Lieve Tim,
Ergens rond 2007 was je daar ineens.
Enthousiast, extravert en met een big smile.
In mijn herinnering was je was nooit alleen, zo iemand ben je niet. Je was altijd met vrienden. En je was de spil.
Je laafde je aan het (queer) nachtleven. Ik kwam je tegen op 'mijn' feest: de Cruise Control. Je zette de boel met je vrienden-bubs op stelten. En allemaal GBBS. Oftewel Geen Baard Bril of Snor. Voor baardmannen als ik een curieus fenomeen.
Op een gegeven moment vertelde je enthousiast dat je door de Cruise Control geïnspireerd was en zelf had besloten te gaan DJ-en. Tot op de dag van vandaag weet ik niet zeker of ik me gevleid moet voelen of dat we, in jouw ogen, zo amateuristisch waren dat je dacht: dat kan ik ook. Ik geloof in het eerste maar kan goed leven met het tweede.
Met de Oh My God Why's (je DJ posse) nodigde je Roy en mij uit voor het opnemen van een videoclip in een warme kleine werfkelder. Het was totale chaos met heel veel zeup. Er was geen plan (in mijn beleving). Wel een wc-bril-bril. Dat bestaat. En k had 'm op. Ik heb de foto's nog. Ook van jou. En je vrienden. Ontegenzeggelijk koeler. En sowieso zonder die wc-bril-bril.
Je hebt de sterren van de hemel gedraaid op menig feest. Een people-mover pur sang.
Lieve Tim, ik stond niet in jouw telefoon, jij niet in de mijne. Ik zag wel je avonturen op social media en genoot daarvan. De laatste keer dat we elkaar zagen hebben we gezwaaid.
Wat ik zeker weet: Je hebt het leven een beetje mooier gemaakt. Niet alleen voor jezelf maar voor heel veel mensen om je heen. Dat is iets om trots op te zijn. Dat was je talent. En dat had veel langer moeten en mogen duren. Want het leven heeft meer Tim nodig.
Liefs voor jou en allen
Zwaai, Pepijn