Levensverhaal

Zo ben je er, zo ben je er niet meer…..

Volkomen onverwacht is Ton in de vroege ochtend van woensdag 27 juli overleden.
Het is bijna niet te bevatten dat de scheidslijn tussen leven en dood zo flinterdun kan zijn …….

Voor Ton is er geen morgen meer en gisteren is voorbij. Hij heeft zijn leven geleefd, de dag aanschouwd en de nacht gedroomd. Hij heeft de liefde gevonden bij Loura en ruim 53 jaar lief en leed met haar gedeeld. Dat was een liefdevol leven waarin ze het geluk hebben gekoesterd van een gezin en het leven doorgegeven.
Die verbondenheid zal blijven want liefde houdt niet op waar het leven eindigt.

Ton was een lieve zorgzame man die wist wat hij wilde en het liefst de regie ook had. Hij was een realistische man die wist dat ook voor hem het moment zou komen waarop hij afscheid van het leven zou moeten nemen. Hij had daarvoor al wat voorbereid. Hij had zijn wensen ten aanzien van zijn afscheid geformuleerd, de muziek en gedichten uitgezocht en een boekje ter nagedachtenis gemaakt maar het was nog niet klaar……….dat het nu al zo ver was heeft hem ook verrast.



Levensverhaal:

Ton werd op 6 februari 1944 geboren als zoon van Frans van der Heide en Annie Wildeman. Antonius Franciscus waren zijn doopnamen maar in het dagelijkse leven werd hij Ton genoemd.
Hij groeide op in een Katholiek gezin samen met een zus en drie broers.
Uiteraard ging Ton naar de Katholieke school en daar werd beoordeeld of je misdienaar of koorlid werd. Daarvoor kwam meneer Sleumer op school en liep door de klas terwijl de kinderen zongen en wees dan aan; misdienaar of koor. Ton kon mooi zingen en werd geselecteerd voor het koor. Tijdens een mis in de St. Joseph kerk heeft hij een keer het Kyrie Eleison solo mogen zingen.
De Katholieke kerk bleef verbonden met het leven van Ton ook nadat hij om de liefde de overstap had gemaakt naar de Hervormde kerk. Tijdens latere reizen werd altijd een kerk bezocht en een kaarsje aangestoken voor de Heilige Antonius zijn naamgever en Ton is ingeslapen in de overtuiging van een weerzien na de dood.

Na de lagere school ging Ton naar de ambachtschool waar hij koos voor de gawalo richting maar hij had veel liever een hogere opleiding willen volgen, hij was heel leergierig en het leren ging hem gemakkelijk af.

Ton kon na de ambachtschool aan het werk bij een loodgietersbedrijf het was zwaar en hard werken. Op zijn eerste werkdag zei de werkgeefster: “ga maar naar het Academiegebouw daar zit Karel de Lange op het dak, ga die maar helpen”. Ton ging er naartoe maar het was nog donker en hij liep door de gangen te zoeken waar hij moest zijn. Op een gegeven moment kwam hij boven bij een grote zaal en zag aan het eind van de zaal een verlicht gat, daar moest hij zijn. Op de tast vond hij een lichtschakelaar en deed het licht aan en stond meteen oog in oog met twee lange rijen geraamtes die hem grijzend aankeken.
Later werd één van de geraamtes gebruikt om een grap uit te halen met een collega die tussen de middag naar huis ging om te eten. Ton en zijn collega’s voorzagen een geraamte van een plateau met wielen en aan beide kanten bonden ze een touwtje. Toen de collega de trap opkwam werd het geraamte van de ene kamer naar de andere getrokken over de overloop. De collega schrok zo dat hij achterover van de trap viel en zijn kunstgebit brak.

Op een gegeven moment kwam Loura aan de Achterweg wonen. Ton was veel op straat en dwong als “grote Tonnie” respect af bij de andere jongens. Hij zag Loura en zei meteen: “die is voor mij daar blijven jullie van af”.
De liefde was niet direct wederzijds, Loura vond hem eerst maar een eigenwijze vent zoals hij daar in de deuropening stond met zijn kuif en bakkebaarden in de krul gekleed in een te korte groene broek met rode sokken.
In die tijd was het liedje “Tell Laura I Love her” een grote hit en Ton wist het hart van zijn Loura te veroveren met een bos bloemen op haar 15e verjaardag.
Verliefd liepen ze in het Fongerslaantje te fantaseren hoe mooi het leven zou zijn als we samen een kindje zouden hebben, heel naïef achteraf zei Loura want we hadden echt helemaal niets.

Toch werd de fantasie werkelijkheid en op 23 augustus 1962 trouwden Ton en Loura in het Stadhuis van Groningen, de trouwauto was een Citroën traction, geleend van een kennis, de rest van de familie ging te voet naar het stadhuis.
Ze moesten eerst inwonen bij Loura thuis waar na vijf maanden Harma werd geboren.
Ton ging twee jaar lang iedere morgen naar de Volkshuisvesting met de vraag of ze al een huis voor hem hadden. Hij had de kruk soms nog in de hand als er al geroepen werd; “we hebben nog niets”.
Na 24 maanden kregen ze eindelijk een woning toegewezen aan de Ruyterstraat die ze met uitzondering van een loper op de trap helemaal konden inrichten. Tijdens de periode dat ze bij Loura haar ouders in woonden hadden ze goed kunnen sparen.

Ze waren de koning te rijk! En vanaf dat moment zijn wij alleen maar vooruit gegaan vertelde Loura. Het waren de jaren van economische groei en daar hebben wij ook van mee geprofiteerd. ’s Avonds en op zaterdag was Ton ook aan het werk om wat bij te verdienen en al snel konden we de traploper ook kopen.
Vier jaar na Harma werd Franc geboren en met een zoon en een dochter was het gezin van Ton en Loura compleet.

Ton wilde zich graag verder ontwikkelen en ging een jaar na de geboorte van Franc bij het gasbedrijf werken. Hij ging er weliswaar in salaris op achteruit maar kreeg wel de mogelijkheid om te leren.
Vanaf dat moment ging Ton gedurende heel wat jaren, één avond in de week naar school. Franc herinnert zich dat hij zich altijd verheugde op de thuiskomst van Ton omdat hij op de terugreis van school naar huis langs cafetaria Kroon kwam en soms raspatat meenam. Vlak voor een examen sloot Ton zich op in de slaapkamer met de gordijnen dicht om te studeren en dan moesten de kinderen stil zijn.
Nadat hij de avondopleiding had afgerond werd er een leraar ziek en werd Ton gevraagd zijn plaats in te nemen en zo kwam hij bij toeval in het onderwijs terecht. In eerste instantie bleef hij bij het gasbedrijf werken waar hij verschillende functies heeft vervuld en gaf daarnaast soms wel 4 avonden per week les aan de Jan van der Laanschool en later aan de Streekschool.
Ton hield van lesgeven en het was fijn voor zijn leerlingen dat Ton een man uit de praktijk was die wist waarover hij sprak.
Later heeft hij de overstap gemaakt naar Kenteq het kenniscenrum voor technisch vakmanschap waar hij wist door te groeien tot regiomanager en daar is hij tot zijn pensionering met veel plezier blijven werken.

Ton had het druk met zijn werk en studie en kreeg door de week niet veel van het gezinsleven mee. Loura zorgde voor de huishouding en de kinderen tot zij oud genoeg waren om zich na school te redden. Toen ging zij samen met haar vriendin Martha bij een bedrijf in woninginrichting werken, ze hadden een duobaan, zodat ze op elkaars kinderen konden passen.

Wat Ton door de week mistte werd in de vakanties ingehaald want dan was hij er voor meer dan 100% voor zijn kinderen.
Franc was drie toen het gezin voor het eerst op vakantie ging naar Noord Holland en na vier jaar gingen ze naar het vakantiehuis van de werkgever van Loura in Benidorm. Omdat een camping voor de kinderen leuker was werd daar uiteindelijk voor gekozen. Dit werd Camping Tamarit in Spanje, die ze vervolgens 23 jaar bezocht hebben.
Op weg naar Spanje werd in Eijsden, een plaatsje in Zuid-Limburg, op de camping overnacht. Nadat Ton gestopt was met werken werd op deze camping ieder jaar een plek in het voorseizoen gehuurd en stonden Loura en Ton er van april tot en met juni.

Wat niet onvermeld kan blijven in het levensverhaal van Ton is zijn enorme fascinatie voor Ierland. Bij toeval leerde hij het land kennen maar was er op slag verliefd op. De natuur, de rust, de geschiedenis, de muziek, de dichters alles vond hij fantastisch.
Vooral de schrijver James Joyce en de dichter William Butler Yeats spraken hem erg aan. De tekst op de rouwkaart is van deze dichter, die zijn inspiratie ontleende aan de Keltische mystiek.
In het Nederlands gaat de tekst als volgt:
Kijk onverstoord
Naar leven en dood
Ruiter rijdt voort.
Op 17 maart wordt de nationale feestdag van Ierland gevierd. Het is St. Patricksday waarbij de beschermheilige van het land wordt herdacht.
Tijdens deze feestdag worden grote optochten gehouden waarbij groen de kleur is. Loura en Ton hebben een keer in deze optocht meegelopen en dat was een grote eer. Ton is ook een Groninger in hart en nieren dus werd tijdens de optocht de groene vlag en sjaal van FC Groningen hoog gehouden.

Ton volgde het voetbal wel maar had geen seizoenskaart van FC Groningen en kwam eigenlijk nooit in het stadion. De keer dat Ton er wel was met een buurman werd hij gefotografeerd als “supporter van de maand”zijn foto werd gepubliceerd en het leverde hem opnieuw vrijkaarten op.

Op een gegeven moment kreeg Harma verkering met Henk; hij was welkom en de band is altijd goed geweest.
Henk was eerst vertegenwoordiger in snoepgoed en stal daarmee meteen het hart van Franc. Later werd hij vertegenwoordiger in dezelfde branche waarin Ton werkzaam was geweest en daardoor hadden beide altijd stof tot praten.
Ook met Chandra was de klik er meteen. Ton en zij hebben beide een uitgesproken mening maar respecteerden elkaar daarin. Vanaf het begin heeft zij Ton in haar hart gesloten en voelde ze zich welkom in de familie.

