Beste Monika,
Ons laatste gesprek was zo ongeveer ín de zomervakantie, nu precies een maand geleden. Er moesten nog wat puntjes op de “i” gezet worden om het arbeidscontract voor komend schooljaar te kunnen tekenen. Daar waren we snel uit. In het gesprek vertelde je me nog een keer hoe hard je de afgelopen jaren had gewerkt om je bevoegdheid voor het vak Duits te halen en hoe trots je was dat het je gelukt was. En net zo trots was je op je nieuwe baan op Het Stedelijk. Nu niet meer als stagiaire maar als volwaardig docent, wat was je blij!
Ik heb je leren kennen als een zeer betrokken en leergierige collega. Ondanks je leeftijd stond je open voor iedere vorm van feedback en was je altijd bereid om te leren. Je had de kwaliteit om goed en eerlijk naar jouw gedrag als docent te kijken op het moment dat bepaalde lessen (nog) niet goed genoeg liepen. Je deed dat af en toe wel op z’n Monika’s: met rollende ogen en luide stem maar altijd ‘in contact’ en met humor. Je ging door het vuur voor je leerlingen en was altijd bereid om ze net nog een beetje extra te helpen zodat ze weer verder konden. Een fijne docent met hart voor leerlingen.
Af en toe vertelde je me ook wat over je privésituatie en over je dochter Vareen. Wat was je trots op haar! En ondanks al je lesvoorbereidingen tijdens je stage en ondanks alle werkstukken voor je studie en je werk als therapeut maakte je altijd tijd voor Vareen en maakten jullie samen ook plannen voor de toekomst.
Beste Monika, we missen je ontzettend en zullen je altijd blijven herinneren als een hele fijne en betrokken collega.
Mede namens leerlingen, ouders en collega's,
Arnold van Gessel, rector Het Stedelijk
