Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Sinds 12 februari 2009 moet ik mijn man, en de jongens hun vader missen.
Een man die altijd klaar stond voor een ander, een lieve man en een fantastische vader. Wij, maar ook vele anderen, missen hem ontzettend.


Lieve Dennis en Renzo
Als het 's avonds donker word, en jullie hebben verdriet.
Kijk dan eens naar de hemel, weet je wat jullie dan zien.
Een speciale glinsterende ster, die straalt alleen voor jullie.
Dat sterretje wil jullie vertellen, ik ben papa en ik hou van jullie.
Ook al zien jullie hem niet meer, hij zal er altijd blijven stralen.
En als jullie straks heel oud zullen zijn, zal hij jullie komen halen.
Dan zullen jullie weer samenzijn, en dan pas zullen jullie weten.
Papa was er altijd bij, hij zal jullie nooit vergeten.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Vijftien jaar
Al zo lang moeten we je misen, maar vaak kom je even voorbij.
In kleine, heel gewone dingen, voel ik jou soms heel dichtbij.
Ik zie je foto, hoor je stem, iemand doet wat jij altijd deed....
Al die kleine dingen maken, dat ik je niet vergeet.
Ik vind je in heel gewone dingen, die maken dat ik je nog steeds mis.
Maar daardoor weet ik ook, dat de dood het eind niet is.
Zolang wij nog over je praten, met een lach en met een traan.
Dan ben je zolang wij even, nooit echt helemaal weggegaan.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Veertien jaar
We zijn zo ver bij elkaar vandaan, maar in gedachte steeds dichtbij.
Gescheiden door tijd en ruimte en toch: ik ben bij jou, jij bent bij mij.
Je kunt me niet meer knuffelen, jouw omhelzing mis ik het meest.
Toch zijn we nog steeds samen, in ons hart en onze geest.
Zolang wij jouw naam nog noemen en jou gedenken, al doet het soms pijn,
dan zul je nooit ver weg, maar altijd heel dichtbij en naast ons zijn.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Dertien jaar
Bij doodgaan houdt het niet op. Sterven is niet het eind van je leven.
Alle goede dingen blijven bestaan, die je ons hebt gegeven.
Voor mij ben je niet weg, voor mij ben je niet dood
Want als ik naar onze jongens kijk, dan zie ik jou en dat houdt me groot

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Twaalf jaar
Mijn tranen zijn verborgen, achter een muur van vrolijkheid.
Ze zijn alleen maar zichtbaar, voor wie heel goed kijkt.
Mijn tranen zitten in mijn hart, ik kan ze niet meer drogen.
Voor wie niet kijkt, zijn ze verstopt, die kijkt niet in mijn ogen.
Mijn tranen zijn van mij alleen, ik wil ze niet steeds delen.
Begrijpen kun je ze nooit, al zijn het er zovelen.
Mijn tranen zijn voor wie ze ziet, zonder dat ze stromen.
Voor wie de pijn kent in mijn hart, de pijn van verloren dromen....

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Elf jaar
Er wonen mensen in de hemel, die je soms graag zou willen zien.
Al is het maar voor heel even, al kon het maar een minuut of tien.
Nog een keer een berichtje sturen, nog een keer een laatste zoen.
Soms is het gemis zo overweldigend en is het verdriet haast niet te doen.
Toch zijn deze mensen altijd bij je, al is de afstand naar de hemel nog zo groot.
In je hart kun je altijd samen zijn, want liefde stopt niet bij de dood.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Tien jaar
Nooit meer iets van je horen
Nooit meer iets van je zien
Niet in dit leven
In het hiernamaals misschien
In mijn hart blijf ik je dragen
In mijn hart blijf je bestaan
Ja dat plekje in mijn hart
Daar komt niemand meer aan

