Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Wim, het is een raar gevoel hoor, de week- after. In eens ben je helemaal weg...
Jij geloofde volgens mij niet in een hemel of iets. Ik denk dat jij nog het meeste hebt met de wijze hoe mijn vriend Sander Begeer het vertaalde: ‘de hemel is in de harten van al je dierbaren’ daar ben je naar toe gegaan. Fysiek ben je er niet meer, maar een hele mooie herinneringen, Wim de Bluesman, is er voor terug gekomen. Lees al deze berichten en je merkt hoe speciaal jij bent, geweest, voor mensen. Een authentiek persoon, waar ik heel veel van heb geleerd en nog steeds leer. De laatste week denk ik vaak, hoe zou jij het hebben gedaan? Wat zou jij van een onderwerp vinden. Het klinkt gek, maar ik heb door jou ook een soort kracht gevonden. En iedere keer als ik speel op mijn bluesharp, voel ik dat je meespeelt!
Lieve Wim, ik deel hierbij het optreden van Ben en Lootje, die voor het eerst, voor jou, samen opgetreden hebben. Het is het nummer waarbij Ben, tijdens de laatste zomer op Terschelling, jouw oren van het hoofd zong...’ s ochtends, ‘s middags, ‘s avonds en ook ‘s nachts moest je er naar luisteren. Dit is het resultaat.