Wat heb ik veel te danken aan Udo Kollaard! Ik heb mijn schei- en natuurkunde in 1986 dankzij hem gehaald. En geef nu al jaren les aan beta studenten. Hij heeft mij dus sterk gemotiveerd en geïnspireerd. En hij was aanwezig bij mijn promotie in de biochemie wat ik erg mooi vond. Ik merk dat ik dingen ook echt overgenomen heb van hem in mijn eigen lesgeven! Heel veel respect voor hem dus. Ivo Horn, Zoeterwoude-Dorp.

Beste Elmer,Inez, Sander, Miriam en andere familieleden,

Ik zag het overlijdensbericht van jullie vader in het Amstelveens Nieuwsblad. Helaas te laat om naar de herdenkingsdienst te gaan.

Bij deze hartelijk gecondoleerd met het overlijden van jullie vader, Udo. Hij is 95 jaar geworden, een zeer respectabele leeftijd.

Ik heb het voorrecht gehad dat ik Udo van verschillende kanten heb meegemaakt, als docent en als vader van een vriend van mij. Ik zal mij Udo blijven herinneren als iemand die altijd van het goede/ het postieve uitging. Hij trad mensen oprecht tegemoet, had altijd een luisterend oor, probeerde mensen te stimuleren en stond naast je als je dat nodig had. Heel bewust heb ik Udo leren kennen op het HermanWesselink College waar hij doceerce. Hij was een geliefd docent. Ik sluit niet uit dat ik Udo niet eerder heb ontmoet. Ik zat namelijk op dezelfde basisschool., de Johannus Postschool, als Elmer en zijn zusjes en broer. In die tijd ben ik wel bij Elmer thuis geweest en voetbalden we op het grasveld bij de school en het huis van de familie Kollaard. Later zijn Elmer en ik meer bevriend geraakt. Toen we een jaar of 18 waren zijn we liftend door Europa op vakantie gegaan. Udo gaf ons de eerste lift, namelijk tot de A9 bij het winkelcentrum in Amstelveen. Later zijn we in die vakantie ook nog bij de familie Kollaard in in de Dordogne langs geweest. Udo was gek op de Dordogne,. Hij hield van de cultuur, het klimaat en de natuur. Onder zjin bezielende leiding hebben we kennis gemaakt met de streek: gezommen in de rivier de Dordogne, gewandeld in de natuur en stadjes als Sarlat en Périgueux bezocht.

Udo probeerde altijd het beste uit mensen te halen en maakte daartoe complimenten, maar stelde ook kritische vragen, waar je dan serius over moest nadenken , want hij liet zich niet zo maar het bos insturen. Zoals bij mij de vraag of Andragologie, dat ik na het HWc ben gaan studeren, nu wel of geen wetenschap was.

Kortom als ik aan Udo terugdenk dan zie ik een man met vele talenten die hij ook optimaal inzette.

Voor nu, voor jullie, in deze wellicht moeilijke tijden toch fijne feestdagen en in elk geval een zeer goed 2023 toegewenst.

Robert Endhoven.

Herinneringen van leerlingen uit de gymnasiumklas die in 1970 eindexamen deed:
Freek Bakker:
Hij gaf heerlijk relaxed les in G5a, de alfa-klas, aan leerlingen waarvan de meesten niets met scheikunde hadden. Hij was een goede leraar.

Stuart de Jong:
Wat ik me vooral van Udo herinner is dat hij altijd in van alles geinteresseerd was. Ik had een keer een Frank Zappa elpee bij me, die hij met grote belangstelling bestudeerde. Het leidde er toe dat Evert de Rooij en ik een keer uitgenodigd werden om bij hem thuis onze platen te komen draaien. Hij en zijn vrouw waren meer in klassieke muziek geïnteresseerd, maar daar voegde hij aan toe, dat hij alleen Bela Bartok kon draaien als zijn vrouw niet thuis was.

Later toen Stuart in Londen woonde:
Hij kwam een keer met zijn vrouw naar London, ik geloof voornamelijk om de religieuze kunst in de National Gallery te zien. Ik nam ze uit eten en in het restaurant werden we naar een tafel in een hoek gebracht. Udo ging met zijn rug naar de muur zitten, zodat hij het restaurant in kon kijken en zei op vertrouwelijke toon tegen me: "Nooit met je rug naar de klas zitten!"

Jandirk Pronk:
Ja, Udo Kollaard. Over relaxed gesproken. Gevleugeld was zijn uitspraak: “Het eindexamen is slechts een toevallige gebeurtenis aan het einde van het zesde leerjaar”. En dat hadden wij als beta’s voor wie de z.g.n. N.S.B.-driehoek (staande voor Natuurkunde, Scheikunde en Biologie) een hoeksteen van ons pakket was wel nodig. En een andere van hem was: “Daar zit dan de hoop der natie”.
Kollaard is nog gepromoveerd op pedagogiek in de exacte vakken. Daar vond die man ook nog tijd voor naast ons bezighouden. Wij zijn toen nog naar zijn promotie geweest.

