Lieve Willeke,
Ik schrok toen ik las dat je op 16 januari dit aardse bestaan hebt verlaten. In mijn gedachten bleef je eeuwig jong, daar paste sterven totaal niet in.
Ik heb jou leren kennen bij de Rutgers Stichting in Eindhoven in 1974 waar je met een medestudent stage kwam lopen bij ons fonkelnieuw psychosociaal team wat zich in een multidisciplinaire samenstelling mocht bezighouden met seksuele dysfuncties. Jij heette toen nog Timmer, een naam die niet meer paste toen Rob in je leven verscheen. Toen werd je weer Bezemer, een naam die je nooit meer hebt veranderd. Niet alleen Rob werd de liefde van je leven, maar ook de Seksuologie. Na je stage en je afstuderen werd je een vaste medewerker in ons team. Samen hebben wij de pre-orgastische vrouwengroepen in Eindhoven van de grond getild en bij de overige teams mee richting gegeven via collegiale bijeenkomsten in Utrecht. Maar voorafgaande daaraan vonden wij het nodig om tegen elkaar over onszelf en onze seksualiteit te praten. Ik herinner me nog levendig dat we in mijn kleine achtertuintje van ons jaren dertig huis in het voorjaarszonnetje met zachte stem, zweet in de handen en bonkend hart spraken over onze eigen seksuele ontwikkeling, masturberen en seksuele ervaringen. Later vertelden we deze marteling als groot voorbeeld in de vele vrouwengroepen die we samen hebben geleid.
Ook heb ik genoten van de verhalen over je bezoeken aan de seksuologiecongressen. Je verslag van het optreden van Shere Hite na haar opzienbarend Hite Report in 1976 vertelde je zo aanschouwelijk dat ik me er zelf bij aanwezig achtte. Vertellen kon je als geen ander. Dat heb je ook laten zien in je boeken en je columns.
Ik herinner me nog iets typisch van jou. Tijdens overlegsituaties had je de gewoonte om te ‘haardraaien’ (jouw uitdrukking). Je draaide dan enkele haren om één vinger en trok er dan aan tot je ‘knap’ hoorde. Ik heb me er wel eens op betrapt dat ook ik zat te wachten op ‘de knap.’
Door jouw harde werken ging jouw carrière als een speer, ik kreeg kinderen. Na mijn zwangerschapsverlof, na de geboorte van de eerste, sprak jij voor mij de gedenkwaardige woorden. ‘Ik dacht dat je niet meer terug zou komen, je was zo-o verliefd op de baby.’ Die verliefdheid was waar, het stoppen met werken niet.
We bleven erg op elkaar betrokken tijdens de turbulentie van onze scheidingen en de stabilisatie van onze levens daarna. Ons pad scheidde zich toen ik in Lelystad in het meditatiedorp ging wonen en me daar settelde. (foto’s zijn van het afscheid bij de Rutgers Stichting Eindhoven) Wel troffen we elkaar af en toe en soms consulteerde ik jou voor het terrein waarin jij je in gespecialiseerd had. Ondanks je drukke werkzaamheden was je altijd bereid om te luisteren en mee te denken. Onlangs dacht ik nog: Misschien weet Willeke wel hoe ik dat het beste kan aanpakken. Ik heb zelfs gebeld, maar kreeg uiteraard je voicemail. Daar heb ik het toen bij gelaten… niet wetende dat je ernstig ziek was.
Te lezen ‘In memoriam Willeke Bezemer,’ deed me schrikken maar ook weer eens beseffen dat het leven eindig is. Ik ga je volgen, maar weet niet wanneer.
Lieve Willeke, tot die tijd leef je echter voort in mijn herinnering. Dankbaar dat je deel hebt uitgemaakt van mijn leven, dankbaar voor je vriendschap en collegialiteit in de eerste twaalf jaar van onze carrières in de seksuologie. Dankbaar voor de inspiratie die ik aan je mocht ontlenen en nog doe, want evenals jij zal ik met mijn werk bezig blijven tot ik mijn laatste adem uitblaas.
Het ga je goed lieve Willeke, ik wens je liefde en licht op je verdere reis in het universum!
Hannie, Almere 28 januari 2024
