Wil was getrouwd. De laatste woonplaats van Wil was Nieuwstadt.

'geit neet, besteit neet'
Pap wordt in 1942 geboren in Roosteren, waar iedereen hem kent als Wil van de Sjoester. In het oudershuis, met uitzicht over de weilanden aan de Maas, groeit hij op in een grote, hechte familie. Hard werken, maar ook op z'n tijd groot feest, met veel vlaai. Over vlaai gesproken: in de schoolvakanties is pap vooral op Sjeelberg te vinden, in de bakkerij van ome Wullem, zijn peetoom.
Hij gaat naar de ambachtsschool in Echt, richting metaal. Via diverse baantjes komt hij in Geleen bij het SBB terecht, 'oppe koel', als machinebankwerker. Eerst draaibank, en later de grote kotterbank.
Intussen is hij tijdens de carnaval in Susteren mam tegengekomen, op 13 april 1966 trouwen ze oppe Lentjheuvel, waar mam vandaan komt en waar ze een woning vinden op de Tulpenlaan.
Via collega's komt hij terecht bij de bij voetbalclub Thienbunder Boys waar hij jaren de sterren van de hemel speelt, zeker in de derde helft.
Er worden 2 zonen geboren en in 1977 verhuist de hele familie naar de Nuujsjtadt.
's zomers staat onze tent op de Goolderheide, waar ook andere Meuwissens hun stacaravan of tent hebben. Hele gezellige tijden daar, voor jong en oud.
Naast zijn werk oppe koel klust pap er thuis lustig op los: auto's opkappen. Er staat altijd wel een auto in de garage in de plamuur. Iedere paar maanden rijden we in een andere auto, vooral rooie Mazda's. Als die goed verkocht kunnen worden, dan gaan ze weg. Zo kan het gebeuren dat we in de ijzige kou met de fiets naar Roosteren tuigen om daar iedereen een prettig nieuwjaar te wensen. Maar keerzijde is wel dat we in de zomers van dat zuur verdiende geld met ons vieren in een afgeladen volgepakte auto naar de camping in Italië kunnen. In een ruk door naar het Gardameer. Tent opzetten en dan ligt pap het liefste uren op een luchtbed in de zon. Zwemmen in het Gardameer: alleen als hij kan staan. Ooit bijna verzopen in de Maas heeft hij toch wel schrik voor diep water.
Pap leert ons onze handen te gebruiken: banden plakken, fietsen repareren, zagen, schroefdraad tappen, spuiten: we hebben het allemaal van hem geleerd. Zijn motto was 'geit neet, besteit neet'. Er was geen probleem zo groot of hij wist er wel een mouw aan te passen. Overal in de familie wordt er gebouwd, verbouwd en overal helpen de broers en zussen elkaar.
We wandelen veel. Wandeltochten in Limburg, België, bijna iedere zondag. De Kennedymars lopen we een paar keer samen, maar pap is de echte doorzetter, hij loopt hem wel 20 keer, en ook nog een aantal Vierdaagsen en Nachten van Gulpen. Zelfs eens de Mergelandroute: 135 kilometer aan een stuk door de heuvels. Gewoon doorgaan.
Na nog een paar vakanties aan het Balatonmeer ineens een groter doel: Australië. Daar gaan ze zelfs twee keer naar toe, om met naar daar geëmigreerde vrienden rond te trekken. Geweldige reizen, foto's verhalen. Hij volgt zelfs jaren lang een cursus Engels, om er daar goed mee uit de voeten te kunnen. Niet dat dat helpt: als je sleutelbos vertaalt met key forrest...
Auto's opknappen gebeurt ondertussen steeds minder, maar klussen thuis, de tuin, aan de huizen van de inmiddels getrouwde zonen: er is altijd wat te doen.
Ondertussen heet de koel nu DSM en via een reorganisatie komt hij bij Stork terecht. Dat heeft hij nooit als vooruitgang gezien. Bij Stork wordt hij dan afgeserveerd met de pre-vut.
Soms geplaagd door wat medische problemen fietst hij samen met mam heel Limburg rond. Als mam hulp nodig heeft bij het uittekenen van kantklospatronen, kunstbreiwerken, borduursels, dan zit pa uren te prutsen: het puntje van zijn tong probeert alles wat hij doet in de gaten te houden.
Hij volgt in België een aantal cursussen PhotoShop, Illustrator, fotograferen. Een gezellig clubje, waar hij nog jaren contact mee heeft.
Met hun twee kleinzoontjes zijn ze de koning te rijk, echte trotse grootouders. En met de kerst krijgen we zelfgephotoshopte kerstkaarten.
Zomaar ineens krijgt mam een herseninfarct. Pap zorgt voor mam, die weer aardig opknapt. De fietstochtjes worden korter maar ze blijven gaan.
Een jaar of 5 geleden was het nog even schrikken: ambulance, hartoperatie, omleidingen. Maar met zijn ijzeren wil komt hij ook daar weer aardig bovenop. Een nieuwe knie voor mam, alles lijkt weer langzaamaan goed te komen. Totdat mam weer een herseninfarct krijgt. Zelfs daar komt ze aardig doorheen, maar 2 weken later vloert de derde haar behoorlijk. Toch zetten ze er alle twee hun schouders weer onder. Mam knapt op en kan weer een paar woordjes praten, zelfs weer lopen achter de rollator. Weliswaar woont ze nu in een verzorgingstehuis, pap zorgt voor alles en zit 7 dagen in de week aan haar zijde. Hij doet de was, kookt zijn potje en houdt het huis spik en span. Mam gaat zo goed vooruit dat ook de tweede knieoperatie alsnog wordt uitgevoerd. Ze schrijven zich in voor een aanleunwoning in de Egthe, zodat ze weer echt samen zouden kunnen zijn. Maar dat heeft niet meer zo mogen zijn...