Mijn kennismaking met Ton was voor mij onvergetelijk. 25 was ik, net klaar met mijn studie en klaar om docent Nederlands te worden. "Ik heb inlichtingen ingewonnen bij de persoon die in je brief staat," zei Ton helder en duidelijk, "en die meneer kan zich jou niet herinneren." Mijn antwoord was goed voor de baan: "Ik ken die man ook nauwelijks. Ik heb mijn stage bij hem gelopen, maar ik heb meer zijn baan gedraaid, want zo kwam die meneer het schooljaar door. Om de drie maanden een nieuwe stagiair en als hij na een vluchtige blik zijn vertrouwen schonk, ging-ie lekker wat anders doen. Bijvoorbeeld een taartje eten van de 300 gulden die hij ving. Maar ik kan dus goed lesgeven, dat begrijpt u nu wel."
Als schoolleider gaf Ton me alle ruimte om mijn lessen te geven. Ik heb daardoor een geweldige start gehad. Ik ben Ton altijd dankbaar gebleven en hem in de moeilijke dagen van De Munnik altijd onvoorwaardelijk gesteund. Met voortvarendheid ontwikkelden we een reclamecampagne voor De Munnik die zijn tijd ver vooruit was. Ton was trots toen Trudi, Emmie, Hans en ik de geschiedenis van de school vastlegde in woord en beeld door een modern gedenkboek te maken. "Een school met een unieke plaats in de Utrechtse onderwijswereld," schreef burgemeester Vos-van Gortel in haar voorwoord. En van die school was Ton de nummer 1: de schoolleider bij uitstek. Lesgeven deed hij zo snel als hij daarvoor een gaatje zag in zijn drukke baan: computeren met de brugklas. Dat was trendsettend in de jaren van het houten postvak. Door de ongedwongen sfeer en ambiance die Ton creëerde, kon veel op De Munnik. Natuurlijk goede lessen voor de leerlingen, maar ook "buitenlessen" op het sportveld naast de school, een paar jaar een kip als gast bij het lokaal om maar wat te noemen. "Wat heb je nou weer gedaan?" Met die woorden en een verbaasd gezicht wachtte hij me op om 8 uur 's morgens. "Hoezo?" kreeg ik er nog niet uit toen Ton me vertelde dat hij de avond tevoren door ouders was gebeld met de vraag of het waar was dat het docententeam in het kader van een uitwisseling voor een jaar naar Afrika zou gaan en dat de Afrikaanse leraren hier zouden komen. Ja, dat was zo'n onschuldig grapje dat ik in alle ernst aan een tweede klas had verteld en dat zij als groot nieuws mee naar huis hadden meegenomen. Ton vond het prachtig. Humor, we hebben hard gewerkt, maar ook heel veel plezier gehad. Het was een hechte club met mensen die er voor elkaar waren. En ik zeg het nog maar een keer: dankzij een leider die wist hoe hij zo'n typische school als De Munnik was, moest leiden.
Het is een rare gedachte dat zo kort na het afscheid van Ineke nu ook Ton weg is. Ik troost me met de gedachte aan een fantastisch stel dat een grote rol heeft gespeeld in het leven van heel veel mensen. Lieve Paul Anton, Petra en Margot en de anderen, jullie zullen ermee verder moeten. Ik wens jullie alle sterkte.
Taco ten Dam

Ik ken Ton en Ineke een beetje van de verjaardagen bij mijn schoonouders vanaf ± 1992 waar best pittige discussies werden gehouden alsof je in een programma van Pauw en Witteman was beland en wat bij mij diepe indruk heeft achtergelaten . Sinds kort is Ton in een andere hoedanigheid in onze leven gekomen en wel als vriend van mijn schoonmoeder.

Ik vond het erg leuk Ton gekend te hebben, maar had hem dolgraag veel beter willen leren kennen.

X Anita Landkroon

Best familie Hoogendoorn,
Na het overlijden van jullie dierbare Ineke nu ook je vader te verliezen zal voor jullie
een enorm verlies zijn. Ik kende Ton veel minder goed dan Ineke maar hij heeft op mij de keren dat ik hem ontmoet heb, een sympathieke indruk gemaakt. Hij zal een betrokken vader zijn geweest en jullie groeiden op in een fijn gezin.
Ik wil jullie kondoleren met dit grote verlies en veel sterkte wensen. Ik zal dierbare herinneringen aan Ton en Ineke bewaren.
Lidy van den Sigtenhorst

Ton Hoogendoorn kwam als jong docent wiskunde in 1964 lesgeven in de laagste klassen van de HBS F de Munnik op de Plompetorengracht in Utrecht.
Ton kwam ik na mijn pensionering in 2010 tegen toen hij reageerde op de website die Theo Rehorst en ik gemaakt hadden over onze oude HBS de Munnik. Ik het najaar van 2010 hebben Theo en ik een bezoek gebracht aan Ton en zijn vrouw Ineke in Driebergen. Onder het genot van een goed glas wijn werden herinneringen opgehaald aan zijn tijd als (con-)rector van het Atheneum de Munnik.
Als beheerder heb ik samen met Ton de website van het Atheneum gemaakt. Ton wist nog veel namen van docenten en leerlingen. Soms werd Ineke ingeschakeld.
In november 2012 ben ik voort het laatste bij Ton en Ineke geweest om de laatste hand te leggen aan de site. Ton was dol op computers en techniek. Altijd de laatste ontwikkelingen volgen. Met een net aangeschaft tablet werden op die dag over en weer foto's gemaakt.
Na de verhuizing ben ik Ton wat uit het oog verloren. De schok was groot toen vorig jaar de overlijdenskaart van Ineke bezorgd werd. En nu het overlijden van Ton.
Het is jammer dat ik Ton maar zo kort gekend heb!

