Eind augustus vorig jaar geleden kregen wij, de golfmaatjes van Willem, een warrig, onleesbaar appje van hem.
We dachten nog even aan een grap, maar al snel werd duidelijk
dat Willem een hersentumor had, die hem uiteindelijk fataal is geworden.
Ik heb toen al gedacht dat hij van de hoeveelheid pech die iemand in zijn leven kan hebben wel een onevenredig groot deel toebedeeld heeft gekregen.
Ik ken Willem bijna 50 jaar, eerst als fanatiek volleyballer bij de tegenpartij en later, toen we samen in hetzelfde team belandden, als medespeler.
Hij kwam voor de thuiswedstrijden steeds uit Stadskanaal rijden en nam in die tijd Joost vaak mee als supporter.
Die zie ik nog steeds enigszins ongeduldig wachten tot de wedstrijd was afgelopen, want daarna kon híj́ nog even een balletje trappen op het lege veld.
Willem was onze aanvoerder en dat deed hij voortreffelijk. Hij kon heel goed omgaan met de, laat ik maar zeggen, grote diversiteit aan persoonlijkheden binnen het team.
Hij was niet alleen degene die de scheidsrechter een hand gaf, waarna hij overigens vaak de toss verloor, maar hij regelde verder ook alles.
Zoals het bewaren van de ballen, de afspraken over het vervoer naar de uitwedstrijden en het zorgen voor vervangers als er weer eens te veel afzeggingen waren, wat de laatste jaren nogal vaak voorkwam.
Ook initieerde en organiseerde hij de data en plaatsen van de jaarlijkse etentjes na afloop van het seizoen en de samenkomsten op de Noorderzon in augustus.
Daar hij tot in dit jaar mee doorgegaan.
Het symbool van de zorgvuldigheid waarmee hij al die jaren zijn aanvoerderschap invulde was het kartonnen doosje met de spelerskaarten dat hij elk jaar opnieuw repareerde. Dat doosje is minstens 25 jaar meegegaan en bestond op het eind meer uit ducktape dan uit karton.
In 2016 werd besloten dat ons team geen toekomst meer had en dat het tijd werd voor een nieuwe uitdaging.
Vijf leden van het team, waaronder Willem, gingen op golfcursus in Gasselte.
Aanvankelijk ging ons dat goed af. De eerste wedstrijd waaraan we deelnamen, op de kleine baan, werden we 1,2 en 3.
Op de grote baan werd het daarna allemaal wat moeilijker, hoewel we ook daar tot op heden met veel plezier ons balletje slaan.
Willem was er tot eind september bij.
Zo’n 20 jaren geleden verhuisde Willem van het Noorderpoortcollege naar de Hanzehogeschool en werden we óók collega’s.
Ik heb sinds die tijd veel waardering gekregen voor zijn wiskundige kennis en inzicht en voor zijn digitale vaardigheden.
Ik heb daar in de loop van de tijd nog bij diverse gelegenheden van geprofiteerd.
Wiskunde was voor hem een geliefde hobby. Ook na zijn pensioen bleef hij zich erin verdiepen. Getuige daarvan is de grote stapel boeken met wiskundige en statistische onderwerpen op zijn tafel thuis.
Het ontwerp van de rouwkaart is vast ook door deze hobby geïnspireerd.
Mijn goede herinneringen aan Willem zullen blijven en ik weet zeker dat dat ook voor mijn oud-teamgenoten geldt.
Joost en familie: dit is een tijd vol vrolijke kerst- en nieuwjaarswensen.
Dat zal soms moeilijk voor jullie zijn.
Ik wens jullie bovenal: veel sterkte in de komende tijd, acceptatie van de werkelijkheid en dankbaarheid voor het voorbije.
Frans de Weger
