Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Trees Munsters – van Run
* Veghel, 11 juli 1931
+ Boekel, 13 augustus 2017

echtgenote van Leo Munsters +

Trees werd op 11 juli 1931 in Veghel geboren als oudste dochter van Jan Van Run en Door van de Tillaar. Jan en Door verdienden de kost met café de Molen vernoemd naar de in 1929 gesloopte molen van vader Jan. Na Trees volgden nog 11 broers en zussen. De zorg voor haar jongere broers en zussen kreeg ze met de paplepel ingegoten. Na de schoolperiode ging Trees aan de slag op kantoor bij de CHV in Veghel. In het café van haar ouders ontmoette ze de kameraden Adriaan van der Heijden en Leo Munsters. Trees kreeg verkering met Leo en haar zus Tonnie met Adriaan. Trees en Leo trouwden op 22 november 1955, op dezelfde dag en op hetzelfde feest als Tonnie en Adriaan. Met de grote Brabantse gezinnen uit die tijd een verschijnsel wat wel vaker voorkwam. De twee jonggehuwde stellen verhuisden samen vanuit het grote gezin Van Run naar de Cruijgenstraat in Erp.
Trees moest vanwege haar huwelijk stoppen met werken, zo ging dat in die tijd. De gezinsuitbreiding liet niet lang op zich wachten. In 1956 werd Joan geboren en in gestaag tempo volgden Dorine, Paul, Leon en Marie-Thérèse. De rolverdeling in het gezin was een traditionele: Leo bestierde samen met zijn broers August en Willy de fabriek en Trees hield het gezin draaiende. In het voorjaar was er traditiegetrouw de grote schoonmaak en ons mam maakte de lekkerste ‘oma’s soep’, hemelse modder, citroenbavarois en vruchtenbowl. Later kwamen daar nieuwe gerechten bij: gehaktbrood, pilav en goulash. Met regelmaat werden er uitstapjes gemaakt: de speeltuin in Elsendorp en Wanroij waren favoriet. Met haar mooie haardos en later de welbekende knot was Trees een statige verschijning.
Ons mam was een echt familiemens. Met z’n zevenen in de auto om op bezoek te gaan bij haar broers en zussen en natuurlijk ook bij opa en oma in Veghel. Begin jaren ’70 haalde Trees haar rijbewijs en kon ze ook zonder Leo met de kinderen op stap in de Mini of in de Simca. Inmiddels was het gezin verhuisd naar de Pentelstraat: een ruim huis waar iedereen welkom en het een zoete inval was. Vrienden en vriendinnen van ons als kinderen waren altijd welkom! Ons mam was zorgzaam voor ons allemaal en in het bijzonder voor Leon. Nadat de kinderen hun eigen weg zochten, kregen Trees en Leo meer tijd voor elkaar. Maar zijn gezondheid liet Leo meer en meer in de steek dus de zorg die ze van nature in zich had, ging naar hem. Na het overlijden van ons pap was er verdriet, maar ons mam herpakte zich en gaf opnieuw inhoud aan haar leven.
Ons mam genoot van haar rol als oma van elf kleinkinderen: ze was zo trots als een pauw. De kleinkinderen zorgden voor afleiding en ze pakte de rol van oma als geen ander: naaien, de kleinkinderen leren naaien, breien, quilten, haken en spelletjes spelen en altijd belangstellend naar ieders wel en wee. Daarnaast kreeg ze meer en meer tijd voor al haar clubjes: de Zonnebloem, de rikclub, de bridgeclub en de handwerkclub. Voor alles en iedereen maakte ze tijd.
In 2009 verongelukte Milou: een groot verdriet voor het gezin van Joan en de hele familie. Het verdriet droeg Trees de rest van haar leven met zich mee. Zo lang als mogelijk ging ze op bezoek bij Joan en Anne in Frankrijk. Soms alleen, maar vaak ook in gezelschap van Leon. Later vergezelde zelfs het verzorgend personeel van d’n Boogerd ons mam op haar reisjes naar Frankrijk.
Haar tachtigste verjaardag vierde ze nog vanuit haar eigen vertrouwde omgeving maar inmiddels was duidelijk dat zelfstandig wonen niet langer ging. Het liefst wilden we ons moeder in Erp houden, maar dat ging niet. Noodgedwongen moest ons mam naar een meer beschermde woonomgeving. Dat werd d’n Boogerd bij Sint-Petrus in Boekel, waar ze bijna zes jaar verbleef. Aanvankelijk had ze moeite om te wennen maar ze wist zich aan te passen en sloot nieuwe vriendschappen. Ze was weer een beetje ‘de bezige bij’ als vanouds: de was opvouwen, aardappels schillen, ‘boontjes rengen’ en fruit klaarmaken voor de bewoners. Maar ‘Alzheimer’ kreeg meer en meer vat op ons mam. Beetje bij beetje moesten we je loslaten en uiteindelijk konden we niet meer met je praten. Je was niet meer ‘ons mam’ van vroeger.

Lieve mam en oma, bedankt voor jouw goede zorgen en voor al je liefde. Allemaal houden we op onze eigen manier de herinnering aan jou levend.

Kinderen en kleinkinderen