Hij besloot zijn vleugels verder uit te spreiden en kon komen werken bij Prad in Amsterdam dat uitgroeide tot het grootste reclamebureau van Nederland. Hij ging op kamers bij tante Ida, met wie hij een heel speciale band had. Ondanks zijn succes, of misschien dankzij, kroop het bloed waar het niet kon gaan, en hij richtte zich op de beeldhouwkunst, en wel op de organische beeldhouwkunst. De kortste uitleg daarvan is: geen rechte lijnen.
Hij won al gauw een aanmoedigingsprijs van de provincie Noord Holland. Met dit nieuwe perspectief besloot hij beeldhouwer te worden, maar om in zijn onderhoud te voorzien ging hij free-lance werken in de reclame, wat hem heel goed afging.
Inmiddels was zijn dochter Ceciel geboren, en omdat die extra verzorging nodig had, heeft hij zich jarenlang moeten inspannen om die zorg te combineren met illustratiewerk, waar ook nog filmwerk bij kwam, en dan nog iets te doen aan beeldhouwen. In die tijd kwam hij vaak naar onze ouders, zodat Ceciel met de dieren kon spelen, inmiddels op een andere boerderij, waar ook de toenmalige schapen een vermoeden hadden van zijn geringe agrarische kwaliteiten. Maar uit de vele foto’s die hij daar maakte kan men ook weer een talent voor fotografie ontdekken.

Een aardig feit is nog vermeldenswaardig uit die tijd. In 1891 hadden drie arresleden vanuit Lemmer, over de dichtgevroren Zuiderzee een tocht gemaakt naar Urk, waaraan onze overgrootvader Egbert Bouwhuis met zijn zoon, Tiemen, onze grootvader, deelnamen. Ook waren ze dezelfde dag in dichte mist weer teruggekomen in Lemmer, waar de klokken werden geluid om hen helpen te oriënteren. Tim had een schilderij gemaakt van zo’n arreslee met de toen nog jonge overgrootvader en grootvader erop. In 1991 is deze tocht, na precies honderd jaar nog herdacht met alle nakomelingen, waar Tim ook aanwezig was om zijn schilderij te tonen. Tante Ida had al ooit gezegd dat het sprekend leek op de bedoelde personen. Niettemin was er, zoals gezegd, geen portret van onze grootvader bekend. Op een gegeven moment besloot ik dat we dat moesten verhelpen, en toen was de enige persoon die oud genoeg was om zich onze grootvader te herinneren onze oom Theo in Canada van 94 jaar. Zo togen Tim en ik naar Canada, waar we bij aankomst vernamen dat Oom Theo 2 kilometer daarvandaan 40 hectare aan akkers aan het ploegen was. In de volgende dagen maakte Tim een aantal schetsen van Oom Theo’s hoofd en schreef zijn commentaren op en bestudeerde ze thuisgekeerd verder. Het bleek na verschillende projecties en metingen dat grootvader Tiemen niet op zijn vader leek, maar op zijn moeder, Yda Tinga. Naar haar is ook tante Ida genoemd. Zo ontstond een veel nauwkeuriger portret, waarna nog kleine aanwijzingen van oom Theo zijn opgevolgd, en we het met dit portret moeten doen.

Weer later richtte Tim zich voornamelijk op werk voor de film, en zijn interesse in het vormgeven van ruimtes heeft ook nog geleid tot verbouwing van huizen, als een soort binnenhuisarchitect, met vaak zeer originele resultaten. Om een mij verder niet bekende redenen heeft hij in Eindhoven vele woningen met aannemers aangepast en gerestaureerd. Ja, en dan zijn karakter. Diep van binnen was hij onzeker over zijn plaats in de wereld en in de maatschappij, maar wel heel zeker over zijn eigen mogelijkheden en talenten. Hij heeft vaak gevonden dat die soms niet werden onderkend: mooi werk leveren en niet worden erkend. In werkelijkheid viel dat wel mee, zeker gezien zijn successen. Hij was dan ook gevoelig voor mogelijke dreigingen in de wereld en had daar voortdurend nieuwe inzichten in. Nu eens mocht je geen onbevruchte eieren eten, dan waren paprikas weer giftig omdat het zwarte nachtschade was, of zou de Flevopolder eind 1980 weer onder water worden gezet.
Maar afgezien daarvan was hij altijd vriendelijk, behulpzaam en toegankelijk. Mijn leven lang heb ik hem nooit woedend gezien. Hij was ook een zeer enthousiast verteller, die ware feiten en fictieve zaken kunstig tot een coherent geheel kon maken. Het wekte bij veel luisteraars de indruk van “Hé, dat wist ik helemaal niet, wat interessant.”

