Papa,
We hebben een jaar of tien jaar tijd gehad om afscheid van elkaar te nemen.
Jij nog iets eerder van mij, dan andersom.
Een afscheid zónder woorden.
Je wilde nog wel, maar kon niet meer.
Dus nu laten wij je gaan, de kooi staat open.
Net als ik was ook pa een man van weinig woorden en dat was prima.
Maar…., over woorden gespróken….
Ik kan me níet herinneren dat wij onderling vaak woorden hebben gehad, pa.
Die ene keer dat we een flinke ruzie hadden over geld uitgeven, had je ergens wel gelijk.
Aan andere meningsverschillen werden gewoon geen woorden vuil gemaakt.
Wat ik me wél herinner is dat ik je vroeger de betekenis vroeg van woorden die ik niet begreep. Moeilijke woorden, die ik las, of hoorde op TV.
Het verbaasde me altijd dat je, in de jouw typerende houding vanachter de krant, met één oog op de benzinepomp, altijd een antwoord had. Om woorden verlegen zat je dan nooit.
Dus het werd een beetje een sport om je te testen en misschien zelfs een beetje te pesten.
Ik weet nog dat ik een keer het verschil vroeg tussen de woorden exotisch en erotisch;
Een vraag waarop ik zelf het antwoord wel wist, maar die ik spannend vond om uit te spreken en waarvan ik benieuwd was naar jouw uitleg.
Alles wat met bloot en seks te maken had was taboe bij ons in huis.
Maar met een neutraal gezicht en zonder van de krant op te kijken wist je een antwoord te formuleren, maar pikante woorden te vermijden. Ik vond dat wel jammer.
Dat je oog had voor vrouwelijk schoon is me vroeger nooit zo opgevallen.
Pas toen de dementie je remmingen liet vervagen en je openlijk flirtte met de verzorgsters in het zorgcentrum drong dat tot mij door.
Maar je was nooit vervelend en werd zelfs het lievelingetje van de dames van de Burcht.
En ook heel vroeger was je populair; in mijn werk trof ik soms oudere dames die je van je jonge jaren kenden. Je werd toen wel gezien als een ‘good catch’.
Maar voor jou was er altijd maar één, 68 jaren van je leven.
Tot het laatst uitte je elke dag aan mama je genegenheid, door te knuffelen en te zoenen.
Maar ook met woorden. Je toonde dankbaarheid voor haar liefde, zorg en trouw.
Want toen je alles en iedereen vergat, was liefde het enige dat je nog had.
Je hele leven genoot je van muziek op radio en TV en tijdens het werk zong je altijd hardop mee.
Je had een goede stem, maar ook neuriën en vooral fluiten deed je graag.
Ook in de Burcht werd je vrolijk van muziek en zong je graag mee.
De woorden kende je op den duur niet meer, maar het gevoel nog wel.
Als een gekooide zangvogel.
De kooi is nu open papa, je bent weer vrij.
Je zoon Jan
