Allereest mijn condoleances aan alle familie , dierbaren en vrienden van Wim.
Ook voor Kampong is het een gemis , nu hij er niet meer is.
Wim Cornelis was niet alleen bekend op Kampong, maar ook in "zijn" ziekenhuis Oudenrijn.
Op beide plekken kruisten onze wegen zich. Hierbij wat bijzondere momenten die ik met hem heb meegemaakt in zijn ziekenhuis.
In het Oudenrijnziekenhuis was hij 2 jaar lang mijn (favoriete) " baas" , toen ik als groentje werd aangenomen als arts -assistent -niet- in -opleiding voor het hele ziekenhuis. Op Kampong was ik blij verrast om hem weer te tegen te komen, bij het ophalen van een van mijn kinderen, niet wetend dat hij toen al jaren zoveel voor mijn oude hockeyclub betekende .
Willem noemden wij "Cornelis" of " Corneel" , een chirurg die vriendelijk en zorgzaam was voor zijn patiënten en het personeel, een bijzondere combinatie van mooie eigenschappen.
Hij gaf ons als arts - assistenten het vertrouwen om zelfstandig te (leren) werken.
Zo gaf hij in mijn eerste dienst telefonisch alle instructies hoe ik een "schouder uit de kom" moest terugzetten.
"bel je me als het niet lukt, dan kom ik meteen" . Niet nodig, het was gelukt. De volgende patiënt was aan de beurt , maar eerst stak 'Corneel " nog even zijn hoofd om de hoek, hij was toch maar even komen kijken of het goed was gegaan. Zo was Wim Cornelis !
Bij een vrouwelijke patiënt die voor een screening kwam, voorafgaand aan een operatie , werd een verdachte knobbel ontdekt. " Praat jij als vrouw even met haar , ik ben daar niet zo goed in" . Zo was Wim Cornelis ook.
Ruwe bolster, blanke pit, een lieve man van weinig woorden, maar emoties genoeg. En humor. En gewoon zichzelf , maar zonder schaamte.
Op de dag van het personeelsuitje chirurgie , werden we gevraagd op de fiets te komen vanwege het dagprogramma.
Dat liet Wim zich geen tweemaal zeggen: in sportieve kleiding fietste hij op zijn race het ziekenhuis naar binnen , maakte hij een ere rondje door de hal en de openstaande lift.
Het was inmiddels beter weer en de hype van de Unox schaatsmutsen met de tekst "koud he" , had Wim ingeleverd voor een ander exemplaar. Op zijn hoofd prijkte een muts met tekst ' Oud he" .
Wel heeft hij die dag herhaaldelijk verteld dat zijn collega chirurg nog ouder was...
Wim Cornelis is gelukkig oud geworden.
Het was een markante man , zachtaardig en zorgzaam,
in zijn leven als chirurg en Kampong -boegbeeld !