Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve familie van Vincent,
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met dit enorme verlies. Toen ik op achtjarige leeftijd naar Alkmaar verhuisde, kwam ik bij Vincent in de klas. Die jaren zijn me altijd bijgebleven als een bijzondere tijd vol mooie herinneringen. De uitstapjes naar het bos, de boeiende verhalen over geschiedenis, en de jaarlijkse feesten op school zijn momenten die ik nooit zal vergeten. Vincent bracht altijd energie en passie in zijn werk, wat hem tot een geweldige leraar maakte.
Later, toen ik zelf het onderwijs inging, was Vincent een van mijn voorbeelden. Als docent werd ik me bewust van de vele uitdagingen het vak met zich meebrengt. Vaak dacht ik terug aan zijn aanpak en inspiratie, wat mij hielp om mijn eigen weg te vinden.
Het verdriet is daar nu ik lees dat een van mijn leermeesters hier niet meer is. Ik leef mee met iedereen die Vincent liefhad. Hij was een bijzonder mens en een bron van inspiratie voor velen.
Met oprechte deelneming,
Klaas Groeneveld
Amsterdam

Opgewekt en oplossingsgericht, stelde de goede vragen. Nu weg. Sterkte voor de kinderen en de anderen die hem nabij zijn of waren.

toevallig kom ik op LinkedIn het bericht tegen dat Vincent is overleden. Mijn hemel, wat is dat nu?
Hij heeft bij mij de tango geleerd, en nadien spraken wij elkaar altijd aan op de milongas, even wat verhalen ophalen en even samen de vloer beschouwen. Altijd super.

In 2002 hebben wij het huis van Vincent en Anne gekocht, aan de Aquamarijn. 117, Heerhugowaard. Op vele plekken is nu nog de hand van bouwer Vincent te zien, zoals in de kamer op zolder, de trap ernaar toe, de vide in het kamertje achter, de vide in de slaapkamer achter en de doorbraak in de muur tussen keuken en zitkamer, dat wat wij de Chinees noemen. De constructies zijn allemaal goed doordacht en stevig gemaakt, hetgeen een uitdrukking moet zijn van zijn kwaliteiten. Dank Vincent.

Beste Vincent,
Jij was interim directeur op de Zevenster in Lelystad. Over de telefoon gaf je mij hoop dat Bart vanuit zijn dagbesteding in Utrecht waar hij na een serie epileptische aanvallen was beland, terug kon naar een echte school. Het gaf de doorslag om te verhuizen van Montfoort naar Lelystad. Je besprak Bart met het team, sloeg een paar piketpaaltjes en liet hem toe. Drie bepalende jaren volgden waarin Bart zich kon ontwikkelen zoals hij dat bij de dagbesteding nooit had gekund. “Mama, ik ben nu weer een leerling!” zei hij zo vaak en trots de eerste tijd. Hij maakte vrienden en wij konden hem naar school toe fietsen in plaats van die verrekte busjes. Jij vertrok naar je volgende klus en ik belde je nog om te sparren over een bepaalde situatie. Ook daar nam je de tijd voor. Bart kon je goed nadoen toen: “want ik ben De Directeur” zei hij dan met jouw stem. Hij was verdrietig toen hij vanmiddag hoorde van je overlijden. “Dus nu is hij de directeur niet meer, he mama?”Vincent, ik ben je zo dankbaar! Zoals jij het zei, met deze mensen (als Bart) haal je wel wat de school binnen, het kost heel wat energie en creativiteit. Zo vaak krijgen mensen als Bart ‘nee’ te horen. Zo vaak is er voor hen geen leerplicht maar een gevecht op het recht om scholier te mogen zijn. Jij stond en vocht voor dat recht. Mijn eeuwige dank daarvoor. Veel sterkte voor je naasten, Gaby van Ruiten

Lieve Vincent,
Wij hebben elkaar leren kennen in jouw functie als interim directeur. Wij hadden direct een connectie en hebben bijzondere, hartverwarmende, verdiepende en humorvolle gesprekken gehad. Ook was jouw energie, je blije, lichte verschijning in je blauwe jasje, een enorm goed begin van mijn dag. Jouw overgaan zal de hemel mooier maken. En wat had ik voor jou, jouw naasten, en voor een ieder die door jouw licht aangeraakt was en nog aangeraakt zou worden een langer leven voor jou hier op aarde gegund. Zal aan je denken zoals ik je zag: vol van vrede, onbegrensdheid en je hart volgend.
Sylvia van de Voort