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Negen jaar
Een stukje van mijn hart Is voor altijd bevroren
Een deel van mijn vreugde ben ik voor eeuwig verloren
Het leven gaat verder en ik ga er weer voor
Zoals jij het van mij verwachtte, ga ik ondanks alles toch door
Je komt nooit meer thuis, jouw lach is verstild
Verdwenen is een toekomst die ik zo graag had gewild
Soms ben ik aanwezig dan ook weer eens niet
Soms word ik overvallen door tranen en verdriet
Ik val nog regelmatig, maar ik ga en zal staan
Met jou in mijn hart zal ik mijn weg verder gaan

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Acht jaar
Those special memories of you
will always bring a smile
if only I could have you back
for just a little while
Then we could sit and talk again
just like we used to do
you always meant so very much
and always will do too
The fact that you're no longer here
will always caus me pain
but you're forever in my heart
until we meet again

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Zeven jaar.
Verdriet verandert jezelf.
Verdriet doet je anders horen, anders zien,
anders waarnemen, anders voelen.
Verdriet maakt je gevoeliger.

Verdriet verandert je contacten, je levenszin, je levensverwachting.
Verdriet verandert je interesses.
Verdriet verandert de mensen om je heen.

Verdriet maakt je vergeetachtig soms.
Maar nooit vergeet je wie eens jouw leven anders maakte,
hoop, zin en levenslust gaf, een nieuwe kleur.

Verdriet verandert ook jezelf.
Zwaar als het kan zijn, loodzwaar, bijna niet te verdragen.
Kan het anders worden, lichter soms.
Maar nooit vergeet je wie eens jouw leven anders maakte.

Verdriet kun je niet alleen dragen.
Verdriet kan anders worden, als er mensen meedragen
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Zes jaar.
Zo heeft elk pad zijn eigen einde, en erg prettig is dat niet.
Maar als je pad zo slecht wordt, blijf je gewoon niet overeind.
Voor hem is het nu rusten, voor ons is het verdriet.
Maar al heeft hij ons verlaten, hij laat ons nooit alleen.
Wat wij in hem bezaten, is altijd om ons heen.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Vijf jaar.
Je sloot je ogen voor het duister, het donker om je heen.
Omdat er in jouw wereld telkens duisternis verscheen.
Je sloot je ogen voor het donker, zoekend naar het licht.
Hopend dat het al jouw zorgen en je duisternis verlicht.
Je hebt het licht gevonden, hebt nu stralen om je heen.
Ondanks dat er met dat licht voor ons duisternis verscheen.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Vier jaar.
Al zijn zij tot stof vergaan.
Streep hun naam niet door alsof ze nooit hebben bestaan.
t Liefste wat wij hebben bezeten
't Toekomstbeeld van ons bestaan.
Vraag ons niet om dat te vergeten.
En gewoon weer door te gaan.
Want wij willen weer verder leven.
Maar wij weten niet altijd hoe dat moet.
Wij horen bij hen die achterblijven.
Overleven dat vergt veel moed.
Streep daarom hun naam niet door.
Noem hun naam en laat ons weten
Dat ook jij hem niet zult vergeten.
Zo alleen kunnen wij verder gaan.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Drie jaar.
Wij vinden geen woorden om te zeggen, hoe wij hem missen, allemaal.
Het diepste gevoel is moeilijk uit te leggen, het hart spreekt een niet te spreken taal.
Zijn sterven is zo moeilijk te verwerken, zijn leven was ons zoveel waard.
Het liefste wat wij hadden, blijft in ons hart bewaard.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Twee jaar.
Het is nog steeds niet echt.
En elke dag weer een nieuw gevecht.
Van buiten een lach, van binnen een traan.
Voor het oog met ons drieën verder gaan.
Soms gaat het goed, vaak heel zwaar.
Maar we redden het wel, wij met elkaar.
Trots kun je op ons zijn. We doen het goed, ondanks de pijn.
En in ons hart, dat blijft een feit.
Gewoon met ons viertjes; voor altijd.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Een jaar.
We missen je als we naar de hemel kijken, en de wolken zo zien jagen.
Dan denken we met liefde terug aan jou, al hebben we vele vragen.
We missen je hier op aarde, we missen je het doet pijn.
We zouden nog heel graag even je vrouw en kinderen willen zijn
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx