Lieve mam,
Maandag 28 juni. Ik fiets naar zee zoals ik zo vaak doe, maar dit
keer is alles anders…... Mijn oog valt op een wilde orchidee die
langs de kant van de weg in de berm groeit. Deze is mooi diep
paars van kleur. Ik besluit iets te doen wat ik normaal gesproken
niet zou doen en breek een tak en stop ‘m in mijn fietstas.
Het is een prachtige ochtend, het water is kalm en er staat
bijna geen wind. Tot m’n middel loop ik in zee, leg de tak op het
water: Mijn gedachten zijn bij jou mam.
Vreemd genoeg komt nu steeds meer het besef dat je er niet
meer bent. We hebben het er allemaal erg moeilijk mee!
Wat heb je samen met papa een moeite moeten doen om er wat
jaartjes bij te krijgen. Het was een hele opgaaf: Een zware
operatie, diversen chemo kuren, immunotherapie. Ziekenhuis in
en uit en zelfs een periode wekelijks op en neer naar
Amsterdam.
Ondanks al deze beperkingen hebben we je ook zien genieten.
Je vond het maar wat fijn om het allemaal mee te mogen maken,
want je besefte maar al te goed: Vele is deze “extra tijd” niet
gegund.
Je zei altijd: “Ieder mens is uniek” en “alles MOET doorgaan”.
Zelden was je boos en dan te bedenken dat wij niet de
makkelijkst kinderen waren…...
Altijd zo zorgzaam, belangstellend en begripvol. Zelf vond je het
niet nodig om in de belangstelling te staan.
Huishoudelijke kluisjes wilde je tot aan het laatst toe het liefst
zoveel mogelijk ZELF doen. Gewoon bezig blijven. Wanneer het
echt niet anders kon dan deed je dat samen met papa.
Klagen was er niet bij. Hoeveel pijn je daadwerkelijk hebt gehad
zullen we nooit te weten komen. Het geloof was altijd een
belangrijke factor om dit alles te kunnen dragen.
Familie, vrienden en kennissen waren erg belangrijk. Denken voor
een ander dat was een karakteristieke eigenschap. Wat je zelf
exact voelde en dacht daar had je het niet vaak over.
Door de schat aan ervaring opgedaan tijdens jou werk in de
verpleging en het vrijwilligers werk had je de beschikking over
een enorme kennis. Je was een “wandelende encyclopedie” wat
betreft medische aandoeningen. Iedereen vroeg altijd eerst de
mening van Toos. Al waren er dan toch nog twijfels dan pas werd
er een beroep gedaan op een dokter als “second opinion”.
Afgelopen week was de huisarts nog op bezoek en zelfs hij
bracht het ter sprake.
Je was de kleermaakster voor de hele familie. Stukken op de
knieën, lusjes aan jassen, knopen, herstel werkzaamheden,
emblemen op judopakken. Een échte oma voor onze kleinkinderen
ze werden altijd verwend en je hield alles van ze bij.
Iedere vrijdagmorgen kwam ik even op de koffie. We spraken
dan over de dagelijkse dingen. Niets bijzonders, maar het voelde
gewoon fijn om samen te zijn.
Je had maar weinig nodig om je gelukkig te voelen: Een
bescheiden bosje bloemen, groente die we van het werk mee
namen, een fiets tocht of een spannende voetbalwedstrijd. Die
van afgelopen zondag had je ook nog graag gezien, maar daar heb
je dan weer niet veel aan gemist ;-)
We zijn jou en papa dankbaar voor alle mooie momenten, want er
werd altijd wel iets georganiseerd. Weekendjes weg, uit eten en
het samenzijn tijdens feestdagen. Je hebt ons zoveel liefde
gegeven.
De Lathyrus was een van jou favoriete bloemen. Regelmatig
bracht ik een bosje voor je mee. Ook al stonden ze maar kort, je
was me er altijd erg dankbaar voor. Zelfs toen ik vorige week
donderdag bij je kwam heb je ze nog even kunnen ruiken.
Lieve mam Deze heb ik vanmorgen met veel liefde uit onze eigen
tuin geplukt en vind het fijn om ze te mogen geven.
Wat geweldig om zo’n lieve vrouw, moeder, schoonmoeder en oma
in ons midden te mogen hebben.
Rust zacht lieve mam, we zullen je nooit vergeten.