Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Wim Schilt.
Ikzelf leerde hem een jaar of 6 geleden kennen. Veel te kort. Toen hij bij ons thuiskwam, werd mijn zoontje van toen bijna 3 jaar wakker. Hij kwam de kamer binnen en keek naar Wim. Hij zag dat het 'goed volk' was. kroop bij Wim op schoot en het was gebeurd. Maatjes voor het leven waren op dat moment geboren. De tijd die daarna aanbrak was geweldig. Tuurlijk hebben we onze downs gekend, maar het overgrote deel bestond uit ups. Wim sloot ons in zijn hart en zijn leven, zoals wij hem ook insloten. Hij heeft ons in huis genomen, omdat we dat wilden. Een geweldige tijd brak aan. Altijd lachen, maar soms ook huilen. Op dat moment was ieder weekend zijn zoontje Romano er. Later zou Romano verhuizen met zijn moeder naar Veldhoven en werd de afstand groter. Ieder weekend en later om het weekend reden we naar Veldhoven en konden we niet met de auto, ging Wim met de trein om zijn ventje te halen. Helaas hield dit na enige tijd op. Ieder dag zag je het verdriet en gemis in Wim zijn ogen. Maar hij hield vol en in gedachten was Romano bij hem. De deur stond dag en nacht voor zijn jongen open. Hij zei vele keren tegen mij: als Romano ouder is, kan het contact misschien hersteld worden. Romano was bij Wim in het ziekenhuis, zijn laatste afscheid en crematie. Hij heeft gelijk gekregen. Ooit zie ik mijn jongen weer. Nu kan hij voor eeuwig over hem waken.
Vele vakanties, dagjes weg, bbq's, verjaardagen en feestdagen hebben we gekend. Mijn eigen familie sloot ook Wim voor eeuwig in hun hart en armen. Dat zou ook nooit meer veranderen. Voor iedereen had hij wel een bijnaam of een gevatte uitspraak.
Mijn zus Miranda --> schotse hooglander
Mijn zwager Geer kon niet moe zijn van het hele dag niets doen als PIW-er
Mijn vriendin Jose .. daar zou hij wel vrijwiliige euthanasie voor aanvragen.
Sandor was de eeuwige soepkip.
Mijn moeder moest maar op de bezem naar huis gaan.
En ik .. ik was meestal gewoon schat. Maar mutzo was ook wel een naam die hij me gaf.
Wim zijn vader -Opa Wim-. Die dagelijks bij hem at, ook toen wij samenwoonden. Later zou Opa hem ook iedere dag een ontbijtje brengen op zijn werk.
Op een dag ontdekten we Valkenburg. We zouden hier nog vele malen terugkomen. Wat een tijd hebben we gehad, zoveel gelachen, ik krijg er nog buikpijn van als ik eraan denk.
Zijn laatste weekend was hij ook in de buurt van Valkenburg.
Hij is in het ziekenhuis van Maastricht terechtgekomen.
De schok, het ongeloof, het verdriet, de woede. Alle emoties kwamen op ons af. Waarom nou hij??? Die jongen stond midden in het leven, het leven omhelsde hem en hij ook het leven, zoals hij ons ook altijd omhelsde.

Wim is niet meer in ons midden.
Maar des te meer in ons hart.

Wim voor altijd zal ik van je houden, je bent en blijft mijn maatje, mijn rots in de branding.