Marianne Hartkamp-Gort:
En ja, zelf heb ik eigenlijk alleen goede herinneringen aan de natuurkundelessen van Kollaard. Hij gaf inderdaad ontspannen les. En ook de inhoud van lessen vond ik soms interessant, als er opeens een begrijpelijke verklaring opdook voor allerlei verschijnselen (zoals waarom je bijna altijd tegenwind ondervindt als je fietst). Een sympathieke man, en blijkbaar een mooi leven.

Ingrid Verheggen:
Kollaard: ‘Wat zie je dan?’
Ik:‘Het wordt blauw meneer’
Kollaard: ‘En wat betekent dat dan?’ ( met doordringende blik)
Diepe stilte van mijn kant. En toch werd hij niet boos en legde opnieuw uit.

Volkert Bakker die ook in deze klas zat, reageerde zelf rechtstreeks.

Ik wil jullie condoleren met het overlijden van Udo. Hij was vele jaren mijn collega op het HWC en voor mij belichaamde hij het HWC: erudiet en scherpzinnig, betrokken en een tikje dwars: zo hoort een HWC’er te zijn. Als jonkie zag ik tegen hem op en toen ik op 65-jarige leeftijd afscheid nam van het HWC kreeg ik van hem een hartelijke brief; ik voelde me nog steeds een jonkie.
Udo’s erfenis is immens: een lange stoet leerlingen die van hem niet alleen scheikunde en natuurkunde hebben geleerd, maar ook zelfstandig nadenken en eigen keuzes maken. Moge hij rusten in jullie en onze herinnering.
Anneke Velthuijsen

Beste Inez en familie,
Na mijn laatste bezoek eind october in Hilversum aan jullie vader zag ik wel dat zijn krachten waren afgenomen. Alhoewel we na de lunch, in zijn kamer, nog lange tijd gepraat hebben over kunst, religie, familie, en andere zaken die ons beiden aan het hart gaan.
Jullie vader was in de jaren 1964/65 mijn leraar natuurkunde aan het Lyceum Buitenveldert. Een uitstekende en zeer geliefde docent zowel voor de ‘goede’ leerlingen in de klas, als voor de zwakke broeders en zusters voor wie hij een onbegrensd geduld had.
Zijn enthousiasme voor natuurkunde en dat van een andere docent voor wiskunde hebben mij er in 1965 toe besluiten die studierichting in te gaan.
Tijdens mijn studie (1965-1971) aan de VU-Amsterdam had ik een dag per week colleges in het scheikunde-gebouw aan de Lairessestraat, en daar kwam ik jullie vader af en toe weer tegen. Hij werkte hier aan zijn dissertatie.
Een andere onuitwisbare herinnering vanuit mijn middelbare schooltijd is de bijeenkomsten op zondagochtend in het Open Hof in Amstelveen, waar jullie vader een inspirerende rol speelde. Een jeugdkerk was het niet, maar wel een bijeenkomst waar gediscusiëerd werd over kerk, geloof, samenleving, en over richting in ons leven. Het zelfstandig kiezen van een eigen levensrichting is, terug kijkende op die tijd, waarschijnlijk het doel dat jullie vader voor ogen had, en dat hij ons zeker heeft meegegeven.
Daarna is er vanwege mijn verhuizing naar Italië, en de nog niet bestaande hedendaagse communicatie-mogelijkheden weinig contact geweest. Tot, nu al weer vele jaren geleden, het contact is hersteld.
Verscheidene keren heb ik jullie vader, en in het begin nog met jullie moeder, opgezocht in Amstelveen/Hilversum.
Hoewel eens verwacht, kwam het bericht van het overlijden van jullie vader toch als een schok voor mij, ondanks zijn gezegende hoge leeftijd. Graag had ik bij de uitvaartplechtigheid aanwezig geweest. Maar aangezien ik nog steeds in Italië woon was op korte termijn een bezoek aan Nederland niet realiseerbaar.
Voor mij is jullie vader een van de bijzondere persoonlijkheden die ik in mijn leven heb ontmoet.
Ik behoud een zeer dierbare herinnering aan hem.
Ik wens jullie sterkte en kracht toe om het verlies te verwerken, maar geniet vooral van de mooie herinneringen.
Met vriendelijke groet,
C. (Kées) Cuvelier
Via San Vito 15
I - 21020 Casciago (Va), Italia

Udo was mijn bovenbuur sinds ik hier in 2013 kwam wonen. Wij raakten vooral bevriend toen het bleek dat een van mijn (David) beste vrienden ook een van Udo en Janny was. Udo toonde een bewonderenswaardige belangstelling voor de moeilijke dingen waarmee ik mij bezig hield, en wij (David en Thecla) genoten altijd van ons samenzijn met Udo en Janny, en later nog een paar malen met Udo, ook toen hij al in Hilversum was.
Hij laat een leegte achter, ook voor ons.
Thecla en ik hopen dat jullie dit verlies goed kunnen verwerken, en dat de herinneringen aan hem -- zoveel sterker voor jullie dan voor ons -- een sterktepunt zal blijven in jullie leven.
Natuurlijk onze condoleances voor de hele familie! David en Thecla