Lieve (schoon)pap,

Het is 'jouw' tijd: kersttijd. De adventskrans hangt, vandaag mag de 3e kaars aan. Volgend weekend maken Kamiel en ik balkenbrij. Er zijn zoveel mooie tradities die we van jou (en jou en mama) hebben overgenomen...

Woensdag is jullie trouwdag. En ook al waren jullie niet meer samen, ik weet dat je diep in je hart veel om haar gaf en zij om jou. Voor mij horen mams en jij ergens nog steeds bij elkaar. Nu misschien in meer vrede dan tijdens jullie aardse leven... Wij herdenken jullie woensdag met een glimlach. We gaan naar Nijmegen: daar waar het allemaal begon en waar voor ons gezin de wortels liggen.

Het was niet altijd makkelijk 'met jullie', maar vooral in de kersttijd ben ik jou en ma dankbaar voor alle mooie dingen die we hebben meegekregen. En ook mijn lief geniet daar van mee!

2 jaar geleden alweer...
Kon je onze fijne, nieuwe stek bij de bossen maar zien. Alhoewel je het waarschijnlijk ook veel teveel gedoe had gevonden, die hele reis van jou naar ons.

Het is goed zo. Warme herinneringen genoeg.
Lieve pap, het blijft gek dat je er niet meer bent.

Dag Wim,
Ik denk nog steeds aan je en ik hoop ondanks mijn verwachtingen van de dood dat ik ooit nog met je kan bijpraten.
Voor het geval dat dat niet gebeurt, praat ik zo nu en dan in mijn hoofd tegen jou.
Ik hoop dat je wist of weet dat de zeldzaamheid van ons contact niet lag aan jou of jouw gedrag, maar aan mijn herinneringen en associaties die maar niet op tijd los wilden komen van mijn ervaring van bij jou zijn.
De dood komt nooit op tijd.

Het spijt me.
Liefs.

Dear Wim, year ago you have peacefully passed away.
You have given Kiki and me the honour of sharing last days with you, including the very last minutes of your life. We were holding your hands until your last heart beat, last breath… What a sad, difficult, beautiful and unforgettable moment that was!
I am sorry for not having more time with you - there is so much left to talk about, music to listen, books to read, wisdom to learn - but your intelligence, warmth, humor, charm & quirky personality will inspire me for the rest of my life.
You are now a "sterretje" in the night sky, watching over us and living in our hearts and memories. Thank you Wim! Rest in peace…

Lieve pap,

1 jaar geleden... Vandaag halen we bij Frans de urn voor jou op. Hij is klaar. Een prachtige cake van porselein.

Je bent al het hele jaar op een bemoedigende manier in ons leven aanwezig.
Ook nu we afgelopen week (schoon)mama Milka hebben begraven in Servië 'was je bij ons'. Ze stierf op jouw verjaardag... Ongelofelijk.

Ik moest denken aan 3 jaar geleden, toen ze samen met ons bij jou op verjaardagsbezoek ging. Je was op je aller charmantst tegen Milka, ze kreeg er rode blosjes van. Ik had je nog nooit zo galant meegemaakt. Een liefdevol toneelstukje speelde je.
De afgelopen moeilijke (en bijzondere) week rondom haar overlijden, heb ik je in gedachten vaak om raad gevraagd. Steeds als ik zo'n moment heb dat ik denk 'nu zou ik je heel graag even horen', dan ben je er gewoon. Dan kan ik me helemaal voorstellen wat je zou zeggen. Of wat je zegt. Zo gaat het dit hele jaar al. Het maakt me niet uit in welk hokje dit past; nagedachtenis, de ziel die overleefd heeft, reïncarnatie, je dochter die ze ziet vliegen...Je bent gewoon nog aanwezig in het leven van Dejan en mij. En dat is heel fijn! Dank je wel lieve vader van ons!!

p.s.: mocht je haar tegenkomen, zul je dan weer zo charmant tegen haar zijn?
We vinden dan ze wel wat extra lieve aandacht verdiend heeft...

Er is een condoleance aan de nabestaanden achtergelaten door:

Je dochter weer hier...

De berichten lezend, heb je anderen geinspireerd, gesteund, gestimuleerd. Op jouw - niet altijd makkelijke - unieke manier.
In Renske's ontroerende toespraak werd heel mooi tastbaar hoe dierbaar je niet alleen voor ons bent.
'Mijn pa was echt geliefd' dacht ik toen trots en met kippenvel.

Het intrigerende motto 'Elck syn waerom'; heb ik deze periode meerdere keren gehoord en gelezen.
Stinkerd, je wist het leuk te brengen :-)

Lieve pa van mij, ik ben blij wat ik hier allemaal lees over jou. Nog blijer ben ik met wat ik van jou gezien heb in die laatste periode.
Toen we niet meer weg hoefden (omdat de boeken wachtten), maar toen je vroeg of we konden blijven.
Toen je je wereld wilde verkleinen en ons daarbinnen haalde, samen met Marianne.
Op dat moment waren we weer helemaal jouw kinderen.