Ik ben samen met jullie verdrietig over het overlijden van jullie vader, schoonvader, opa en vriend.

Aart Jan van Loon

Wij kennen Ton en Ineke beiden zo ongeveer 47 jaar.
Waren onze eerste buren waarmee wij in Harmelen onder een -twee onder een kap- kwamen te wonen.
Wij een pas getrouwd hardwerkend -nog kinderloos stel- zij een opgroeiend gezin met drie toen nog kleine kinderen.
Gemeenschappelijk element -behalve ons huis- was ook het onderwijs (Ton werkzaam in het middelbaar onderwijs/ Marion in het basisonderwijs) beiden in Utrecht
De eerste herinneringen, die mij (Cees) altijd zijn bijgebleven uit die begintijd zijn:

• De wederzijds probleemloze uitwisseling van gereedschappen bij de inrichting van onze huizen en de aanleg van onze tuinen.
• De wiskundige berekening die Ton maakte met radialen e.d. omtrent het plaatsen van biels in onze achtertuin, terwijl ik er praktisch vanuit ging dat hij nooit kon omvallen als hij maar diep genoeg en ingewaterd in de grond stond.
• Zijn voorliefde voor grote Opels als de Opel Kapitein en de Opel Commodore waar hij in het begin in rondreed.
• Onze volstrekt verschillende aanpak van de oliecrisis; Ton die de kruipvloer onder zijn garage volstouwde met plastic sherrycans vol benzine, wij die een er een auto bijkochten.
• Zijn voorliefde voor een vakantie met zijn Roller Caravan en wij met een simpel tentje; Ton en Ineke vaak een week eerder weg dan wij en daarmee een baken voor de start van onze Frankrijkreis; ik herinner mij plaatsen als het Lac van Paladru, het Lac van Sornac, Porletza, Boisseron en nog vele meer.
• Ik herinner mij zijn aanbod -wij doorweekt bij aankomst in Paladru- om comfortabel in zijn caravan een cognacje te komen drinken maar zeker niet tussen de druppels, vliegen en muggen in onze tent.
• Reden voor ons om toch ook maar Eriba touring caravan aan te schaffen, een idee dat spoedig door hem werd gevolgd en dat hij daarna nooit meer heeft verlaten.
• Schok was voor ons – na zes jaar nabuurschap- zijn mededeling dat hij met zijn gezin naar Driebergen zou verhuizen. De onrust die daarvan het gevolg was leidde er mede toe dat wij een jaar later naar Maarn zijn verhuisd, een steenworp verwijderd van Driebergen.
• Ik herinner me het enthousiasme waarmee hielp een houten schuur bij ons huis in Maarn te slopen alsof hij een waar genoegen schiep in destructie.
• Wij herinneren ons kortom nog de vele gelegenheden waarbij we met Ton en -niet te vergeten met Ineke- ook na ons beider verhuizing een gezellig samenzijn hebben gehad in zowel Maarn als Driebergen.

In 1976, nadat ik besloten had om een plaats te veroveren als scheikundeleraar in het vwo, kwam ik zonder enige ervaring in het middelbaar onderwijs bij Ton op sollicitatie-gesprek. Het lijkt mij nog steeds niet vanzelfsprekend maar Ton bood mij de baan na dit eerste korte gesprek aan. Ik heb hier nooit spijt van gehad, en sterker nog, ik heb genoten van mijn werkzaam leven op Atheneum de Munnik.
Na 9 maanden als docent te hebben gefungeerd kwam Ton bij mij met de vraag, nu de rector wederom was ingestort, of ik als waarnemend rector van de Munnik wilde fungeren. Hieruit blijkt een grote mate van vertrouwen en de samenwerking in de schoolleiding, met Ton als de uiteindelijke rector gedurende de volgende 15 jaren beoordeel ik nog altijd als bijzonder goed, vol vertrouwen in elkaar en niet te vergeten zeer vriendschappelijk.
Ik ben Ton zeer dankbaar dat ik door hem in het reguliere onderwijs ben terecht gekomen, maar ook voor het feit dat hij mij in mijn eerste jaren op de Munnik wegwijs heeft gemaakt in het leiden van een school en later meer een collega en vriend is geweest dan mijn meerdere. Ik zou in de komende tijd nog graag op bezoek bij Ton in Tiel willen komen, maar dat is helaas niet meer mogelijk. Vaarwel Ton.
André Leusink

gecondoleerd met het verlies van Uw vader.
Mijn man Joop en ik hebben vele jaren met Ineke en Tom gebridged. Het was altijd heel erg gezellig. Toen mijn man overleden was werd Uw vader mijn vraagbaak voor de computer. Helaas, dat is nu niet meer. Ton en Ineke zullen altijd in mijn herinnering blijven. Ik wens Uw veel sterkte .
Mies Veerman

De ontmoeting na 40 jaar tussen docent/rector en leerling van 'F. de Munnik' was heel bijzonder. De legpuzzel van het leven werd wederzijds aangevuld. Ton en Ineke ontvingen ons, met Aart Jan van Loon, enthousiast in Driebergen en spanden zich in om de leemten in de historie op te kunnen vullen. Veel documentatie kregen wij uit hun archief voor de websites van de H.B.S.- B op de Plompetorengracht en van het Atheneum. De verhuizing naar Tiel zou een steun in hun laatste fase moeten zijn. De tijd schakelde zich in een versnelling en Ton, gehandicapt, had het nakijken. De kwaliteit van leven vloeide als sneeuw in de zon weg. Ton verdient een groot respect.
Theo Rehorst