Als de wind is gaan liggen,de vogels niet meer zingen, dan weet ik dat je leven is gestopt.
Jij ,zo ongelofelijk sterk bent geweest,maar je lichaam gaf het op.,
Boos en intens verdriet ,want als ik naar je keek zag ik het niet.
Een ziekte nog zo onbekend, vele onderzoeken,een lange weg.
Het is klaar nu ,niets meer,maar klinkt zo gek, je had gewoon dikke pech.
Dan door een mist van tranen, zie ik je rijden, zo snel als de wind.
Daar op een plek waar het licht altijd schijnt,met een lach op je gezicht, als van een kind.

Dag lieve schat..
Anita