Thea
In 1992 kwamen wij, Grace en Joost, in de Duke Ellingtonstraat in Leiden wonen. Thea en Margot werden onze buren. Niet dat we pas kennis maakten toen we gehuisvest waren. Zeker niet. We troffen elkaar al veelvuldig op bouwplaats de Coebel: ‘uw sleutel tot riant woongenoegen’ en waren drukdoende met uitpassen, opmeten en inbeelden. In die tijd waren er met enige regelmaat bouwvergaderingen in een middelbare school vlak in de buurt waar we elkaar troffen. Bouwnummers 166 t/m 180 bleken actieve toekomstige bewoners te kennen. Thea was één van hen. Zorgvuldig bereidde zij alles voor. Maakte aantekeningen op losse vellen, schreef brieven aan kandidaat leveranciers en benutte oud ongeschreven papier voor memo’s. Altijd handig voor telefoonnummers naar het scheen. Het ging over pluggen, stalen schroeven, plinten en vloerverwarming. Over tuinaanleg, beplanting en stapstenen voor het platte dak. Ook ging het over de glazen dakkoepel en het lange videraam. En toen we er eenmaal woonden, kwamen we tot de slotsom dat een lange schuifladder noodzakelijk was voor het ramen wassen. Thea nam het voortouw en na een korte behoeftepeiling bleken vijf naaste buren geïnteresseerd met de aanschaf mee te doen. Na een uitgebreide oriëntatie belde Thea bij ons aan met een foldertje van de Makro te Delft in haar hand. Een prachtige aanbieding van de Stabilo polyfunctionele 3-delige schuifladder werd daarin aangeprezen. Een steekhoogte van tien meter was geen probleem, ook in schaarstand was een solitaire werkhoogte van 5 m met gemak te bereiken, maar hoe kregen we hem in Leiden! Met de auto dacht Thea. Hoewel zij zelf geen auto hadden dacht zij dat onze auto daar wel geschikt voor kon zijn. En Grace en ik dachten dat ook. Immers hadden we un Citroën Xantia Break. Dus zijn wij naar Delft gereden. Eenmaal aangekomen bleek een Stabilo polyfunctionele 3-delige schuifladder toch wel heel lang. Het gevaarte van vier meter kregen we er echt niet ingepast ondanks het neerklappen van de achterbank. Dan maar met open laadbak, maar hoe hielden we dat ding op z’n plek? Thea, niet voor één gat te vangen, bedacht het volgende: ik ga achterin zitten op het platte vlak en houdt hem vast, zestig jaar of niet! Ik zie ons nog steeds rijden in die tochtige open auto waar Thea zich vastklampte aan ladder en interieur en ik me uitsluitend op de minimum snelheid richtte. We zijn heelhuids thuisgekomen. De ladder was, zoals Thea had ingeschat, onovertroffen. Menig werkman liet in de jaren daarna zijn eigen ladder op het autodak vastgebonden omdat die van ons zo veilig en comfortabel was. De ladder is er nog steeds. Sommige buren zijn vertrokken. Zo ook Thea en Margot.
Gisteren kregen we de rouwkaart in de bus. Toen ik hem open maakte ging er een schok door mij heen. Die kranige stoere Thea had voor mijn gevoel het eeuwig leven. Met weemoed denk ik terug aan al die mooie regelmomenten. Nu dertig jaar later ben ik zelf zestig en zie de ladder in de garage hangen. Aan de draagbeugel van de ladder in de muur hangt een haak. Er waren er ooit twee. Thea had die met de hand uit ijzer gebogen en zei: die heb je altijd nodig als je op de ladder naar boven gaat….
Onze condoleances gaan uit naar Margot en Thea’s naasten
Grace en Joost