We zagen een naturel, kwetsbaar mens in zijn laatste dagen. Zo verdrietig om te ervaren en zo lief ook...
Je was er, zonder mooie motto's, zonder strakke regie. Oké, een klein beetje nog, bij het afscheid...
Maar de kopjes en de borden stonden niet meer op hun plek, de thee was zonder kaneel, de muziek was Mozart en de tuindeur stond vaker open.

Je zei: 'het is allemaal goed'. Vertrouwen en overgave. Niet alleen knap, ook bemoedigend.
Je straalde oprechte tevredenheid uit over dat wat aan het voorbijgaan was. Je schreef ons ook dat wij binnen alle fijne herinneringen over jouw leven, als kinderen de eerste plek innamen. Een cadeautje. Je hebt het ons eveneens laten voelen. Ik ben je daar dankbaar voor.

Elke dag zijn de herinneringen aan jou voornamelijk gloedvol en steunend.
Ook wel lastig en verdrietig maar vooral warm. Vooral dankzij deze bijzondere laatste fase met jou.
Dank je wel lieve pap, dat je ons dit stukje van jouzelf (en het leven) hebt laten zien en ervaren.

Voor Thea en Gerard:
bedankt voor jullie lieve berichtje aan ons, hier op het register!

Kiki

Dag lieve eigenwijzerik. Wat zal ik je uitgesproken mening, je historische uitweidingen, onze discussies missen. Merci met hazelnoten, zuurkool uit de romertopf, thee met kruidnagel en en een kaneelstokje, Duveltjes, aardbeien met munt: ik zal ze nooit kunnen proeven zonder meteen weer bij jou aan de bar te zitten. Bach op de achtergrond, kaarsjes aan.

Je hebt me door mijn middelbare schooltijd geloodst, door de periode waarin Paula zo ziek was, en je hebt me ook zo nu en dan een duw gegeven tijdens mijn studie, met je vermaningen om het niet in mijn hoofd te halen het ooit op te geven. Met \"Elck syn waerom\" heb je me onlangs nog een motto meegegeven dat me dierbaar geworden is.

De uitvaart was prachtig en eerlijk; het zou je plezier hebben gedaan als je geweten had dat ook de kartelige kanten van je uitgesproken persoonlijkheid werden belicht. Je kon nogal dwingend zijn. Ooit hadden we het over mijn favoriete gedicht van Achterberg, \'de laatste stad\'. \"Dat moet je maar voorlezen als ik dood ben\", zei je. Van schrik stemde ik toe. Later dacht ik: verdomme Wim, wat heb je me nu weer voor belofte laten doen?

Ik heb het niet gedaan, het was niet aan jou en natuurlijk nog veel minder aan mij om de uitvaart vorm te geven, dat was het recht en de opgave van je directe naasten. (Ze hebben het, nogmaals, prachtig en ontroerend gedaan). Maar om je te eren en omdat ik het prachtige gedicht graag met anderen deel, bij deze dan toch:

Aan het roer dien avond stond het hart
en scheepte maan en bossen bij zich in
en zeilend over de spiegeling
van al wat het geleden had
voer het met wind en schemering
om boeg en tuig voorbij de laatste stad.

Dank voor alles, lieve mentor en vriend.

Lieve Kiki en Kamiel,
Wat we nog even wilden zeggen.....
We vonden het een mooie, waardige, emotionele en bij tijd en wijle geestige afscheidsbijeenkomst, die Wim volkomen recht heeft gedaan. Ook de hele entourage - een prachtig kleurende avondzon op de achtergrond, Wim\'s kist onder de rozen bedolven en die schitterende erehaag van sterretjes bij het verlaten van de aula - maakte het afscheid gedenkwaardig en prachtig. En natuurlijk ook de ontvangst na afloop van de bijeenkomst werd een ontmoeting met elkaar, waar Wim, als hij er even stiekum naar heeft gekeken meer dan zijn goedkeuring aan zal hebben gegeven.
We hopen dat naast de vele goede herinneringen aan Wim, dit afscheid jullie mede zal helpen het verlies van jullie vader te dragen.
Veel liefs,
Thea en Gerard

De bomen
komen uit de grond
en uit hun stam
de twijgen
en ied\'reen vindt het
heel gewoon
dat zij weer bladeren krijgen,
we zien ze vallen
naar de grond
en dan opnieuw weer groeien,
zo heeft de aarde
ons geleerd
dat àl wat sterft
zal bloeien.

Toon Hermans