Onze vriend Theo
De mannen van onze vriendengroep kennen elkaar van de landbouwschool. De vrouwen kwamen er later bij en ook dat klikten onderling enorm.
Theo en Lenie kregen in 1979 verkering, door het uitgaan en de verjaardagen ontstond de steeds hechtere vriendengroep.
Maar de echte band ontstond bij de uitnodiging voor het verlovingsfeest van Theo en Lenie, ja dat was nog in die tijd, verloven. Daar hielden we ons eerste voordrachtje, We weten nog precies de eerste zin, Marcel deed het woord met vuurrood op de kaken. Lenie jij weet het ook vast nog wel ….
Wat die zin met verloven te maken had weten we niet maar grappig was het wel!
We hebben heel wat meegemaakt in 35 jaar.
De verjaardagen werden intensief gevierd en zo ook oud en nieuw vierden we lang samen. We schoten dan met carbid en we bleven allemaal slapen, zelfs toen er kinderen kwamen gingen die gewoon mee.
Ook samen een weekend weg gaan kwam toen al gauw. Elke 2 jaar. De eerste keer gingen we naar Willingen waar Theo voor het eerst op de schaatsen stond. Toen hij op schaatsen de bocht niet kon halen en over de reling viel bleek thuis dat hij een gescheurde enkelband had.
Vaak gingen we naar Sporthuiscentrum, Centerparcs en andere vakantiehuizen. De mannen riskten en kaartten dan tot ver in de late uurtjes. Theo was altijd fanatiek en ging er helemaal in op en het liefst kaartte hij iemand helemaal nat, hij ging voor de laatste cent.
In de begin jaren kregen we als groep de kans om met elkaar een stacaravan te kopen op een vaste plek in Hardenberg. Dat was natuurlijk prachtig met de kinderen. Zo kon iedereen er een paar weken naar toe en om de kosten te drukken werd die ook nog verhuurd.
In het voorjaar gingen we altijd met z’n allen een dag of weekend de caravan seizoen’s klaar maken en in de herfst winter klaarmaken.
We kregen samen steeds meer ideeën, dus ook maar eens verder weg, naar Parijs met de bus. In die bus is toen ook de naam van onze vriendengroep ontstaan BoRaLuBeRo de 2 eerste letters van ieders achternaam.
We gingen elke 2 jaar samen op vakantie en eens in de 10 jaar gingen we naar het buitenland. Naar Londen en Barcelona zelfs met het vliegtuig, iets waar Theo enorm tegen op zag. Stokstijf en gespannen zat hij dan en toen we de kans kregen om in de cockpit te kijken, toen mocht dat nog, ging Theo niet mee. Maar schijnbaar had hij na Londen alle vrees overwonnen want Theo, je bent later met Lenie en de kinderen overal naar toe gevlogen ook samen met de buren.
Op onze vakanties was Theo ontspannen, had de grootste verhalen én liep vaak hand in hand met Lenie. Hij was gek op haar!
Theo hield van gezelligheid, was gedreven en stond altijd vooraan als er wat gevierd kon worden.
De boel op jutteren dat was ook altijd iets van Theo, dat was het liefste wat hij deed, bij een verjaardag, feest of meiboom niets was hem te gek.
Hij reed veel rond en wist ook altijd precies wanneer ergens het hoogste punt was bereikt. Maar als hij zelf het slachtoffer was dan kon ook wel eens flink in de stress schieten, dat hebben we ondervonden toen hij zelf een schuur bouwde en de kinderen hem uitdaagden, daarmee kon hij niet uit de voeten.
Ook toen we eens een keer uit eten wilden gaan en dat voor de gein in pak wilden doen toen kregen we de wind van voren… daar ging hij z’n goede geld niet aan uitgeven, wat was hij stellig! Wij zeiden als reactie, eens zul jij een pak aan doen maar volgens Theet ging dat nooit gebeuren! Maar het gebeurde wel, bij het trouwen van Stéphanie en Bas, wat straalde hij en wat was je een trotse vader! Daarom hebben we nu ook erg getwijfeld wat we moesten dragen met de uitvaart. Lenie gaf uitsluitsel, zij koos voor de rode Boralubero jas.
Handelen dat was ook Theo z’n ding, onvoorstelbaar hoe hij daar in op kon gaan of het nou om een verzekering of een paar laarzen ging het was altijd te duur er kon altijd wel wat af. Wij zeiden nog wel eens tegen elkaar, dat is echt weer iets van Bodje. Want zo noemden wij hem vaak, maar ook anderen kenden hem onder die naam.
Thuis moest alles er altijd perfect uit zien of het nu de tuin of kamer was, het moest 100% zijn. Theo liet het vaak aan Lenie over, wist … dan komt het goed want hij had Lenie erg hoog zitten en vertrouwde haar ook blindelings. Toen hij wist dat hij niet lang meer te leven had wilde hij dan ook dat alles goed geregeld was voor Lenie en de vrolliess.
Je ziekte viel als een bom binnen, ook bij ons.
Je klaagde wel eens dat je moe was maar dan zeiden wij: ie bunt geen 18 meer. Het bier smaakte je al een tijd niet meer en ook de koffie niet.
Op de bruiloft van Theo en Nicole, begin juli, ging je er nog volop tegenaan. Maar daarna werd het gevreesde waarheid. Je zei vaak: ‘t Is niet anders, ‘t Is zoals het is.
We hebben nog veel met elkaar gedaan de laatste maanden, zoveel als mogelijk. Fijn was dat. We zijn vaker gaan kaarten, daar genoot Theo maar ook wij zo van, en Theo bleef tot het laatst toe heel fanatiek!
Hij opperde ook nog het idee om met de mannen naar de nieuwe stal van Piet te gaan kijken als daar gemolken werd, helaas is dat niet zover gekomen.
Voor ons als groep was de band bijzonder met Theo … maar met Lenie in ons midden en met alle herinneringen zal Theo altijd in ons midden blijven.
Nog één ding! Theo … als je straks boven bij Petrus komt, dan hoef je daar niet te handelen, jij kunt zó doorlopen want je was een goed mens!
Je vrienden Marcel, Loes, Jos, Mariëtte, Wim, Dianne, Theo, Nicole
