Als ik terug denk aan ons jeugd dan herinner ik mij jouw als iemand die vol enthousiasme van het leven genoot. Het was gewoon aanstekelijk. Daarna zijn onze wegen even uit elkaar gegaan. Ik ging naar Afrika en Amerika en kwam pas 25 jaar later terug naar Nederland. Gelukkig kruisden ons paden de laatste jaren en kon ik weer van je genieten. Die wilde enthousiaste jongen in mijn geheugen was inmiddels een zeer geliefd echtgenoot, vader, en leraar geworden. Mooi om te zien. En toen het eind van deze aardse bestaan in zicht kwam bleef jouw enthousiasme onverminderd doorgaan wat ik alleen maar kon bewonderen. Ik wens jouw familie en vrienden veel sterkte met het gemis van jouw warme aanwezigheid en weet zeker dat je in al onze harten voort zal leven.

Thomas in zijn element: een oude schoolkaart, een publiek dat aan zijn lippen hangt, schouder aan schouder met zijn vrienden en zijn Carla aan zijn zijde.
Een oorspronkelijke geest en begenadigd verteller die volop zijn kennis en
verwondering deelde – een rijkdom om hem gekend te hebben.

In liefdevolle herinnering,
Jasper en Ramona

Tja, en toen werd het stil......ik kom ze niet vaak tegen, mensen die minimaal net zo veel praten als ik zelf doe. Thomas overwon. Gelukkig niet alleen veel tekst maar ook veel inhoud. Via Tessa en Layla een stukje van het leven samen opgetrokken en we genoten hiervan.
Thomas en Carla genoten zichtbaar van al die ECL meiden, de Bangaz. En alle meiden voelden zich meer dan thuis! De oudejaarsavonden die jullie vierden in Amsterda:, hup Layla mee....de vakantie in Normandie/Bretagne waarbij de tieners nog net het vliegtuig haalden na de laatste oproep en die van ons in Oostenrijk, Sicilie, hup Tessa mee en bij thuiskomst verzorgden Thomas en Carla een tas met ontbijtspullen zodat we niet direct naar de super hoefden te gaan. Superlief. De schok was groot toen we hoorden dat de tumor Thomas 'te pakken had'... We zouden nog dit, we zouden nog dat......maar de energie verdween razendsnel uit het lijf van Thomas waardoor een 6 koppig bezoek aan Sumo er nooit meer van kwam. Dat geeft niets... de herinnering blijft en Thomas heeft toch nog 'de lente gehaald' ...dat verzacht een heel klein beetje het grote verdriet. Heel veel liefs van Ernst en Tineke, vast en zeker ook namens Layla