Thomas, wat een ongelofelijk schokkend bericht dat jij er niet meer bent! Onbegrijpelijk, oneerlijk, onmachtig en intens verdrietig zijn de gevoelens die komen boven drijven. Onbegrijpelijk dat zo’n fitte kerel er niet meer is, oneerlijk dat jouw lieve vrouw en kinderen niet meer tijd met jou gegund hebben gekregen, en wat onmachtig dat er niets was dat ze konden doen om je terug te halen! Intens verdrietig omdat het een enorme leegte is die jij achter laat en die het leven van de geliefden om jou heen nooit meer het zelfde zal zijn. Poeh, 20 jaar geleden al weer dat jij voor het eerst in Luud haar leven kwam. Dat heb ik van dichtbij mee mogen maken. En waar wij destijds door de heftige discussies wel eens dachten (als die relatie maar stand houdt) heeft dat jullie liefde alleen maar sterker gemaakt. Heel verschillend dat waren we zeker, maar een aantal dingen hadden we gemeen; altijd lachen samen, nooit een onvertogen woord, wintersport, feesten en bier drinken, vastgoed en het feit dat we beide zowat tegelijk de liefde van ons leven vonden in 1 helft van die eeneiige tweeling van Stad! Die relatie hield bij jou beter stand dan bij mij, maar ondanks dat we elkaar daarna weinig meer zagen had ik jaren later de eer om op jullie bruiloft te mogen komen zingen en staat jouw oude mountainbike (waar niks mis mee was, maar je puur weg deed omdat je er 1 met grotere wielen wilde) nog steeds bij mij in de garage. En waar ik wel eens denk, moet ik hem niet eens weg doen of inruilen, is dat stuk ijzer nu een fiets met een verhaal, een herinnering, een gevoel en gaat ie helemaal nergens heen. Met alle energie, dromen en activiteiten die je op je hals haalde heb je geleefd voor twee. Wellicht wist je ergens dat dat nodig was. Je bent veel te vroeg vertrokken maat! 😘