Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Hoi Thijs,

Het is warm in Noorwegen -al een een tijdje- en hier in Nederland.
Ja jongen, even kort berichtje. Iedereen hier heeft vakantie en doet
andere dingen dan anders. We weten wel jij heb ook vakantie maar het
had nu zo anders moeten zijn.

Dag Thijs,
tot gauw

Dag Thijs, Nu woensdag die operatie waar veel van af hangt. Leegte en stilte, jij laat het zeker achter. De woorden van je vader dat is waar, o zo waar. Jammer dat ik jou op deze manier heb leren, dat gevoel dat ik nooit voor jou iets heb kunnen doen. Echt Thijs, dat is zo n onbeschrijfelijk iets. ik weet dat jou dit bereikt. Dag jongen, tot straks

11 jaar, 6 maanden en 9 dagen geleden... De dood van je kind gaat nooit over.

Dank je wel voor je aandacht lief nichtje! Winfried

ik denk aan je lief neefje..*kusje op je mooie gezichtje*

Thijsje, het is nu Thijs geworden.  Zijn wereld nu zo anders, zijnmoment om uit eindellijk toch bij de Here Jezus te gaan wonenhij zocht het zelf uit.Thijs weet dat zijn verhaal mij flink bezig houdt.Een kaarsje branden s`morgens bij zijn fotowat hij dan uit blaast.Dat gevoel -zo bekent voor iedereen-Thijs is hierNu dat Thijs tien jaar bij Jezus woont hebben we iets van....zolang alweer.Graag had ik ook iets voor Thijs willen betekenen, zoals zovelenzich voor hem hebben in gespannen. Thijs,        tot straks   

Dag lief Thijsje! Stil hier hè?!

Anderhalf jaar sinds de laatste keer dat ik hier iets schreef. Vanavond bladerde ik door deze website en zag zoveel namen van kinderen die inmiddels net als Thijs zijn overleden; zoveel meer verdriet dat ondraaglijk is en onverwerkbaar lijkt. Tijd heelt alle wonden zeggen ze, behalve die ene wond.....

Pappa

Een paar jaar voor dat Thijs overleed had ik de volgende heel bijzondere ervaring met Thijs:
Thijs moest onder narcose voor een operatie in het Radboud ziekenhuis. Als één van zijn ouders mocht ik hem begeleiden naar de anesthesie-ruimte waar hij zittend op mijn schoot het kapje op kreeg waarmee hij onder narcose ging. Door ervaring wijs geworden had men ontdekt dat kinderen in de buurt van een vertrouwd persoon veel rustiger in slaap gingen en ook veel rustiger uit de narcose ontwaakten. Het bijzondere was dat op het moment dat Thijs het bewustzijn verloor en slap werd ik heel even twee Thijsjes zag, één die op schoot zat en één Thijsje die als het ware losliet. Beter kan ik het niet zeggen.

Vanaf dat moment voelde ik dat Thijs op een andere manier bij mij was, een gevoel dat hij veilig bij mij was. Ik verliet de ruimte en Thijs ging met mij mee. Tijdens de daarop volgende wandeling door de tuinen van het ziekenhuis vergezelde mij dat gevoel en daarmee ook Thijs. Pas op het moment dat Thijs wakker werd in de uitslaapruimte van het ziekenhuis verdween dat gevoel. En op het moment dat ik bij de uitslaapruimte aan kwam riep de zuster me al toe: “ Nou hij is net wakker geworden hoor! U bent precies op tijd”. Maar dat was oud nieuws voor mij.

Wat ik hier beschrijf is een ervaring die voor mij van onschatbare waarde was en is. Eigenlijk nam Thijs een soort tijdelijk afscheid van zijn fysieke, zieke lijfje, terwijl ik het zekere besef kreeg dat hij bij mij was, dat ik hem met mij meedroeg op mijn wandeling door de tuin.

Vanaf dat moment wist ik honderd procent zeker dat Thijs er altijd zou zijn ook als hij op een dag dood zou zijn.

Verder lezen? Hier: http://www.deijmann-dialogue.eu/plechtigheid.html

DRUPPELS VERDRIET


soms

viel hij hard

dan huilde zijn mondje of zijn knie

tranen rood bloed

toen viel hij zacht

en huilde niet

meer

uit mijn ogen

stromen verdriet

soms

in mijn dromen

wieg ik hem nog

zacht

dan huil ik even niet


Thijsepappa 24 mei 2005




HEMELVAART,



Oh Thijsje lief,

Oh melancholie, Oh verterend verlangen

Naar jou, naar kracht.

Verstrikt is mijn vermurwde ziel, in werelden

Vol verwarde dwangen.


Heimwee heb ik naar dat kind

Dat eens mijn ziel omhulde,

Dat was als jij, dan lucht, dan licht,

Nu stil, vol zangen.


Op sterven ligt mijn rauwe ziel

Bij het zien van jouw geloken ogen,

Die wonderlijk, zo zalig danken

Voor alles wat mij reeds ontviel.


Het is dat lot! Heb mededogen!

Neem niet weg wat ik eens had.

Het doet zo’n pijn!

HET DOET ZO’N PIJN!

En de afstand wordt steeds groter.


Mijn Thijs, mijn eigen lieve kleine zijn

Is weg.....

......verdwijnt…..


Winfried Deijmann 28 mei 2002