Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Willem was van ¨alle markten thuis¨.
Naast zijn hoedanigheid als professioneel en gerespecteerd chirurg was hij eigenlijk een top-manager.
In het bedrijfsleven zoeken headhunters wanhopig naar dit type mensen niet wetende dat er op Kampong al eentje jaren lang rondliep.
Willem was een zorgzame, warme persoonlijkheid die je op een subtiele en constructieve manier met weinig woorden kon motiveren en stimuleren. Het was een genot om met hem samen op te trekken.
Hij was altijd bereikbaar, luisterde goed, bescheiden, optimistisch, toekomstgericht, doelgericht en kon over zijn eigen schaduw heen stappen.
Maar pas op, er moest wel kwaliteit worden geleverd !
En ik kan het weten. Ik heb Willem meegemaakt in het organisatie-committee van de eerste Europacup Hockey in 1974 en tijdens de pré-Olympic Games in Montreal (1975). Daarna nog in de werkgroep mbt de keuze (en aanleg !) van het eerste kunstgras hockeyveld in Nederland op Kampong. Willem stuurde alles aan volgens de meest moderne management theorieën met als verschil dat het uit zijn hart kwam.
Willem was voor mij – en voor vele anderen – een uniek en magnifiek toonbeeld van wat we een ¨mooi mens¨ noemen.
Bedankt Willem, het was een grote eer jou in mijn leven te hebben meegemaakt !
Peter J. van der Schoot

Ik heb Willem leren kennen op Amelisweerd. Een sportieve, enthousiaste en vooral aimabele man. Voor de officiële opening , last minute, snel even samen bloemen (Berenklauw) plukken en handdoeken kopen voor de kleedkamers. Alles moest er perfect zijn! Rust zacht lieve Willem, we zullen je missen.

Minstens drie of vier keer moest ik , tijdens een wedstrijd, even naar het zieken huis (Anthonius) om hier en daar gehecht te worden. Ik was een nog al “wilde” speler. Willem nam mij mee, deed zijn werk, en weer terug naar het veld om de rest van de wedstrijd te bekijken. “Morgen weer trainen”. Het toeval wilde dat hij ook aanwezig was bij de geboorte van onze twee zoons. Had hij gezien op de patiënten lijst. Hij was de eerste die te weten kwam dat onze tweede zoon Tim zou heten.
Veel sterkte voor de familie.

Martijn Nolet

Allereest mijn condoleances aan alle familie , dierbaren en vrienden van Wim.
Ook voor Kampong is het een gemis , nu hij er niet meer is.
Wim Cornelis was niet alleen bekend op Kampong, maar ook in "zijn" ziekenhuis Oudenrijn.
Op beide plekken kruisten onze wegen zich. Hierbij wat bijzondere momenten die ik met hem heb meegemaakt in zijn ziekenhuis.
In het Oudenrijnziekenhuis was hij 2 jaar lang mijn (favoriete) " baas" , toen ik als groentje werd aangenomen als arts -assistent -niet- in -opleiding voor het hele ziekenhuis. Op Kampong was ik blij verrast om hem weer te tegen te komen, bij het ophalen van een van mijn kinderen, niet wetend dat hij toen al jaren zoveel voor mijn oude hockeyclub betekende .
Willem noemden wij "Cornelis" of " Corneel" , een chirurg die vriendelijk en zorgzaam was voor zijn patiënten en het personeel, een bijzondere combinatie van mooie eigenschappen.
Hij gaf ons als arts - assistenten het vertrouwen om zelfstandig te (leren) werken.
Zo gaf hij in mijn eerste dienst telefonisch alle instructies hoe ik een "schouder uit de kom" moest terugzetten.
"bel je me als het niet lukt, dan kom ik meteen" . Niet nodig, het was gelukt. De volgende patiënt was aan de beurt , maar eerst stak 'Corneel " nog even zijn hoofd om de hoek, hij was toch maar even komen kijken of het goed was gegaan. Zo was Wim Cornelis !
Bij een vrouwelijke patiënt die voor een screening kwam, voorafgaand aan een operatie , werd een verdachte knobbel ontdekt. " Praat jij als vrouw even met haar , ik ben daar niet zo goed in" . Zo was Wim Cornelis ook.
Ruwe bolster, blanke pit, een lieve man van weinig woorden, maar emoties genoeg. En humor. En gewoon zichzelf , maar zonder schaamte.
Op de dag van het personeelsuitje chirurgie , werden we gevraagd op de fiets te komen vanwege het dagprogramma.
Dat liet Wim zich geen tweemaal zeggen: in sportieve kleiding fietste hij op zijn race het ziekenhuis naar binnen , maakte hij een ere rondje door de hal en de openstaande lift.
Het was inmiddels beter weer en de hype van de Unox schaatsmutsen met de tekst "koud he" , had Wim ingeleverd voor een ander exemplaar. Op zijn hoofd prijkte een muts met tekst ' Oud he" .
Wel heeft hij die dag herhaaldelijk verteld dat zijn collega chirurg nog ouder was...

Wim Cornelis is gelukkig oud geworden.
Het was een markante man , zachtaardig en zorgzaam,
in zijn leven als chirurg en Kampong -boegbeeld !

Willem. In de jaren bij Kampong transformeerde je voor mij van “die onbekende man die op zaterdag de krant las tijdens de wedstrijd van JC1” tot “dé Kamponger die me gevraagd en ongevraagd advies gaf”. Bedankt voor je rust en aandacht.

Willem
4 jaar geleden heb ik bij Kampong begonnen te werken, met H1 en met de jeugd, wij ken elkaar denk sinds 1981 op de WK in Bombay, maar de laste 4 jaar, heb ik jouw intensief leren kennen in je lieve Kampong,
ik ga je missen Willem, goede reis

Een gemis voor iedereen maar vooral voor alle Kampongers!
Wat een man! Trots dat ik hem een hand heb mogen geven!

Willem was een prachtmens, met zeldzame waarde waarvoor hij vriendelijk en consequent elk compliment afwees. Duidelijk, innemend, charmant en vasthoudend. Met ideeën om altijd serieus te nemen, en graag verder te nemen. De fijnste 'baas' ever.

Willem was een fantastische man. We zijn hem - bij Kampong - bijzonder veel dank verschuldigd. Mooi en eervol om een tijd samen te hebben mogen optrekken. Veel van Willem geleerd en alleen maar fijne herinneringen.