Daarnaast had hij toch wel last van depressieve periodes die soms bijna een obsessie werden.
Hij was daar moeilijk uit te krijgen en zijn gevoel bleef treurig, ook na redelijke argumenten.
Ondanks dat heeft hij zich op bewonderenswaardige wijze voorbereid op het naderende einde. Hij had geen angst, stelde bezoek zeer op prijs, en kon toch nog vrolijk uit de hoek komen. Het was Marjan Bekkering die al die jaren een toonbeeld van zekerheid en een bron van zorg is geweest, zonder welke hij het zeer moeilijk zou hebben gehad. Langzamerhand kwam het einde, waarnaar hij steeds meer verlangde. En zo is hij donderdagochtend om drie uur ’s nachts rustig overleden. En toen lag hij daar, in alle rust, als een beeld dat hij zelf had geboetseerd, en dan de eeuwigheid was ingegaan.
Maar ons hele leven zullen wij onze herinneringen aan hem koesteren,

Tiemotheus Egbertus Bouwhuis, Tim, werd geboren op 30 januari, 1935, in de toen nog aparte gemeente Leeuwarderadeel, –– meer bekend als bij de Hoge Brug over het Ouddeel. Hij werd genoemd naar zijn grootvader, van wie tot voor enkele jaren nog geen portret bestond. Onze ouders, die beide in lange generaties van boeren waren grootgebracht verwachtten dat deze eerstgeborene ook boer zou worden.
Maar toen hij een paar jaar oud was zei mijn vader tegen mijn moeder: “Die jongen wordt geen boer”. Toen mijn moeder vroeg waarom niet zei hij:
“Hij wast zijn handen als ze vies zijn”. En inderdaad, toen hij een paar jaar later moest meehelpen op de boerderij, was hij zo onhandig dat hij al snel van die verplichting werd ontslagen.
Met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog begon zijn schooltijd die nogal haperend verliep. De boerderij was 4,5 km van de school gelegen, en bereikbaar met onregelmatige busdiensten of te voet. Regelmatig kwamen razzia’s voor waarbij vluchtende burgers hem toeriepen snel naar huis terug te gaan. Hij was in die dagen wel gebiologeerd door de oorlogsmachine, overtrekkende bommenwerpers, voorbijrazende tanks, en luchtgevechten zoals die in het laatste oorlogsjaar rond de luchtslag om vliegveld Leeuwarden. Een van mijn vroegste herinneringen (2.5 jaar) is dat hij mij meenam op de hooiberg om de luchtgevechten beter te kunnen zien. Inmiddels liep mijn moeder wanhopig roepend om het huis, om te zien waar wij waren, waarop we na ontdekking streng in de schuilkelder werden gemanoeuvreerd. In die dagen verschenen ook de eerste tekenen van kunstzinnigheid. Bij de intocht van de Canadezen stond hij nauwlettend te kijken, en stelde hij een klein peloton van eigenhandig geboetseerde Canadese soldaten samen, met een jeep en vergezeld van een aalmoezenier met een opengeslagen gebedenboek. Het werd door de voorbijkomende Canadese soldaten zeer gewaardeerd.
Een paar dagen daarvoor hadden vluchtende Duitse eenheden alle spullen die ze niet meer nodig hadden in het kanaal voor ons gegooid, dat later allemaal weer werd opgebaggerd en op het land daarnaast opgehoopt. Tim was er niet van weg te slaan, en nam allerlei soorten communicatieapparatuur mee, honderden meters verbindingssnoeren, en zelfs een adelaar met swastika die op een locomotief hadden gezeten.
Maar na de lagere school moest een vervolgopleiding worden gekozen, en via een beroepskeuzebureau werd zijn technische interesse aanleiding hem naar de ambachtsschool te sturen. Daar werd al gauw gezien dat bruggenbouw en funderingstechniek minder geschikt waren zodat hij de opleiding fijnmechanica ging doen. Zijn tekenleraar was de bekende kunstschilder en beeldhouwer Gerard Adema, die een beetje omhoog zat met Tim’s ontwerptekeningen, soms waren ze technisch incorrect, maar ze waren wel de mooiste van de klas.

