altijd in voor een praatje. Zwaaiend, kletsend, en vooral snel fietsend. Een vrouw met enorme bagage zonder dat ze het belerend wilde laten merken. Ze was oud, maar nog meer jong. vooral van geest.! Positief in het leven. Altijd. Kort geleden nog even met Thea gesproken. Niet te dichtbij Johannes, want ik ben in deze tijd extra kwetsbaar.... En in heerlijke rust in een boek verzonken, in het mooie huisje vlak bij ons, als ik even met de hond liep en stiekem even bij haar en Margo naar binnen keek. De serene rust die ze met hun beiden uitstralen was zo helder en sterk.... Thea, wij en onze jongens gedenken je in liefde.
Wij zullen je missen lieve Thea. We wensen Margot, haar kinderen, en alle anderen die haar zo lief hadden veel sterkte met dit verlies.
Johannes, Wilma, Emiel en Sven Houwen

Onze bijdetijdse buurvrouw!
Gek op de tuin!
Lekker samen taart eten!

Altijd belangstellend en meelevend met ons gezin!
Altijd wat unieks wat alleen Thea kon gebeuren.
Een wonder dat ze altijd zo snel herstelde van allerlei narigheden.
Een wonder dat ze tijdens een val-cursus haar heup brak!
Een wonder dat ze nooit voor ons huis uit de bocht is gevlogen vanwege de enorme snelheid op haar fiets!

Totdat het lichaam niet meer mee wilde werken na vele fijne jaren in Wedde samen met Margot.

Goede reis lieve buurvrouw,
Namens Harry, Ina, Kevin & Marnix

Beste Margot, Lieve Marijke, Paul, Juke, Nadine, Daniël, Thijs en Rogier,
Mijn oprechte condoleances met het verlies van jullie lief, (schoon-) moeder en grootmoeder,
Een bijzondere, markante vrouw waar ik warme en hartelijke herinneringen aan heb. Voor mij is zij een voorbeeld geweest in hoe je tegenslagen het hoofd kunt bieden en (oorlogs-)ervaringen uit het verleden in kan zetten als leer element voor anderen. Het leven heeft zij zoals jullie schrijven volledig benut. Haar keuze om het Leven zelf af te willen sluiten, dwingt bij mij respect af, maar is zwaar als je er als naaste naast staat. Ik gun jullie tal van mooie herinneringen aan haar en wens jullie sterkte,
Hartelijke groet, Ellie Baaijens
E.s.baaijens@ziggo.nl