Terug in de tijd…..
Vijf jaar geleden was ik in Agios Nikolaos, samen met mijn echtgenoot en 3 kinderen. Graag wilde ik hen kennis laten maken met de man die meer dan 30 jaar geleden een onuitwisbare indruk op mij gemaakt had. Ook zij werden geraakt door de geschiedenis van Spinalonga en de wijze waarop Victor dit vertelde. Zij kenden ook het verhaal van onze ontmoeting zoals hieronder is beschreven. Ik schreef dat in 1985, een jaar na mijn kennismaking met Victor, één van de boeiendste personen die ik heb gekend.
KRETA 1984
“Je kon een speld horen vallen op de boot. De kabbelende golven veroorzaakte enige deining en automatisch wiegde ik in de cadans mee. Met m'n ogen gesloten snoof ik de zilte zeebries op, terwijl ik luisterde naar de stem van een man die heel belangrijk zou worden in mijn jonge leven.
Een half uur daarvoor waren mijn vriendinnen en ik met enige gematigdheid de loopplank van de boot op gewandeld. Eigenlijk hielden we niet zo van dergelijke tours, maar dit keer hadden mede vakantiegangers ons bijna gedwongen om mee te gaan naar Spinalonga. Het zou een bijzondere tocht worden!
Nadat we ons geïnstalleerd hadden op het dek maakte de gids, Victor, zijn wervelende entree.
Mijn ogen registreerden een sportieve oudere man die het publiek met zijn grappen en grollen om zijn vinger wond. Extra aandacht van zijn kant ging naar ons uit, 3 oer-Hollandse vriendinnen, gebruind en gestroomlijnd, en het lukte hem ook ons in bewondering naar hem te doen opkijken.
Hij ontpopte zich als een karakteristieke en charismatische Griek, gepassioneerd in zijn werk en vele talen sprekend. Niet alleen de aanblik van deze man, maar mede het verhaal wat hij tijdens de boottrip vertelde was een zo boeiend en hartverscheurend relaas, dat hij een onuitwisbare indruk op mij maakte. Er was duidelijk sprake van oogcontact en het voelde voor mij alsof ik hem al jaren kende.
Naarmate de boottocht vorderde hoorde ik het onbenullige geklets van mijn vriendinnen niet meer; ik was in de ban van Victor. Mijn ogen sluitend wilde ik niets liever dan aan hem denken, zijn stem, soms bitter al gelang de wrede geschiedenis van het eiland, absorberen.
Opeens voelde ik een zachte luchtstroom langs mij gaan, voetstappen die ophielden en een hoorbare adem dicht bij mij. Ik knipperde met mijn ogen en ving zijn sprankelende blik. “Zie ik je nog vanavond?” fluisterde hij.
De dagen daarna gingen in een roes aan mij voorbij. Hij had mijn hart veroverd. Al wist ik dondersgoed dat het een onbegonnen zaak was; de charmante, oudere, wijze man, met het spreekwoordelijke groene blaadje, toch gaf ik het een kans.
Na een intense start werd mij duidelijk dat ik meer een vader in hem wilde zien; mijn eigen vader had ik op jonge leeftijd verloren. Ik voelde mij zo geborgen bij deze intelligente, levenswijze man; een man die al een heel leven achter zich had. Helaas was dat leven voor mij niet meer in te halen.”
Lieve Victor, het was een voorrecht je te hebben gekend. Ik koester de mooie herinneringen.
Ik wens Esther, Maurice en verdere familie veel sterkte met het verlies van deze bijzondere man.
Yvonne