Na de ambachtsschool werd hij aangenomen bij orthopedisch bedrijf de Leeuw, waar hij de menselijke anatomie grondig leerde kennen: armen, benen, handen, voeten, heupen, schouders, buiken en vooral ruggen. In zijn vrije tijd bleef Tim tekenen en dat leek een belangrijke activiteit te worden. Na enige tijd kwam een positie vrij op
een reclamebureau en hij solliciteerde daarop. Een van de twee directieleden kwam daarna bij ons thuis om uit te leggen dat twee kandidaten de beste waren, maar de andere dan Tim net iets beter. Maar, zo voegde hij eraan toe, laat Tim vooral doorgaan met tekenen, want er komt wel weer een positie vrij.
Tim was enorm teleurgesteld en zwoer nooit meer te zullen tekenen. Mijn vader ontstak daarop in woede, en gebood hem om wel door te gaan en zijn talent niet te verprutsen. Niet lang daarna kwam die positie vrij en Tim zette zijn schreden op het pad van een professionele tekenaar.

In die dagen bestond nog de dienstplicht, een verplichte activiteit, die Tim met afschuw vervulde. Het was met zeer grote tegenzin dat hij naar Ossendrecht reisde, en daar de zware lichamelijke oefeningen moest doorstaan. Onverwacht ging dat hem goed af, hij was al snel korporaal, en werd ingedeeld bij de dienst Welzijnszorg, een organisatie om de dienstplichtigen vertier en cultuur te brengen. Behalve het decoreren van feestzalen was er niet veel te doen, en Tim besloot zich aan te bieden als tekenaar van vriendinnen, verloofdes en echtgenoten van de daar aanwezige militairen, inclusief de hogere officieren. Het werd een spectaculair succes; hij verdiende er meer mee dan voorheen, en achteraf was het een van de gelukkigste perioden in zijn leven. Het werd ook het begin van een eigen bibliotheek, met werken over kunst en cultuur, die zich zijn leven lang zou uitbreiden.
Na enige tijd verhuisde hij naar de Leeuwarder Papierwarenfabriek, een veel grotere organisatie die veel verpakkingen maakte. Zo werd Tim’s eerste nationaal verspreide product de nieuwe verpakking van Brinta waarmee zelfs de huidige verpakkingen nog enige verwantschap vertonen.

Het is wel dertig jaar geleden,
dat je les gaf in boetseren
de platonische vormen waren te lastig voor mij
maar ik hing aan je lippen
over het ontstaan van de mensheid
en je zei
toen ik je les moest samenvatten
dat je nog nooit zo goed begrepen was
en weer zoek ik je naam
en begrijp dat je de poort door bent gegaan
die ik ooit heb geboetseerd
ik moest mijn horloge afdoen
want de tijd stond stil.

Ik heb bij Tim in de kopboetseergroep op vrijdag gezeten. Het was een geweldige tijd. Tim was altijd heel opgewekt en spraakzaam. Altijd bereidt tot een helpende hand. Kortom Tim gaf kleur aan de.vrijdagochtenden met zijn verhalen. Hij was uniek. Ik zal hem niet snel vergeten.
Gerda Kaaijk

Als ik aan Tim denk, zie ik hem vóór me,
zoals hij in het weiland bij de ouderlijke boerderij
bij Leeuwarden zijn fototoestel in stelling bracht
om ’s avonds laat een prachtige volle maan te
fotograferen boven zijn ouderlijk huis.
De foto was prachtig zoals alles wat hij maakte.
Tim was, denk ik, altijd in de ban van schoonheid.

Syts en ik wensen zijn nabestaanden sterkte
Bij de verwerking van hun verdriet

Piet de Vries