Het was nooit saai, op de Academie voor de Journalistiek, zeker als je met Wim aan tafel zat. Zo onthulde hij me een keer, vertrouwelijk, de enige echte man op de academie te zijn. Dat maakte mij natuurlijk nieuwsgierig. “De enige echte man?” vroeg ik hem, “is dat iemand die voordat hij gaat afwassen eerst de gordijnen dicht doet, zodat de buren het niet zien?” Nee. Dat deed Wim niet, hij waste altijd af met de gordijnen open.
Ik wist wel dat hij geen eenvoudige macho was, daarvoor was hij te intelligent, toch verraste zijn peinzend gezicht me. “Nou ja,” zei hij na enig geaarzel, “er zijn wel méér echte mannen, maar die doen zich als watje voor om bij de vrouwen in het gevlij te komen.”
Een aantal jaren later vertrok hij als vaquero naar Zuid-Amerika.
Decennia later ontdekte ik Wim op Facebook. Hij was terug in Nederland, schreef romans en columns en was hoofdredacteur van een autoblad.
We kwamen weer aan de praat, hij kwam bij ons op bezoek en het was weer gezellig als vanouds. Hij had jaren in Zuid-Amerika gewoond en vertelde over zijn vele avonturen, zijn vrouw van wie hij zielsveel hield en zijn kinderen op wie hij beretrots was.
Hij had in Zuid-Amerika ook nog twee weken op de intensive care gelegen met twee ernstige besmettelijke ziektes, en had dat maar net overleefd.
Inmiddels werkte bij de ANWB, onder meer op de alarmcentrale. Toen ik een keer met de ANWB mailde, kreeg ik een antwoord dat begon met “Hé, oude reus!” Het was Wim.
Ik kan alleen maar zeggen: “Ouwe jongen, je hebt iets moois van je leven gemaakt!”
