Ik leerde Waldo zo'n 10 jaar geleden kennen als vertegenwoordiger vanuit de IGJ en VNG en vooral als verbinder met diverse gemeentelijke toezichthouders. Zeer kundig, bevlogen, aardig, onmiskenbaar een achtergrond in de opsporing (wat wij deelde) en met af en toe een grap of rake opmerking: zo kende ik jou.
Zo'n jaar geleden spraken we elkaar telefonisch en bedacht jij dat ik mogelijk projectleider zou kunnen worden van 'jouw' club bij de VNG en zo geschiedde. Afgelopen februari trad jij ook fulltime bij deze club in dienst. Wat waren wij/was ik daar blij mee! De laatste jaren, voordat je met pensioen zou gaan, wilde je nog graag je kennis met ons delen. Wel ging je terug naar drie dagen per week en moesten we rekening houden met af en toe een lang weekend weg, zodat je naar Frankrijk zou kunnen gaan. En je was zo trots op je dochters en je vriendin, die een carrière switch had aangedurfd en zich aan het omscholen was. Tijdens ons laatste telefonische gesprek sprak je nog het vertrouwen in mij uit en hamerde je erop dat ik dat ook zelf moest houden. Illustrerend voor jou, want je had oog en zorgde voor de mensen om je heen. Als ik alle reacties lees op jouw overlijden, dan wordt mijn beeld alleen maar versterkt. Woorden schoten tekort toen wij het ongelofelijke nieuws vorige week vernamen. Wat hadden we het jou gegund om nog meer van je 'korte' werkweek te gaan genieten en vooral van je huis in Frankrijk. En wat zullen we je kennis, nuttige inbreng , rake opmerkingen en vooral je warme persoonlijkheid, enorm missen. Ik zal je enorm missen.
Bedankt, lieve Waldo!