Genoten heeft Ton van het feit dat hij opa werd van Bart, Larissa, Quinten, Ruben en Elena. Hij had ze graag op schoot en mocht ze graag zelf bedachte verhalen vertellen. 3 jaar geleden werd hij voor het eerst overopa van Zoë en 10 maanden geleden van Jonah Sev en binnenkort zal hij voor de derde keer overopa worden. Opa was trots op zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen.

59 jaar was Ton toen hij door een reorganisatie gebruik kon maken van een regeling tot vervroegde pensionering.
Vanaf dat moment hebben Ton en Loura het leven 24 uur per dag gedeeld.
Twee jaar ervoor waren ze naar hun huidige woning aan De Held verhuisd. Samen hebben ze 13 jaar de vruchten mogen plukken van een leven hard werken. Het was jammer dat Ton naast de diabetisch waaraan hij leed ook steeds meer lichamelijke klachten kreeg want door het zware werk wat hij had gedaan had hij een versleten rug, knieën en heupen.
Qua doen en laten was er een groot verschil tussen de Ton toen hij aan het werk was en de Ton na zijn pensionering.
Toen hij aan het werk was kwam hij iedere dag thuis met een mop en had volop verhalen en was altijd een gangmaker, na zijn pensionering werd hij stiller en zijn wereld werd ook veel kleiner.
Toen iemand met het oog op de pensionering aan Franc vroeg “heeft je vader ook hobby’s?”antwoordde hij: “ja, mijn moeder”. ’s Morgens zat Ton eerst in zijn kantoortje achter de computer waar hij misstanden bij energiemaatschappijen en providers uitzocht. Vervolgens belde hij met deze bedrijven en kon zich opwinden over de wachttijden de keuzemenu’s en de antwoorden die hij op zijn vragen kreeg. Verder deed hij stamboomonderzoek, verdiepte zich graag in de geschiedenis en cultuur van Ierland en Groningen.
’s Middags ging hij er samen met Loura op uit. Paddepoel, Mediamarkt, boodschappen bij de Lidl en AH, iedere dag had een eigen bestemming. En altijd even ergens een kopje koffie drinken. Iedere zaterdag met de bus naar de stad waar bij de Hema stamppot werd gegeten voor 2,50. Ton genoot er dubbel van omdat hij de stamppot vanwege zijn diabetisch eigenlijk niet mocht hebben maar de verboden vruchten zijn het lekkerst en omdat je veel voor weinig kreeg.
Harma zei: “mijn vader had ook een fascinatie voor lekker eten en dan het liefst zoveel en zo lekker mogelijk voor weinig”.

Bijna 4 jaar geleden is het 50 jarige huwelijksfeest gevierd met een fantastische dag in Volendam. En de second honeymoon ging vervolgens naar Las Vegas ook een grote wens van Ton.
In de daarop volgende jaren zijn er drie mooie cruises gemaakt.

Nog niet zo lang geleden had Ton besloten om zich toch te laten opereren aan zijn heup zodat het lopen beter zou gaan. Een rollator of andere hulpmiddelen daar wilde hij niets van weten maar hij was blij met de kleine elektrische scooter die hij van Loura kreeg.


Ton was een levensgenieter die genoot van alles wat het leven hem bood, gezelligheid, lekker eten en drinken, theater en vakanties en hij stond ondanks de lichamelijke beperkingen nog volop in het leven en keek iedere avond weer uit naar de volgende dag. De contacten met familie en vrienden zijn voor Ton ook altijd erg waardevol geweest.


Vorige week dinsdagavond was een fijne avond, Loura had een goede uitslag uit het ziekenhuis gekregen en Ton besloot zichzelf aan het einde van de avond nog even te trakteren op een loempia. Hij at het op in de keuken en kwam met het laatste hapje bij Loura. Het laatste hapje voor Nero zei Loura, zijn geliefde hond die altijd zijn laatste hapje kreeg, en at de helft van het laatste hapje waarna Ton weer de helft van het laatste stukje nam en zo ging het door tot het op was.
Vervolgens is Ton lekker gaan slapen.
De volgende ochtend werd Loura om kwart voor zes wakker door de ademhaling van Ton. Het ging niet goed met hem en hij bleek niet meer aanspreekbaar. De hulpdiensten waren snel ter plaatse maar konden helaas niets meer voor Ton doen.

Aan een waardevol leven waarin hij veel heeft betekent voor Loura, de kinderen, kleinkinderen en kleinkinderen is te vroeg en volkomen onverwacht een einde gekomen.
Wat blijft zijn de herinneringen aan een lieve, zorgzame man die zijn leven geleefd heeft zoals hij dat zelf graag wilde en daarmee dat van zijn dierbaren heeft verrijkt.

Ton van der Heide namens allen die je lief hebben rust zacht.